Pop goes the Wiggles!

Ahoy there me hearties!

Vanmorgen zijn we naar "een grote winkel bij de toren" geweest en hebben The Wiggles gezien. Vertaling: In het Rogers Centre in Toronto was de voorstelling Pop goes the Wiggles van Australische kleuterleiders Anthony, Sam, Jeff en Murray. In Nederland totaal niet bekend, maar de heren timmeren al 17 jaar aan de weg. Begonnen down under op verjaardagsfeestjes bij mensen thuis, nu een wereldact met een hoger inkomen dan landgenoot Nicole Kidman (al hoeft zij het niet te delen). Op Craigslist boden mensen zelfs drie keer de prijs om toch nog een kaartje te kunnen krijgen.

Op Treehouse hebben ze een eigen programma dat voorheen om 8 uur 's avonds speelde; eigenlijk te laat voor Jesper, maar hij heeft er toch een paar keer iets van meegekregen. Blijkbaar had dat aardig indruk gemaakt, want hij bleef erom vragen. Toen Martijn zag dat ze naar Toronto kwamen -wij hadden nog steeds geen idee hoe bekend die lui waren- heeft hij kaartjes gekocht: Op rij 6, gangpad, in de Hot Potato seats wat inhoud dat we dichtbij het podium op klapstoeltjes op het kunstgras zaten en allemaal een Wiggles stickeralbum(pje) kregen.


Ter voorbereiding op de voorstelling hadden we de laatste twee DVD's gekocht en die regelmatig met ondertiteling afgespeeld, zodat we vooral mee konden zingen. In de show werden, naast wat aangepaste versies van 'volwassen' nummers, vooral kinderliedjes en rijmpjes gezongen en dan heb ik het niet over Klein klein kleutertje of Poesje mauw.

We hadden Jesper niets verteld, dus hij was al helemaal blij met die stickers van de Wiggles. Kun je je dat bekkie voorstellen toen ze alle vier in de Big Red Car het podium op kwamen rijden? Onbetaalbaar! De eerste 10 minuten heeft hij ademloos zitten kijken terwijl hij mijn hand en arm stevig vasthield. Daarna besloot hij dat rij 6 niet dichtbij genoeg was en trok me mee het gangpad door naar voren. In eerste instantie werden we daar weggestuurd door de stewards, maar na een half uur gaven ze het op, want al die kinderen -en ouders- bleven maar komen!

Sam Moran (gele Wiggle en steengoede zanger), Anthony Field (blauwe Wiggle, producer en zeer knap), Jeff Fatt (paarse Wiggle) en Murray Cook (rode Wiggle) worden vergezeld door Dorothy the Dinosaur, Wags the Dog en Henry the Octopus en nog een groep dansers. Zoals in de Toronto Star werd geschreven zijn ze de Beatles for babes. Nu zit er ook een act in de show waarin ze daadwerkelijk de Beatles imiteren: Outfit, haardracht en de Sjimmie Shake met de achtergrond danseressen in Mary Quant outfits.

Er doet ook een piraat mee, Captain Feathersword, en bij de fanshop had Martijn dan ook een mooie piratenhoed en zwaard voor Jesper gekocht. Zoals de naam Feathersword al doet vermoeden is het een zacht zwaard, net een plumeau. Dat zwaard vond Jesper geweldig, maar de hoed bleef niet lang op. Komt nog wel, hij gaat gewoon met de rest van de verzameling in zijn rieten mand en dan ontdekt 'ie hem wel een keer.

Opa en oma vonden het ook een geslaagde voorstelling. Tuurlijk, het was geen Phantom of the opera of Boudewijn de Groot, maar voor een kindervoorstelling was het kwalitatief erg goed en die 1 uur en 20 minuten (zonder pauze?!) waren zó voorbij. Na afloop heeft Jesper van oma nog een lightwand gekregen. Ja, aan de lange rijen te zien doet de merchandise goede zaken!

Uiteraard staan er een paar korte filmpjes op you tube en een fotoverslag op flickr -ik heb het aantal echt al gehalveerd!