New Year´s Eve

Ik ben nooit echt een fan van Oud & Nieuw geweest; het voelt voor mij toch altijd een beetje kunstmatig aan. Je brengt de avond al dan niet verplicht met familie door, kijkend naar of een suffe oudejaarsconference of staatsloterijshow, vechtend tegen de slaap (in mijn geval dan) en wachtend op de klok. En dan is het eindelijk 12 uur en wordt de champagne ontkurkt... ben ik ook al geen liefhebber van, maar voor de vorm neem ik een paar slokjes en proost op het nieuwe jaar.

Oud & Nieuw in Canada is een verhaal apart. Behalve het onvermijdelijke aftellen op TV -de bol op Times Square- is er hier niets te beleven. Hier geen vuurwerk om 12 uur en met een glas champagne de straat op mag uiteraard niet, tenzij je je glas in een brown paper bag verstopt misschien, maar dat drinkt zo lastig! Van onze overburen hoorden we dat de andere Nederlanders in onze straat (die verhuisden nadat wij hier kwamen wonen) om 12 uur naar buiten kwamen rennen en vervolgens nogal verbaasd om zich heen keken. Begrijp ik wel: Als je de herrie en drukte van Nederland gewend bent, is dit een gigantische anticlimax.

Wat doen ze hier dan wel? In de grotere steden zijn georganiseerde vuurwerkshows (waar ze in Nederland ook naartoe willen begrijp ik) en verder viert men New Year met vrienden en familie. Dat laatste verschilt dan weer niet zoveel van het Nederlandse gebruik.

Met vorig jaar nog vers in het geheugen brengen wij de avond rustig met z'n tweetjes door en hopelijk redt ik het dit keer wel tot 12 uur. Hoe dan ook: Wij wensen jullie allemaal een gezellige avond en een supergoed 2009!

Make a Smilebox greeting

Gekke poppetje?!

De kerstdagen zijn weer achter de rug. We hebben het redelijk rustig gehad; het diner bij de Viehmanns op kerstavond ging niet door omdat Ann-Kathrin nog steeds ziek was en dus hebben we op ons gemak voorbereidingen kunnen treffen voor Eerste Kerstdag. Zoals we al eerder schreven heeft Jesper 's avonds chocolademelk en koekjes voor Santa klaargezet en echt waar, de volgende ochtend was alles opgegeten en gedronken en lagen er kadootjes onder de kerstboom!

Uiteraard wilde Jesper het grootste kadootje -dat heel tactisch achteraan stond- direct open maken; we kregen zelfs geen tijd even iets charmanters aan te trekken voor de film. Helaas was er ook geen tijd om wat meer lampen aan te doen, waardoor de filmpjes erg donker zijn. Sorry! De rest van de kadootjes volgden na zijn pap en gelukkig was Jesper helemaal blij met de keuze van Santa. Vooral zijn keyboard was een groot succes (en gelukkig voor ons zit er een koptelefoon bij).

's Avonds kwamen Yma en Nancy bij ons eten en dat was heel gezellig. Ze vonden het ook niet erg voor proefkonijn te fungeren en dat een paar gerechten niet helemaal waren gelukt, ach ...Voor Jesper hadden ze een kadootje van Leapfrog meegenomen en voor ons een fles goede Tequila. Nadat Jesper naar bed was hebben ze gedemonstreerd hoe een echte Mexicaan dat drinkt. Zoals ik al zei, het was héél gezellig!

Vanmiddag zagen we hen alweer, want we waren met z'n allen (= wij, Yma & Nancy en de Tolleys) door Stefan & Nancy uitgenodigd naar het hockey te komen kijken in de box van KN. Dus op naar het Hershey Center voor St.Michaels Majors vs. Kitchener Rangers (OHL). Onderweg kregen we Jesper maar niet aan zijn verstand gepeuterd welke sport we nu gingen bekijken: Iets met schaatsen, maar volgens Jesper kon dat ook football of baseball zijn...

Eenmaal binnen vond hij alles reuze interessant en hij heeft denk ik meer van de wedstrijd meegekregen dan ik. Een onderdeel had toch wel zijn onverdeelde aandacht: Maniac, de mascotte van de Majors, of zoals hij hem noemt "Het gekke poppetje". Superleuk, maar dichtbij was hij toch wel eng. Op Karen's verzoek kwam hij aan het eind van de wedstrijd nog even naar onze box, zodat we foto's konden maken, maar Jesper wilde echt niet!

O ja, 'we' hebben gewonnen met 7-5.

X-Mas wish

Make a Smilebox postcard

Christmas Eve

Vanmorgen hadden we weer een dikke 10cm sneeuw erbij gekregen. Voordat Martijn Jesper naar daycare kon brengen heeft hij eerst een aantal buren geholpen de straat uit te komen en toen moesten we zelf nog weg: Dat ging niet helemaal goed, want terwijl ik heel goed aan het kijken was waar ik naar toe zou sturen, vergat ik helaas op mijn spiegels te letten. Nou, je voelt het al aankomen zeker, die lag er finaal af! Dat wordt een dure grap - 277 dollar- gelukkig had Santa geen kadootjes voor mij gekocht. In plaats van naar het ziekenhuis te gaan, zaten we een uur later bij de body shop. Als troost heeft Martijn mij dan maar op een paar nieuwe laarzen en een lunch bij de fastfood Japanner getrakteerd.

De rest van de dag hebben we voorbereidingen getroffen voor Eerste Kerstdag. Helaas is het de hele dag warm geweest en heeft het flink geregend. Op het oog zal het een witte kerst zijn door alle sneeuw buiten, maar de regen maakt het toch weer een beetje Nederlands.

In ieder geval is Jesper helemaal voorbereid: Al een week kijkt hij geconcentreerd naar een speciale kerstaflevering van Max & Ruby (leve het gratis video on demand van de kabelmaatschappij!) en net als hen heeft hij chocolademelk en koekjes voor Santa neergezet... zie filmpje

Weekendje sneeuw

Na de grote storm van vrijdag heeft het hele weekend in het teken van sneeuw en kou gestaan. Woensdag- en donderdagavond zijn Martijn en Jesper nog met de slee de hele buurt rondgegaan, maar nu is het een stuk kouder. Zaterdag was het rond de lunch -17 en vandaag is het tegen de -10 geweest. Omdat daar ook nog eens een lekkere wind bij stond wilde Jesper op een uitzondering na niet verder lopen dan de voor- en achtertuin.














Zaterdagochtend wilde Jesper na het opruimen van de voortuin toch echt de achtertuin in. Met scheppen hebben ze zich een pad gegraven door de poort naar de achtertuin toe en vervolgens heeft Jesper aangegeven waar papa paden en een berg moest maken. Door de wind was de sneeuw nogal onregelmatig verdeeld in de straat -onze auto was vrijdag schoon, die van de overbuurman bijna onzichtbaar. In de achtertuin was het wel gelijkmatig en dus maar even gekeken of we inderdaad aan de 25 cm van het nieuws kwamen: Bijna 10 erboven dus! Zaterdagmiddag hebben Martijn en Jesper even creme fraiche gekocht in Oakville (is niet in elke winkel te krijgen hier...) en daarna tot het donker weer in de achtertuin in de sneeuw gespeeld.

Zondagochtend was er als bonus weer 10 cm gevallen waardoor het Groundhog Day effect optrad. In ieder geval heeft Jesper veel plezier gehad buiten en ziet hij er schattig uit als hij weer binnenkomt met vuurrode wangen.

White out

De storm watch werd een storm warning: Voor Oakville werd tot 25 cm sneeuw voorspeld en zo te zien is dat ook wel gevallen vandaag! Zoveel sneeuw hebben we vorig jaar nog niet in een keer zien vallen. We hadden de waarschuwingen wel serieus genomen en zijn allebei niet van huis gegaan; alleen Jesper is door Martijn naar school gebracht want om 16.00 uur was het Christmas Concert met een special appearance van ... Santa!

Nieuwe buuf zag het niet meer zitten en was halverwege naar binnen gevlucht; stiekem hebben de buren het klusje voor haar geklaard.

Wij hebben de hele dag heerlijk warm binnen gezeten. Een uur van te voren begon Martijn met sneeuwruimen, maar al snel zag het ernaar uit dat we echt niet met de auto op pad gingen. Iedereen die de straat in probeerde te rijden, kwam vast te zitten en aangezien wij geen zin hadden om de auto elke paar meter uit te graven, besloten we lopend te gaan en voor de terugweg voor Jesper de slee mee te nemen.

We waren net op tijd op school om de voorstelling van de Toddlers te zien -4 korte kerstliedjes onder leiding van Alex- superschattig! Daarna kwamen de Juniors binnen, waaronder een zo te zien erg geïntimideerde Jesper. Niet zo gek, het is zijn allereerste optreden voor zo'n groot publiek! Echt meezingen deed hij niet: Reindeer, Nose, meer kwam er niet uit. We hebben er toch een stukje van gefilmd.

Na de voorstelling kwam Santa binnen... Waar kennen we die man toch van en wat bleef Graham toch lang op de WC... Brecken vertrouwde het ook niet echt en bleef de hele tijd vlak voor Santa staan! Alle kinderen kregen een kadootje van Santa, maar voor geen goud ging Jesper er in zijn eentje naartoe; mama moest mee.

Met een ritje op de slee in het vooruitzicht kregen we hem redelijk snel mee de school uit en toen begonnen de problemen. Meneertje wilde niet op de slee, hij had last van de sneeuw/wind in zijn gezicht (hadden wij op de heenweg geen last van gehad) en natuurlijk was hij moe. Het draaide er dus op uit dat ik vooruit ben gelopen met de slee - zo snel mogelijk, want met -11 krijg je het toch wel snel koud- en Martijn Jesper heeft gedragen. Onderweg kwamen we verschillende gestrande auto's tegen en ook aan de ingang van onze straat stonden er een paar 'geparkeerd'.

Nadat 's avonds de sneeuw eindelijk was gestopt kwamen alle buren (weer) naar buiten om elkaar te helpen en de straat toegankelijker te maken. Was wel mooi om te zien!

Een weekje naar huis?

Onze reis begon goed: Bij de gate kregen we te horen dat we waren geupgrade naar Business Class! En of het nu aan de heerlijke, brede, verstelbare stoelen lag of aan het tijdstip, Jesper lag al vóór de start te slapen en is dat de eerste paar uur blijven doen. Daardoor was het ook voor ons een zeer ontspannen vlucht. Alleen jammer dat die stewardess gelijk kwam zeuren toen Jesper éven lag te huilen, want ja, dat kan je natuurlijk niet maken in de Business Class...

Tijdens de rit naar en door Rijswijk bekroop ons allebei het gevoel dat dit toch echt niet meer thuis was (nu woonden wij al jaren een dorp verderop, maar toch). De weergoden deden er wel alles aan hoor, want het was echt Nederlands weer: Grauw, grijs, koud en nat. Het was wel vertrouwd natuurlijk, maar al die gezellige kleine straatjes deden wel heel erg smal aan; was ik daar vroeger doorheen gescheurd, nu kreeg ik de neiging de spiegels in te klappen!

Het leek er 's avonds even op dat Jesper met hoge koorts zijn bed in moest, maar hij knapte gelukkig snel weer op, zodat we toch Sinterklaas konden vieren bij Angela en Siger. Zijn eerste echte Sinterklaasviering en hij vond het erg spannend en had energie voor tien. Al had hij dondersgoed door wie nu eigenlijk de kadootjes in het portiek had neergelegd...

We hadden expres niet al te veel gepland deze week, maar toch is 'ie voorbij gevlogen. De meeste voor ons belangrijke personen hebben we wel gezien en dat was weer vertrouwd gezellig. Ik heb ook nog onverwacht met twee vrienden van de middelbare school kunnen afspreken: De reünie afgelopen maand had ik dan wel gemist, maar dit kwam aardig in de buurt!

Ons huisje in Kijkduinpark was niet verkeerd -al zou een modernisatie van de 'badkamer' geen kwaad kunnen- en de faciliteiten van het park waren voor ons meer dan genoeg. Het was natuurlijk heerlijk om weer een keer echt uit te waaien op het strand en schelpen te zoeken. En dan vervolgens weer opwarmen in het pannekoekhuis!

Hieronder een korte foto-impressie van de week. De rest van de foto's staat uiteraard op flickr.

De terugreis was ronduit een drama: Het begon met een beetje vertraging en wat tegenwind en toen werd ik na de maaltijd ook nog eens hondsberoerd. Gevalletje voedselvergiftiging? Ik zou het niet weten, in ieder geval heb ik tot een kwartier voor de landing op de WC doorgebracht. Ik had net zo goed een staplaats kunnen boeken, want mijn stoel heb ik amper gezien. Maar goed dat we niet nu in Business Class zaten, dan had ik toch flink gebaald!

Tijdens de landing moest Jesper ook nog eens overgeven, dus we hebben hem eerst even tot rust laten komen en zijn voor de verandering eens niet het vliegtuig uitgerend. Gevolg: giga rijen bij de douane, maar onze koffers lagen al wel op ons te wachten (bagageband stond zelfs alweer stil!). Toen nog een ritje door de eerste echte sneeuwbui van het jaar naar huis, dus met 50 km per uur op de snelweg en thuis direct mijn bedje ingedoken.

Vertrekdag

Aangezien we de late vlucht hebben vanavond -maar dan ook echt laat, pas om half 11- is er voldoende tijd om iets leuks te doen. Een kerstboom kopen bijvoorbeeld! Dat is meteen een goede afleiding voor Jesper die zich niet zo geweldig voelt; hij is de hele week al hangerig (met ook ontzettend actieve periodes tussendoor), dus we denken dat er een virusje dwars zit.


Het is -3 buiten, dus dik aangekleed gaan we naar de kerstboomverkoper/houthandel op Dundas. Al heel snel hebben we een mooi, bescheiden boompje gevonden: Mooi model en heel vol, het is net een kunstboom. Alleen ... de top is ontzettend scheef! Ach, sinds wanneer is perfectie nou leuk? Het is net als vorig jaar een balsam fir en hij komt uit onze provincie, dus die moet wel vers zijn.



Dit is 'm dan. Als we dan over 10 dagen terug komen, zijn we direct in kerststemming. Ja, we zijn wel zo optimistisch dat we denken dat de boom dan nog vers genoeg is -en met Kerstmis ook. Hij krijgt een giga sloot water voor vertrek, de verwarming gaat uit en de luxaflex dicht. Moet lukken!

Het kunstboompje dat we vorig jaar op de veranda hadden staan, staat nu binnen in de voorkamer en is exclusief voor Jesper. Hij heeft ook goed meegeholpen met versieren, al werden veel ornamentjes er ook weer uitgehaald en in zijn trein gestopt!

We komen echt helemaal in kerststemming, want het begint ook nog eens te sneeuwen! Nu alleen nog hopen dat we daardoor geen vertraging hebben.

Media gigant Rogers overleden

Vandaag is Ted Rogers, mister Telecom, mister Blue Jays overleden op 75-jarige leeftijd. De grote vraag is nu wie hem gaat opvolgen als CEO van Rogers Communications Inc.

http://www.thestar.com/business/article/547008

De ijzers kunnen uit het vet!

We zijn vandaag voor het eerst dit seizoen wezen schaatsen. Nog niet buiten, maar gewoon in een arena in Burlington: Mountainview. We hadden deze baan uitgekozen omdat er op zondagochtend een family skate uur was. Ongeveer een kwart van het ijs was speciaal afgezet voor beginners en er waren zelfs hulpmiddelen aanwezig. Niet dat Jesper die handige rekjes wilden gebruiken...


Zoals je kunt zien heeft hij nieuwe schaatsen met een enkel ijzer en de verplichte helm! Het eerste half uur was het mieren en huilen, maar nadat mama en Jesper bij poging 3 gecontroleerd onderuit waren gegaan, vond ´ie het opeens heel erg leuk: Stukje glijden en dan "nog een keer vallen mama!"

Foto´s staan op flickr.

Sinterklaasfeest

Gisteravond had Martijn contact gehad met de Bronkhorstjes over het assortiment van 'onze' Nederlandse bakker. Aangezien wij toch hun richting op gingen vandaag, hebben we iets groter ingekocht bij de familie Schep. Voor Sinterklaas moesten wij wat strooigoed meenemen -de goede man had te weinig meegenomen naar Canada- maar dat had de bakker niet, dus zijn we even naar de Dutch Shop in Burlington doorgereden (we moesten toch ook appelstroop kopen).

Daarna even snel thuis alles verdelen en toen op naar het Delta Hotel in Toronto. De Nederlandse vereniging Dutch Treat organiseerde daar vandaag een Sinterklaasfeest. Vanaf 12 uur was de zaal open en om 1 uur begon de (black light) puppet show -met Engelstalige Kerstliedjes (?!). Tijdens de 20 minuten durende pauze geloofde Jesper al bijna niet meer dat Sinterklaas nog zou komen, maar nadat we met z'n allen een paar Sinterklaasliedjes hadden gezongen, werd er op de zaaldeuren gebonkt. Zou hij dan toch nog...?

...Ja! Via de achterdeur kwamen Sint en zijn Pieten binnen en in no time hadden alle kindertjes die braaf vooraan bij het podium zaten te wachten zich naar de andere kant van de zaal begeven. Chaos alom! En ergens daar tussen in stonden mama en Jesper en een paar meter verderop papa met de camera. Nog een wonder dat we samen met de Sint op de foto zijn geweest!

Nadat Sinterklaas eindelijk de menigte door was en op zijn stoel zat, bleek dat hij alle tijd van de wereld had. Elk kind mocht bij hem op schoot en hij had ook ruimschoots aandacht voor alle fotograferende ouders. In een volgende rij richting de uitgang kregen alle kinderen op vertoon van hun toegangskaartje een kadootje van Sponsor Piet DUCA: Een mini Etch-a-sketch en wat snoepgoed.

Het feest had ondertussen lang genoeg geduurd voor Jesper -zijn kadootje slingerde hij al de hotellobby door- dus zijn we de auto ingestapt en de DVP opgereden, op weg naar de Bronkhorstjes. We hadden geluk; ze waren nog thuis, dus hebben we ouderwets gezellig een bakkie bij ze gedaan. Ter info: Wij hebben hen één keer eerder ontmoet in Tobermory en daarna incidenteel gemaild, maar als Nederlanders in den vreemde leg je denk ik toch makkelijker contact. Het kon natuurlijk geen kwaad dat wij een tas vol lekkers bij ons hadden!

Isa, bijna 3, en Linn, bijna 6, hebben mij een rondleiding door hun huis uit 1911 gegeven (hebben Albin en Katinka zelf opgeknapt, zie hun blog). Mooi hoor, maar ik houd dan ook erg van oudere huizen. Ze wonen ook in een heel leuk buurtje bij Danforth Av. om de hoek. Vanaf hun huis zit je ook zo down town en op de Gardiner, dus eigenlijk dichterbij dan wij dachten.

's Avonds hebben we allemaal ons schoen gezet bij de kachel en Sinterklaas Kapoentje gezongen. Jesper geloofde niet dat Piet al op het dak liep, maar wilde toch dat we het liedje een paar keer herhaalden, en steeds harder, want je weet maar nooit!

Alle Sinterklaas-gerelateerde foto's staan op flickr.

St Michael´s Majors

Een van de kweekvijvers van de NHL is de Canadian Hockey League die uit 4 verschillende competities bestaat. Een van die vier is de Ontario Hockey League met 20 clubs voor spelers tussen de 16-21 jaar. Iets van een kilometer van kantoor ligt het Hershey Center, een mooi complex met o.a. een rink met een kleine 6.000 stoeltjes. Sinds vorig jaar spelen de Mississauga St Michael's Majors hier in de OHL (voor de liefhebbers: Kijk de hele historie na via google en wikipedia, maar de Mississauga Icedogs zijn nu de Niagara Icedogs en de dakloze Majors zijn toen maar verhuisd vanuit Toronto).

Sinds dit seizoen hebben we met KN een "box" met 12 plaatsen in het Hershey Center. Gisteravond een avondje met de finance managers hockey kijken in onze box, ter ere van ...., nou ja, niets eigenlijk. Wij waren gewoon snel om deze wedstrijd tegen de Oshawa Generals te boeken toen onze marketing manager het schema rondstuurde. Niet dat het iets bijzonders is, gewoon een club uit een voorstad aan de andere kant van Toronto. Alleen als je de naam laat vallen van de captain, John Tavares uit Oakville (!), ja dan wil iedereen opeens de kaartjes hebben. De laatste twee weken hebben we van 5 verschillende afdelingen het verzoek gehad alsnog de kaarten te ruilen. Tavares is gewoon te goed voor deze league maar nog te jong voor de NHL; de verwachting is dat hij als eerste voor de NHL wordt gedraft komend seizoen.

De wedstrijd was erg leuk, ruim 3.300 toeschouwers, fanatiek hockey, matig eten, maar Alexander Keiths was gelukkig aanwezig (ik had mij bij voorbaat 's ochtends al door Stefan laten ophalen) en het was heel mooi te zien hoe Tavares kan spelen. Al met al een geslaagd uitje en voor herhaling vatbaar om leuk hockey van dichtbij te zien. O ja, the Majors wonnen de shoot-out na 3-3 wedstrijd.

(let op het detail midden boven op de foto)

Snow Report

Het is vannacht toch door blijven sneeuwen, met als gevolg dat er vanmorgen zo´n 10 cm lag. Martijn kon dus fijn sneeuw ruimen met zijn slaaphoofd - wel lekkere ochtend gymnastiek! Jesper was het liefst al in zijn pyama naar buiten gegaan, maar dat heb ik nog even uit kunnen stellen. Even dan, want ik had mijn ontbijt amper achter mijn kiezen of ik werd al meegesleurd. Na een tijdje heb ik bij de overburen aangeklopt om te vragen of Mary misschien ook zin had. Ze had net straf, maar daarna kwamen zij en papa Tom ook.


Ik weet het, het is even zoeken, maar er staat toch echt een sneeuwpop voor ons. Nog een geluk dat ik baby-cut-carrots in huis had! En eer we de foto's hadden gemaakt was 'ie ook nog drie keer ingestort (slechte sneeuw).

's Middags zijn we voor de wekelijkse playdate naar Rebecca gegaan. Hun nieuwe huis in Burlington hadden we nog niet eerder gezien. Erg mooi (en groot), ik zou er zo kunnen wonen. Wel raar om te zien dat in nieuwbouwwijken de huizen hier echt per huis worden opgeleverd en niet per straat/blok. Van de misschien 50 huizen in de straat zijn er denk ik 10 klaar en niet naast elkaar, maar echt kris kras. Het kan hier dus gewoon gebeuren dat je huis wordt opgeleverd terwijl er links en rechts naast je nog als een razende wordt gezaagd en getimmerd. Typisch.

Het is weer begonnen...

Die andere kindervriend

Na een overdosis Santa het afgelopen weekend, zijn we vandaag begonnen Sinterklaas aan Jesper voor te stellen. Aangezien we van plan zijn zaterdagmiddag naar het Sinterklaasfeest van Dutch Treat in Toronto te gaan, is het wel handig als hij het verschil tussen de twee heren in het rood weet.

Martijn had op kantoor wat kleurplaten van de Goedheiligman uitgeprint en na het eten hebben we de intocht van de Sint en zijn Pieten in Almere bekeken via Uitzending Gemist. Jesper heeft heel aandachtig het drama met de vastgelopen boot in de ondiepe haven bekeken, maar toen de Sint op zijn schimmel stapte waren we hem kwijt: "Waar is de boot, waar is de boot?" Vervolgens vroeg hij om de Backyardigans, dus morgen doen we nog een poging. Ondertussen maar dat ene boekje met Sinterklaasliedjes opdiepen...

Weather Report:
Na wat flurries (natte sneeuw) vorige week, wordt het nu toch echt koud; Martijn moest vanmorgen voor het eerst krabben en collega's in Barrie (een uurtje noordelijker) hadden gewoon dik 20 cm sneeuw!

SCCC Gala

Stefan Kneubuhler, Martijn's baas en Zwitser, was voorheen voorzitter van de Swiss Canadian Chamber of Commerce en is nu nog steeds bestuurslid. Tevens is Kuehne + Nagel sponsor wegens andere, persoonlijke betrekkingen (grote baas). En dus had KN 2 tafels op het jaarlijkse gala dinner & Dance van de SCCC. Stefan en Nancy hadden dit weekend andere plannen (trouwdag vieren in NYC) en vroegen of wij misschien zin hadden. Leuk! Wij waren nog nooit naar een gala geweest, dus graag. Let wel: Wij hoorden dit vorige week donderdag, het was een black-tie event en ik heb geen lange jurk...

Gelukkig komen de feestdagen eraan en zijn de winkels hier tot de nok toe gevuld met mooie jurken in alle lengtes. Kort gezegd: Mijn tot nu toe enige salaris heb ik volledig gespendeerd aan dit gala, en meer! Mooie jurk, twee paar schoenen (moet nog 1 paar terugbrengen), tasje, stola, pedicure (achteraf dus niet nodig) en kapper*. O ja, en een babysitter niet te vergeten. Gelukkig was het eten gratis!

Nadat de verwarmingsmonteur dan eindelijk weg was, kon Martijn Lauren, de babysitter, ophalen en daarna moesten we ons snel omkleden. Later dan gepland reden we door de plensregen naar Toronto. Eerst Lorenz en Stefka opgehaald en toen naar het Meridien King Edward Hotel aan King. Zeer sjiek en een statieportret waardig!

Meer statie- en andere portretten op flickr

De gemiddelde leeftijd van de genodigden lag redelijk hoog, maar onze tafels waren gezellig. Het was een leuke avond, met goed eten, live entertainment, een raffle en een casino -nepgeld was voor gezorgd. Behalve de verloting van alle centre pieces zijn er geen prijzen op onze tafel gevallen; de andere KN tafel had iets meer geluk met 3 prijzen (op 8 man/vrouw). De winnaar van het Rolex horloge (vice consul) vond blijkbaar dat hij er geen nodig had en gaf hem weer terug. Dit tot grote blijdschap van een andere man die echt naar voren sprong nadat zijn lotnummer werd opgelezen! Maar, niemand hoefde met lege handen naar huis, want alle genodigden kregen een flinke doos Lindt chocolade mee.

De die avond gevallen sneeuw was gelukkig niet blijven liggen, zodat we na twaalven toch nog snel naar huis konden rijden.

* Van ervaringsdeskundige Lorenz had Martijn gehoord dat hij geen smoking hoefde te huren, aangezien de meeste mannen in 'gewoon' kostuum komen. Scheelt toch weer.

You´d better watch out...

Het is midden november: In Nederland staan duizenden kinderen op de kades om de goedheiligman en zijn pieten op te wachten. Aan deze kant van de oceaan kloppen de hartjes ook vol verwachting, want Santa Claus komt eraan. Heel het weekend zijn er overal parades (denk carnaval-optocht), waaraan grote bedrijven, scholen, sportverenigingen etc. meedoen; lopend, zingend, snoep uitdelend en dat vaak op mooi versierde wagens.

Zaterdagochtend om 9 uur (hoe verzinnen ze het) begon de parade in Oakville. Helaas voor alle deelnemers was het weer bijzonder triest. Door de regen was het beduidend rustiger dan vorig jaar en we konden dan ook om de hoek parkeren. De sfeer was er niet minder om, dus we waren blij dat we toch waren gegaan, maar na een half uur kreeg ik het best wel koud. Even volhouden maar, want je gaat toch niet weg zonder Santa te hebben gezien?


En dan kom je een uur later verkleumd thuis, doet de verwarming het niet, aaaargh!!!!!! Gelukkig hadden we wel warm water, dus na een snelle lunch ben ik heerlijk in bad gaan liggen. Daarna naar de kapper voor stap 1 van de voorbereiding op het SCCC Gala. Daarover meer in de volgende blog-entry.

Van Danielle O'Connor had ik gehoord dat Santa Claus, samen met Bob the Builder, Barney en nog wat Treehouse figuren zondagochtend in Maple View Mall in Burlington zouden komen. Dus moesten wij weer op tijd de deur uit. Het weer was niet veel beter: natte sneeuw, maar dit keer was het event binnen. Als we nu nog de ingang kunnen vinden... (mall wordt verbouwd en we waren er nog nooit eerder geweest). Santa kwam net het podium op toen wij ons bij de menigte aansloten. Ja, het was erg druk! Maar dankzij papa's schouders kon Jesper het toch volgen.


Na afloop liep Santa nog een rondje voor hij zich in de Treehouse VIP-tent terugtrok. Toen nog even in de rij gestaan voor een 'kadootje', dat uiteraard direct bestudeerd moest worden en daarna snel naar huis: zwemspullen ophalen en naar de YMCA.

Veel verregende foto's op flickr

Remembrance Day

Het is vrijdag en dat betekent dat Jesper al zijn werkjes mee naar huis krijgt van day care. Deze week stond in het teken van Remembrance Day, ook wel Poppy Day genoemd, en dus heeft hij een Red & Green Poppy (met magneetje) gemaakt en een Remembrance Day Poem 'geleerd'. Volgens de maandkalender heeft hij vandaag nog een een Remembrance Day krans gemaakt, maar die moest denk ik nog drogen.

Ik heb al eerder verteld dat mijn kennis van geschiedenis niet zo geweldig is en dus wist ik ook nooit waarom men in de UK en Canada de eerste weken van november met papieren klaproosjes opgespeld loopt. In Nederland wordt deze dag niet gevierd, want Nederland was neutraal tijdens de Eerste Wereldoorlog en in tegenstelling tot België en de UK heeft het zijn neutraliteit kunnen behouden. Officieel eindigde WO I op 11 november om 11 uur in 1918 toen Duitsland de Armistice ondertekende. Remembrance Day valt dus op 11 november, maar wordt over het algemeen gevierd op de tweede zondag in november die daar het dichts bij ligt. De vieringen lijken veel op onze 4 mei vieringen, compleet met blazen van de Last Post, 2 minuten stilte en kransleggingen.

De beroemdste Remembrance Day poem is de volgende:

In Flanders Fields

In Flanders fields the poppies blow

Between the crosses, row on row,

That mark our place; and in the sky

The larks, still bravely singing, fly

Scarce heard amid the guns below.

We are the dead. Short days ago

We lived, felt dawn, saw sunset glow,

Loved, and were loved, and now we lie

In Flanders fields.

Take up our quarrel with the foe:

To you from failing hands we throw

The torch; be yours to hold it high.

If ye break faith with us who die

We shall not sleep, though poppies grow

In Flanders fields.

— Lt.-Col. John McCrae

Luitenant Kolonel John McCrae schreef dit gedicht, tussen bombardementen door, op 3 mei 1915, een dag nadat zijn vriend was omgekomen. Het gedicht is een van Canada's meest prominente symbolen. Tijdens de meeste Remembrance Day ceremonies zal dan ook een vertolking van het gedicht voorkomen. Veel schoolkinderen leren het uit het hoofd (ik heb het nog niet getest bij Jesper). Een deel van het gedicht -het eerste couplet- staat ook op ons 10 dollar biljet.

De klaproos is hét symbool geworden omdat ze, blijkens het gedicht, veel voorkwamen op de Vlaamse slagvelden. Natuurlijk refereert de rode kleur ook aan al het bloed dat daar is vergoten. De poppy ziet er in elk land anders uit en is ook aan verandering onderhevig. Zo heeft 'ie ook al een tijd een groen hart gehad -zo gek zijn ze op die crèche dus niet. Tegenwoordig ziet de poppy er hier zo uit.

Poffertjes, poedersuiker en appelmoes

Al een jaar staat er een pak poffertjesmix in onze voorraadkast. Toen gekregen van de Viehmanns als onderdeel van een Welkom-in-Canada-Eerste-Hulp-bij-Heimwee-Geschenk, maar nooit aangebroken bij gebrek aan poedersuiker. Eindelijk, eindelijk had ik er aan gedacht visite uit Nederland te vragen een busje mee te nemen. Dat heb ik geweten; dankzij Cees en Eef heb ik voor de eerste jaren genoeg poedersuiker.

Ondertussen zijn opa en oma al weer een paar weken weg, dus het moest er maar eens van komen. Nadat Martijn met Jesper was wezen zwemmen, beloofde ik ze bij thuiskomst poffertjes. Jesper was direct razend enthousiast, niet omdat hij weet wat poffertjes zijn, maar omdat hij mocht helpen mixen - bij gebrek aan mixer roeren wij gewoon met een pollepel, maar daarmee kun je net zoveel troep maken!














De eeuwenoude, oké decennia oude, gietijzeren poffertjespan stond al voor te warmen en toch nog te snel ging de eerste lading klonterige mix erin. Duurde dus even voor ik die kon omdraaien, maar met de smaak was niets mis. Uiteraard zat alles onder de poedersuiker toen Jesper eenmaal begon te eten, maar hij vond het lekker!

En nu hoor ik jullie denken: "Wat is er gebeurd met de appelmoes uit de titel van dit stukje?" Niets. En het heeft ook niets met de poffertjes te maken. Het zit zo: Sinds kort wil Jesper zijn appelmoes niet meer rechtstreeks uit de koelkast eten (te koud), maar moet het eerst in de trommel...

Ja, magnetron is een lastig woord!

NB. Voor het geval jullie het je afvragen: Nee, de pak mix was nog niet over de houdbaarheidsdatum heen.

The day after...

... Barack Obama won the elections.

Je komt er niet omheen, niet in Nederland en zeker niet aan deze kant van de oceaan: De presidentiële verkiezing in de US. Wordt het McCain of Obama? De laatste dagen was het antwoord op die vraag niet zo moeilijk. Het moest wel heel gek lopen wilde Obama niet winnen - als hij tenminste niet voortijdig dit leven zou verlaten. Bij gebrek aan beter heb ik gisteren ook een deel van de strijd op televisie gevolgd, maar om half 11 heb ik het opgegeven. Obama stond al ruim voor en zoals gezegd lag de uitkomst redelijk vast. Toch wel raar, zit ik in dezelfde tijdzone als de verkiezing, maar de officiële uitslag zie ik uren later dan jullie!

Het is een dag die ongetwijfeld in de geschiedenisboeken zal komen: De dag dat de eerste Afro-Amerikaan president wordt van de USA. Een 'zwarte' in het Witte Huis en het is niet de klusjesman of butler. Nu heb ik daar verder geen boodschap aan, want ik ben absoluut niet politiek geengageerd en ik ben van de generatie die opgroeide met diverse rassen en geloven op school en in vriendenkring. Als het om politiek gaat, ga ik af op uiterlijk, charisma zo je wilt, want van al die verkiezingsprogramma's komt toch niet veel terecht (klink ik nu erg Nederlands en fatalistisch?). En in dat opzicht vind ik dat de juiste man heeft gewonnen. Toch ben ik benieuwd wat hij de komende jaren zal bewerkstelligen en of hij inderdaad Amerika uit die negatieve spiraal weet te trekken.

Nu vraag ik me af of de volgende uitspraak van Barack Obama net zo beroemd zal worden als die ene van Dr. Martin Luther King*:

"There is not a Black America and White America and Latino America and Asian America – there's the United States of America."

Even iets heel anders: In het kader van "do as the Canucks do" heb ik vandaag voor het eerst in mijn leven een griepprik gehaald. In tegenstelling tot Nederland waar in principe alleen de risicogroepen worden gevaccineerd, kan iedereen hier bij de huisarts of walk-in clinic langs. Nu waren in de lobby van het ziekenhuis twee prikkamertjes ingericht speciaal voor personeel en vrijwilligers, dus toen ik langs liep en zag dat het rustig was dacht ik "waarom niet?". Komt toch weer mijn Nederlandse aard bovendrijven: Alles wat voor het grijpen ligt en bovenal gratis is, pakken we mee. En dan krijg je na afloop ook nog iets te snoepen, wie zegt daar nu nee tegen!

* Voor degenen onder jullie die zich zo mogelijk nog minder met geschiedenis en politiek bezighouden dan ik: Ik heb het uiteraard over de "I have a dream" speech.

Update Jesper

Al een tijdje heb ik een onderwerp 'in de wacht staan', dus laat ik het maar eens neerpennen voor het er niet meer van komt: DE ZINDELIJKHEIDS TRAINING. Afgelopen zomer liep Jesper soms al in zijn nakie door huis en tuin en ging dan ook wel uit eigen beweging naar het toilet, maar zodra meneer een luier omhad kon het hem allemaal niets meer schelen en dus hebben we het maar even uitgesteld. Op aanraden van babysitter Christie kochten we de DVD "Elmo's Potty Time" en die is de eerste tijd intensief bekeken.

Aangezien wij het zo ondertussen spuugzat waren elke keer met Jesper in gevecht te moeten voor een schone luier -ja echt, soms moet ik op hem gaan zitten, wil ik niet bont en blauw worden geschopt-hebben we inkopen gedaan; boxershorts, moeilijk te vinden voor die mini-bilpartij en wat sportbroeken, want makkelijk aan en uit te trekken. Een paar weken geleden zijn we dan (thuis) echt begonnen.

Eigenlijk ging dat direct goed en hij heeft maar twee keer een ongelukje gehad. Het is wel heel schattig dat hij steeds om bevestiging vraagt, zo van: "mama, heb ik luier om?" Hij gaat ook vaak uit zichzelf naar het toilet. De grote boodschap kostte iets meer moeite en daarvoor hebben wij de kadootjesmand ingesteld (en stickers als beloning voor plassen) en dat hielp.

Sinds vorige week gaat hij zonder luier naar school en ook dat gaat goed. Uit gemakzucht krijgt hij als we op pad gaan nog wel een luier om, maar zelfs dan vraagt hij 9 van de 10 keer om een pitstop. Laatst met Eef in het zwembad is hij ook halverwege het water uitgegaan. Nee, voorlopig heeft hij geen angst voor vreemde WC's.

Leuke bijkomstigheid van al dit WC-gebeuren is dat de scholing in de biologie is begonnen en hij nu weet dat hij een piemeltje heeft en -kinderlogica- denkt dat iedereen die heeft, ook mama. Heus, het is me al verschillende keren gevraagd. O ja, en: "plas komt uit piemeltje, poep uit de billen". Slimme vent!

Humor!

Al een paar keer zagen we deze reclame op TV en elke keer weer zei ik: "Die moeten we even opzoeken en met iedereen delen". Bij deze.

Happy Halloween

Vandaag is weer zo´n ijkpunt: Precies een jaar geleden zijn we verhuisd naar ons huis in Oakville. Door de korte voorbereidingstijd en hectische verhuizingsdag hebben we toen weinig aan Halloween gedaan. Ik had wel een kostuum voor Jesper bij de Disney Store en wat frutsels bij de Dollarama gekocht, maar het was verder minimaal.

Dit jaar heb ik iets groter uitgepakt en mijn creatieve genen (met behulp van een Amerikaans tijdschrift) aan het werk gezet. Je weet nooit hoe vaak we nog echt Halloween kunnen vieren en aangezien Jesper er op school ook al twee weken mee bezig is en dus heel goed snapt wat er aan de hand is, haal ik alles uit de kast. Nou ja, dat is overdreven, maar we doen leuk mee.

(mede dankzij Cees en Eef die de rekening van het tuincentrum hebben betaald)

Jesper gaat dit keer verkleed als piraat. Piraten kent hij van een van de Backyardigan's filmpjes en bij The Wiggles zit natuurlijk ook een piraat.

Vanmorgen vroeg hebben we hem al in zijn kostuum gehesen, want hij mocht verkleed naar school komen. Na wat tegenstribbelen ging hij dan half aangekleed richting auto. Toen er twee kleine kinderen langskwamen moesten ze om hem lachen en dat gaf Jesper net genoeg aanmoediging om dan toch de rest ook maar aan te trekken, yeah! Nu alleen nog hopen dat zijn pak het redt tot vanavond. Martijn belde me later op en vertelde dat Jesper nog nooit zo uitgelaten de crèche is binnen gelopen en zelfs voor het raam heeft staan zwaaien; hij voelde zich dus echt stoer in zijn kostuum!

Ik had vorig jaar al een heksenhoed gekocht en vanmiddag op het laatste moment toch ook maar een of ander zwart gewaad bij de Wal-Mart. Bij Kuehne was het thema dit jaar sport, zodat Martijn zichzelf niet al te veel geweld hoefde aan te doen. Hij heeft zijn voetbalkloffie bij elkaar geraapt en nog even wat nepbloed en een mes gekocht en klaar! Voor het Trick-or-Treaten heb ik een Vampire Cape voor hem gehaald van maar liefst 6 dollar. Daar kan hij dan weer zijn gewone werkkleding onder aan trekken.

Na een simpel pizza dinner hebben we ons allemaal omgekleed - ik uit tijdgebrek niet volledig. We hebben geluk: Net als vorig jaar is het met Halloween ongewoon warm, vanmiddag was het zelfs 17 graden. Alle elfjes en prinsesjes kunnen dus gewoon in hun jurkje naar buiten. Martijn nam zijn post in op de veranda en Jesper en ik hebben een rondje Falkland Crescent gedaan. We begonnen samen met Mary Cooper (in echt politie-uniform) en eindigden met Evelyn (in roze prinsessenjurk). Jesper begon verlegen, maar al snel rende hij van huis naar huis en belde zelf aan. Hij zei niet veel, maar zo af en toe kon ik er nog een "thank you" bij hem uit krijgen. Rond 8 uur heb ik Jesper mee naar huis gesleept, want hij wilde de straat al voor een tweede keer door gaan. Thuis nog even de buit bekeken en alles met pinda aan de buren gegeven.

Je kunt weer een leuke slideshow bekijken op flickr!

Pop goes the Wiggles!

Ahoy there me hearties!

Vanmorgen zijn we naar "een grote winkel bij de toren" geweest en hebben The Wiggles gezien. Vertaling: In het Rogers Centre in Toronto was de voorstelling Pop goes the Wiggles van Australische kleuterleiders Anthony, Sam, Jeff en Murray. In Nederland totaal niet bekend, maar de heren timmeren al 17 jaar aan de weg. Begonnen down under op verjaardagsfeestjes bij mensen thuis, nu een wereldact met een hoger inkomen dan landgenoot Nicole Kidman (al hoeft zij het niet te delen). Op Craigslist boden mensen zelfs drie keer de prijs om toch nog een kaartje te kunnen krijgen.

Op Treehouse hebben ze een eigen programma dat voorheen om 8 uur 's avonds speelde; eigenlijk te laat voor Jesper, maar hij heeft er toch een paar keer iets van meegekregen. Blijkbaar had dat aardig indruk gemaakt, want hij bleef erom vragen. Toen Martijn zag dat ze naar Toronto kwamen -wij hadden nog steeds geen idee hoe bekend die lui waren- heeft hij kaartjes gekocht: Op rij 6, gangpad, in de Hot Potato seats wat inhoud dat we dichtbij het podium op klapstoeltjes op het kunstgras zaten en allemaal een Wiggles stickeralbum(pje) kregen.


Ter voorbereiding op de voorstelling hadden we de laatste twee DVD's gekocht en die regelmatig met ondertiteling afgespeeld, zodat we vooral mee konden zingen. In de show werden, naast wat aangepaste versies van 'volwassen' nummers, vooral kinderliedjes en rijmpjes gezongen en dan heb ik het niet over Klein klein kleutertje of Poesje mauw.

We hadden Jesper niets verteld, dus hij was al helemaal blij met die stickers van de Wiggles. Kun je je dat bekkie voorstellen toen ze alle vier in de Big Red Car het podium op kwamen rijden? Onbetaalbaar! De eerste 10 minuten heeft hij ademloos zitten kijken terwijl hij mijn hand en arm stevig vasthield. Daarna besloot hij dat rij 6 niet dichtbij genoeg was en trok me mee het gangpad door naar voren. In eerste instantie werden we daar weggestuurd door de stewards, maar na een half uur gaven ze het op, want al die kinderen -en ouders- bleven maar komen!

Sam Moran (gele Wiggle en steengoede zanger), Anthony Field (blauwe Wiggle, producer en zeer knap), Jeff Fatt (paarse Wiggle) en Murray Cook (rode Wiggle) worden vergezeld door Dorothy the Dinosaur, Wags the Dog en Henry the Octopus en nog een groep dansers. Zoals in de Toronto Star werd geschreven zijn ze de Beatles for babes. Nu zit er ook een act in de show waarin ze daadwerkelijk de Beatles imiteren: Outfit, haardracht en de Sjimmie Shake met de achtergrond danseressen in Mary Quant outfits.

Er doet ook een piraat mee, Captain Feathersword, en bij de fanshop had Martijn dan ook een mooie piratenhoed en zwaard voor Jesper gekocht. Zoals de naam Feathersword al doet vermoeden is het een zacht zwaard, net een plumeau. Dat zwaard vond Jesper geweldig, maar de hoed bleef niet lang op. Komt nog wel, hij gaat gewoon met de rest van de verzameling in zijn rieten mand en dan ontdekt 'ie hem wel een keer.

Opa en oma vonden het ook een geslaagde voorstelling. Tuurlijk, het was geen Phantom of the opera of Boudewijn de Groot, maar voor een kindervoorstelling was het kwalitatief erg goed en die 1 uur en 20 minuten (zonder pauze?!) waren zó voorbij. Na afloop heeft Jesper van oma nog een lightwand gekregen. Ja, aan de lange rijen te zien doet de merchandise goede zaken!

Uiteraard staan er een paar korte filmpjes op you tube en een fotoverslag op flickr -ik heb het aantal echt al gehalveerd!