dinsdag 27 januari 2009

Mexico, part II

Dag 2 is weer een stranddag geworden en omdat de handdoekenrace hier al vroeg begint, zijn Martijn en Jesper al om 7 uur een bedje gaan uitkiezen (en dan hadden ze nog bijna de laatste). Martijn is wel gaan rennen vandaag; over de weg (dirt road) naar Puerto Morelos, da's ongeveer een kwartiertje rennen, als je tenminste niet door een krokodil wordt opgehouden! Ons hotel ligt in een gebied van wetlands en mangroves, de natuurlijke omgeving van krokodillen en ze komen hier dus in het wild voor, zelfs in de vijvers op het hotel.

Onze keuze voor Mexico was mede bepaald door het feit dat we, als we daar zin in hadden, ook wat natuur en cultuur konden bekijken en we hebben daarom voor 3 dagen een auto gehuurd. Op dag 3 zijn we naar Cobá gereden, een ritje van ongeveer 2 uur. Daar hebben we de Nohoch-Mul beklommen, met 42 meter de een na hoogste Maya-tempel op het schiereiland Yucatan, maar de hoogste die je nog mag beklimmen (Martijn anderhalve keer, Jesper een halve keer en Amanda ook een stukje). Het bijzondere van Cobá is dat het midden in de jungle ligt, in tegenstelling tot bijvoorbeeld Chichen Itzá, en op zo'n warme dag is dat wel zo lekker. We hebben niet het hele terrein verkend, want Jesper kon niet lopen vandaag, zei hij, en was dus niet te genieten.

We waren van plan op de terugweg nog bij één of twee cenotes te stoppen, een soort van grotten gevuld met water die nog wel wat zonlicht krijgen waardoor het licht er vaak erg mooi is. Maar Jesper was net in slaap gevallen en omdat hij nou niet de gezelligste is vandaag, zijn we maar doorgereden. We zijn wel gestopt in Tulúm om nog meer Maya tempels te bekijken. Over Tulúm wordt vaak negatief gedaan omdat het in historisch en bouwkundig opzicht niet zo interessant zou zijn. Wij vonden de ligging aan de zee in ieder geval heel bijzonder en waren blij dat we even zijn gegaan - het is een relatief klein terrein, dus je hebt het zo gezien- en Jesper vond het treintje naar de ruïnes toe erg leuk.


Vandaag was het helaas minder weer, erg bewolkt en zelfs wat regen, dus een goede gelegenheid om naar Croco Cun Zoo te gaan, hier 10 minuten vandaan. Deze ecologische mini-dierentuin herbergt alleen dieren die hier van nature voorkomen en je mag ze ook bijna allemaal aanraken of voeren: Je kan niet op eigen houtje door de dierentuin lopen en krijgt standaard een rondleiding van zo'n anderhalf uur.

Jesper durfde niets aan te raken, maar mij kan je echt alles in mijn handen geven! Het was ook bijzonder om echt tussen de krokodillen door te lopen. Volgens onze gids Juan, zijn ze zo gewend aan mensen dat het niet gevaarlijk is. Ik zie de krantenkoppen al voor me!

Terug via Puerto Morelos, wat op het echte centrum na bijna alleen maar uit dirt roads bestaat. Hutjes met rieten dak staan hier naast de meest fantasierijke bouwsels. In het 'centrum' even uitgestapt en een klein rondje gelopen en voor Jesper chocolademelk en yogi gekocht.

In het hotel hebben we nog even bij het zwembad gelegen. Dat vond Jesper dit keer helemaal geweldig, want vanmorgen hadden we bedden genomen die ín een ondiep stukje staan en waar je dus leuk met water kan spelen! Wel op de badlakens passen natuurlijk...

zaterdag 24 januari 2009

Mexico, part I

Rond 7 uur werden we door Jesper wakker gemaakt met de mededeling dat het licht was en dat hij naar buiten wilde. Let wel: We sliepen alledrie pas rond half 2! Nu scheen de zon ook aardig naar binnen en toen we de gordijnen open deden zagen we dit:


Daar wordt je toch wel blij van!

Wat vooraf ging:
Op onze vertrekdag waren bijna alle vluchten naar Mexico vertraagd of, nog erger, geannuleerd. Op die van ons na... Dus togen wij vol goede moed naar het vliegveld. De incheckprocedure van Signature was zeer efficient, dus ruim op tijd waren wij aan de gate. Nog geen kist, hmmm. Toen die er uiteindelijk wel was, bleek er een technisch mankement (aan de linkermotor) te zijn, en dus mochten wij nog van geluk spreken dat we ' maar' twee uur later dan gepland vertrokken.

Het was een redelijk goede vlucht (Nights in Rodanthe gekeken), Jesper heeft zich heel goed gedragen en heeft het laatste uur van de vier uur durende vlucht lekker geslapen. Even na tienen 's avonds landden we in Cancun en een klein uur later stapten we in de Tequila-bus -het is weer eens iets anders dan bus 1, 2 of 3! Tot nu toe is de organisatie van Signature bijzonder goed en de bus voor de transfer erg luxe. Na een kwartiertje rijden kwamen we aan bij Hotel Marina El Cid.

De eerste indruk in het donker was bijzonder goed. Jesper had zijn prioriteiten zelfs op dit tijdstip goed op een rijtje, want het eerste dat hij vroeg was: " Waar zijn de toys?" Totaal over zijn slaap heen dus. Met een soort golfkarretje werden wij naar onze luxe 1-bedroom suite gebracht (mooi en zeer ruim!), waar we Jesper zo snel mogelijk in het King-size bed hebben gegooid en voor onszelf het Murphy-bed hebben laten opmaken. Zoals gezegd sliepen we pas rond half 2.

Vandaag hebben we een extra bed laten bijplaatsen, want ook al hoeven we het niet zelf te doen, dat geschuif met alle meubels vinden we maar niets. De service in dit hotel is erg goed en al onze verzoeken worden snel ingewilligd (extra bed, extra water, pak melk). Op onze eerste dag hebben we toch al aardig wat ondernomen, dat wil zeggen Martijn en Jesper, ik lag lekker op mijn bedje op het strand met een boek en kreeg op mijn kop als ik er weer eens af kwam om foto' s te maken.

Ja, en dan hou je ze eens even niet in de gaten, zijn ze gewoon weg! Ik de hele kustlijn afgezocht (vanaf mijn bedje, dat weer wel) totdat ik in mijn ooghoek iets bekends denk te zien. Jawel, de heren zitten in een kayak op zee! Blijkbaar had Jesper heel serieus beloofd dat hij zou luisteren, goed stil zou zitten en de peddel stevig vast zou houden (staaltje overredingstactiek of niet?) dat Martijn het wel aandurfde met hem. Het was een succes dus morgen gaan ze weer.

Verder hebben ze veel zandkastelen gebouwd, beide glijbanen in het zwembad getest en zijn naar de Marina gelopen, ben ik met Jesper naar de Kidsclub geweest om aapjes te kijken en met nog meer zand te spelen, hebben we al twee restaurants getest en is Martijn naar de gym geweest om te lopen. Ik hoef zeker niet te zeggen dat Jesper om 5 uur afgestoffeerd was en om 6 uur plaatselijke tijd op de bank in slaap is gevallen. Hebben we dus ook direct de room service uitgeprobeerd! Nu zit ik dik ingepakt (want koude wind en koukleum) op een van onze balkons dit stukje te typen met op de achtergrond (voorgrond eigenlijk) het geluid van de aanrollende golven. Heerlijk!

NB. De foto's komen zo snel mogelijk op flickr; de verbinding is helaas niet al te best.

dinsdag 20 januari 2009

Inauguratie Obama

Het is vandaag een bijzondere dag: Op persoonlijk niveau omdat mijn kleine zusje 30 jaar wordt (en toch blijft ze mijn kleine zusje!) en op maatschappelijk niveau omdat Barack Hoessein Obama als president van de Verenigde Staten wordt ingezworen.


Binnen een straal van 1 1/2 uur rijden van Washington is geen hotelkamer meer te krijgen en vanaf de kleine uurtjes zijn de metro's richting The Mall volgepakt. Het lijkt wel of iedereen erbij wil zijn. En dat is niet gek, want behalve dat vandaag de eerste zwarte president zijn intrek neemt in het Witte Huis is het vooral een dag van hoop. En die hoop op een betere en veiliger wereld zal de voornaamste reden zijn dat een paar miljoen(!) mensen de kou trotseren en uren wachten om een glimp van Obama op te vangen, of om later te kunnen zeggen: "Ik was erbij".

Ik was er niet bij. Ik zat thuis in Oakville te knutselen met Jesper met op de achtergrond het hele programma op de televisie- en dat duurt hier de hele dag, zelfs mijn serie moet ervoor wijken. Ik heb nog een poging gedaan Jesper uit te leggen waarom dit zo'n bijzondere dag was en dat onze buren, Amerika, een nieuwe baas kregen. Ik geloof dat hij alleen aandacht had voor Marine One (de helicopter) waarmee Bush werd weg gevlogen.

zondag 18 januari 2009

Bunny Hill

Waar anderen nu misschien een hockey rink in hun achtertuin hebben liggen, hebben wij een serieuze Bunny Hill aangelegd!

Er was vandaag weer een flink pak sneeuw gevallen; je zou niet zeggen dat we de afgelopen week sneeuw hadden geruimd in de achtertuin. Tijd voor een nieuwe strategie: Zandbak en plant verplaatst, alle sneeuw op een hoop gegooid en daardoor creëerden we een leuk baantje voor Jesper's toboggan.

Hij heeft goed meegeholpen met zijn Bunny Hill en is er daarna een paar keer vanaf gegleden. Nog een paar aanpassingen en dan is 'ie perfect! Ook hebben we meneer maar eens in de sneeuw gegooid om een Snow Angel te maken. Dat vond 'ie leuk om te doen, maar zodra hij besefte dat er nu wel allemaal sneeuw in zijn armen terecht kwam (KOUD!) was het over met de pret. Snel naar binnen dus, natte spullen uit (een mud room zou nu wel handig zijn), droge kleren aan, chocomelk erbij en Shrek aan.

zaterdag 17 januari 2009

Eerste zwemles

(archiefbeeld)
Vandaag was DE dag: Al twee maanden stond Jesper op de wachtlijst bij de YMCA voor zwemles en eindelijk mocht hij beginnen. Het Parent & Tot zwemmen hebben we overgeslagen (Martijn is wel al een aantal maanden naar het familie zwemuurtje met Jesper) en dus begint Jesper op het tweede niveau van het L'il Dippers programma, de Bobbers. Bij deze lessen moet hij alleen het water in, zonder papa erbij dus...

Het ging zoals verwacht: Zolang Martijn aan de kant bleef, ging Jesper echt het water niet in en om dat half uurtje les niet volledig verloren te laten gaan is Martijn er na ruim 10 minuten maar ingedoken. De juf en meester probeerden Jesper er wel regelmatig bij te betrekken, maar hij bleef fijn bij papa de oefeningen doen.

Ondertussen zat ik thuis te wachten op de Safety Inspection: Volgens ons huurcontract moet de verhuurder een paar keer per jaar in ons huis controleren of alles nog heel is en bijvoorbeeld alle rookmelders nog functioneren. Officieel schijnen dit soort praktijken tegen de wet te zijn, maar wij hebben niets te verbergen dus kom maar op. Heb ik tenminste ook direct de gelegenheid een aantal gebreken aan de kaak te stellen.

De man die vandaag kwam was erg grondig en dat zei ik hem dus ook. Krijg ik direct een heel verhaal over dat hij eigenlijk Home Inspector is en dat hij voorheen voor Mattamy (een van de grootste huizenbouwers in Canada, ons huis komt ook uit die fabriek) heeft gewerkt, waar hij de eindcontroles deed. Omdat hij daar te goed zijn best deed en te veel gebreken vond -en dus te veel geld kostte- mocht hij vertrekken. Ja, meneer Mattamy, aka Peter E. Gilgan, moet natuurlijk wel dat huis van 45 miljoen op Lakeshore bekostigen!

Vervolgens kwamen alle roddels los (wie zegt er dat vrouwen altijd roddelen?): Mattamy ligt in scheiding omdat hij vreemd is gegaan met de nanny en zijn vrouw eist nu 370 miljoen. Is that all? Ondertussen laat zij alvast een huis bouwen voor haarzelf en haar nieuwe lover -zij 'doet' het met de personal trainer van haar ex. Kan je toch een leuke soap rond schrijven. Dat van die scheiding was trouwens al bekend en ook dat het huis op Lakeshore waarschijnlijk plat gaat omdat niemand het kan kopen ...

Door al deze wilde verhalen heb ik meneer Mattamy maar even gegoogled. Ben er nu dus achter dat de YMCA waar Jesper zwemt, ook is gebouwd met geld van meneer Mattamy, dus daar komt die naam "de Peter Gilgan Family" vandaan.

Het weer
We hebben een aardig koude week achter de rug. Met temperaturen van circa -20 en een windchill van -30 was het lekker fris. Met zulke temperaturen kan je niet langer dan een kwartier buiten blijven zonder dat je huid gaat bevriezen. Een ander nadeel is dat het zout dat wij zo rijkelijk op onze oprit strooien, zijn werk niet doet. Zand strooien is dan de oplossing, maar helaas zit Jesper's zandbak stijf dichtgevroren!

Martijn heeft wel regelmatig gelopen deze week. Op de koudste dag heeft hij zijn training weliswaar verplaatst naar een loopband in de YMCA, maar de rest heeft gewoon buiten plaatsgevonden; de running clinic op donderdag ging ook gewoon door, al liepen sommigen met een bivakmuts op.

En ik heb alweer mijn tweede schaatsles achter de rug. Ja, dat had ik nog niet echt verteld: Amandje neemt schaatslessen! Ik was mijn gekluns zo zat, vooral wetende dat ik vroeger (hééél lang geleden) wèl achteruit kon schaatsen en pootje over kon etc. dat ik me heb ingeschreven voor 10 lessen in de River Oaks Arena op woensdagavond. Het niveau van de (volwassen) deelnemers is heel wisselend en ik ben bij de intermediates ingedeeld; dat wil in dit geval zeggen dat ik niet meer langs de boarding schuifel en zelfstandig vooruit kan schaatsen. Voel ik me toch weer een beetje goed over mezelf!

dinsdag 13 januari 2009

Sneeuwpret

Speciaal voor de familie: Bedankt voor jullie (meer dan royale) cadeaus voor mijn verjaardag. Ik beloof zeer binnenkort het gehele saldo op de Lululemon-kaart te spenderen (is niet moeilijk hoor!) en heb ondertussen eindelijk een sportschool gevonden die lessen Yoga/Pilates hebben op tijden dat het mij uitkomt. Gaat mijn integratie toch weer een stapje verder: Een echte Canadese vrouw loopt het liefst dag en nacht in de sportkleding van Lululemon, het is zo'n beetje de hippe versie van de huispyama, haha!

Het Diependaal-deel van mijn cadeau zal nog even moeten blijven liggen: Helaas kan ik mezelf niet inschrijven voor de fotoworkshop eind van de maand omdat ik dan hopelijk met een boek in mijn hand lig te relaxen aan de rand van een zwembad in ... Mexicoooooo, Mexihiiiiiicooooooo! Erg vervelend, ik weet het ja. Martijn heeft Hotel Marina El Cid in Puerto Morelos geboekt (ligt tussen Playa del Carmen en Cancun).

Maar, voorlopig zitten we nog even in de sneeuw.

Toen Martijn vanmorgen naar zijn werk ging was het de moeite nog niet sneeuw te ruimen. Even later wel, dus toen het bijna was opgehouden met sneeuwen ben ik met Jesper naar buiten gegaan. Mary was ook buiten met papa Tom en zij begonnen net aan een sneeuwpop. Die oprit kon wel even wachten, vond ik en dus zijn we naar de overkant verhuisd. Twee sneeuwpoppen hebben we gemaakt -oké, Tom deed het leeuwedeel- en daarna hebben we de Bunny Hill van de familie Cooper getest, maar niet voordat de helling zodanig was geprepareerd dat de kids niet op de lantaarnpaal zouden landen.

Rond twaalven werden de sneeuwvlokken steeds groter en kwam de (koude) wind op te zetten. Mooie tijd om naar binnen te gaan en een lekkere grilled cheese te maken. Een uur later was de sneeuw weer gestopt en moesten we er toch aan geloven: Oprit en stoep schoonmaken. Voor Jesper was dat niet genoeg, die ging verder in de achtertuin. Hij liever als ik, want het werd nu snel kouder.

Als je wilt zien hoe Mary een sneeuwpop knuffelt, ga dan naar flickr.

zondag 11 januari 2009

Alweer 36 jaar!

Kleine meisjes worden groot... en oud! 36 jaar alweer, het is echt niet te geloven hoe snel de tijd gaat; één keer met je ogen knipperen en je bent 40. Al ben ik wel reuze benieuwd hoe ik tegen die tijd in het leven sta, want je hoort altijd: "het leven begint bij 40" (treurig eigenlijk, want wat is dan de bedoeling van de eerste helft van je leven?). Ik heb in ieder geval een aantal goede voornemens voor mijn 37e levensjaar:

Schaatslessen nemen (check);
yoga of pilates beoefenen;
fotografie naar volgende niveau tillen en
een leuke baan zoeken?

Zelf maakte het me niet zo veel uit, maar Martijn besloot dat mijn geboortedag een goed excuus was om wat collega's uit te nodigen. En ze kwamen graag, op voorwaarde dat de TV aan zou staan. Vanmiddag speelden de Pittsburg Steelers (NFL) en Yma is daar al jaren fan* van en kwam dus ook met jersey en 'terrible towel' aan.

Blijkbaar had Nancy (Kneubuhler) gehoord van mijn fotografie-aspiraties, want ze had een supermooi boek van Annie Leibovitz voor me gekocht. Echt heel attent! Vervolgens stond ze onze ingelijste foto's van Tobermory te bewonderen en was verbaasd dat de lijsten gewoon van IKEA waren (uiteraard). Van Lorenz en Stefka kreeg ik een douchegel/bodycreme setje van Fruits & Passion (leuke winkel voor huid en huis - van hen is ook de Cucina serie, misschien welbekend?) en van Yma en Nancy een soort van Leer-tekenen-met-pastels set. Ook al zo leuk bedacht! Verder waren andere Stefan en Ann-Kathrin er nog (Gabi was niet lekker) en als laatste Pavan.

Met Yma als onze persoonlijk gifmenger is iedereen nog aan de Sangrita en Tequila gegaan. Dit keer hadden ze ook limoenen, worteltjes en een potje chile meegenomen: Dat is een mix van o.a. zout en chilipoeder en dat moet je de worteltjes (besprenkeld met limoensap) strooien. Erg lekker, maar best pittig!

Rond negenen gingen ze weg, maar niet nadat Jesper een showtje had weg gegeven: Toen het football eindelijk was afgelopen (Steelers gewonnen, gelukkig), moest de visite van hem naar The Wiggles kijken. Iedereen moest meedoen en vooral " ALLEMAAL HARD ZINGEN", het is jammer dat we de videocamera niet zo snel bij de hand hadden, want we lagen echt met zijn allen in een deuk. En zo is het toch nog een gedenkwaardige dag geworden!

* In Mexico zijn al jaren twee televisiestations die allebei de uitzendrechten hebben van één NFL club: de Pittsburg Steelers of de Dallas Cowboys en als Mexicaan ben je dus fan van een van de twee.