Wie zijn wij?

Familie portret, 21 november 2010

Martijn Diependaal
Functie: Manager Controlling
Hobbies: voetbal, (marathons) lopen, golf

Amanda Diependaal-Bekker
Functie: Echtgenote, kinderverzorgster, kokkin, schoonmaakster, kortom: Stay-at-home-mom!
Hobbies: Fotografie, bloggen, lezen (waar ik eigenlijk nooit meer aan toe kom)
Sport: Dat is een noodzakelijk kwaad, maar met Jesper in de buurt krijg ik genoeg beweging.

Jesper
Functie: rommelmaker, druktemaker
Hobbies: rommel maken, herrie maken, mama gek maken
Sport: keuzevrijheid heeft hij nog niet echt, dus hij heeft zwemles en is lid van de Oakville Soccer Club en sinds afgelopen zomer ook van de Oakville Little League Baseball (alleen zomers)

En last but not least, ons kleine Canadeesje Julia, geboren op 1 juli!

Op 3 oktober 2007 vertrokken wij, met onder andere een koffer vol speelgoed, vanaf Schiphol om circa 2 jaar in Canada te gaan wonen. In het kader van het HIPO-programma van zijn werkgever (Kuehne + Nagel), heeft Martijn op het kantoor in Mississauga een tijdelijke functie aangeboden gekregen als assistent van de National Finance Manager. De eerste maand hebben wij in een gemeubileerd appartement in Mississauga gewoond, recht tegenover Square One Shopping Centre. Op 31 oktober werd dan eindelijk onze container vrijgegeven en zijn wij in ons (huur)huis in Oakville, Ontario komen wonen.

Vanaf eind november van dat jaar hadden we voor Jesper een crèche gevonden: Op Little Kids Day Care hadden ze in eerste instantie alleen maandags en vrijdags plek, maar al snel kon hij er ook op woensdag terecht. De eerste twee maanden daar waren moeilijk voor hem en bijna dagelijks stond hij uren bij het hekje op mama te wachten, al dan niet huilend. Maar we hebben door gezet en mede dankzij de ontzettend lieve leidsters, heeft hij het daar nu ontzettend naar zijn zin. We vonden het belangrijk hem zo snel mogelijk naar een crèche te doen omdat 1) hij dat in Nederland ook gewend was, 2) hij daar met andere kindjes kan spelen, 3) hij spelenderwijs Engels kan leren en 4) hij dan niet 24/7 bij mama thuis zit. Jesper spreekt nu vloeiend Engels en schakelt ook moeiteloos over van Engels naar Nederlands en vice versa. Hij spreekt wel Nederlands met een Engels accent en hanteert ook vaak de Engelse zinsopbouw. Maar goed, hij is pas 5 jaar, dus dat is nog makkelijk bij te schaven.

Ik (Amanda) was in Nederland management-assistent bij een ambachtelijke bakkerij. Die baan heb ik door deze verhuizing moeten opzeggen, maar daar was ik niet zo rouwig om. Ik was toe aan een nieuwe uitdaging en die hoopte ik in Canada te vinden. Nadat ik alle beperkende voorwaarden van mijn Work Permit uit de weg had geruimd, was ik vanaf april 2008 vrij om te gaan werken waar ik maar wilde. Dat was echter niet zo makkelijk, want het blijkt behoorlijk lastig om zonder Canadese werkervaring op je CV een baan te vinden, laat staan een part time baan tijdens schooluren. Een half jaar later had ik nog maar 1 keer een sollicitatiegesprek gehad (bij een Optometrist) en had ik uit pure wanhoop zelfs de Starbucks banenmarkt bezocht, tot ik in oktober 2008 werd aangenomen bij de Walmart Portrait Studio. Ik was helemaal blij, want wie wil er nou niet van zijn hobby zijn werk maken? Maar na een week had ik het daar bekeken, want de uren waren niet zoals voorgespiegeld en de hele bedrijfsvoering stond me erg tegen.

Ondertussen werkte ik al wel een paar maanden 8 uur per week als vrijwilliger in het Oakville-Trafalgar Memorial Hospital op de Public Relations afdeling. Zelfs voor dit vrijwilligersbaantje moest ik twee keer op gesprek komen en diverse medische tests ondergaan, maar het was het waard. De eerste tijd mocht ik alleen maar de 'rotklusjes' voor de afdeling opknappen. Langzamerhand kregen de dames echter door dat ik heel wat meer in mijn mars had en werd ik regelmatig gevraagd om foto's in het ziekenhuis te maken en mocht ik zelfstandig een aantal maandelijkse publicaties verzorgen. Dit ben ik twee jaar lang, tot de geboorte van Julia blijven doen. (Letterlijk: De dag ervoor was ik nog aan het werk!)