Vandaag precies een jaar geleden kwamen we met z'n drietjes aan in Mississauga. Het was lekker warm, zelfs nog laat in de avond. De eerste dagen hebben we de airco in het appartement nog goed moeten gebruiken en op Thanksgiving was het zelfs 31 graden! Dit jaar is het iets minder: Vanmorgen was er nog wel een lekker zonnetje, nu alleen grauwe donkere wolken en 11 graden... Ach, toen we net met de lunch voor het eerst niet meer buiten konden zitten moest ik (Martijn) hier toch even een denken.
[Amanda weer] Ja, dat eerste jaar is echt voorbij gevlogen; we hebben onze draai hier snel gevonden en ik moet zeggen dat we weinig missen uit Nederland. Nu is Canada voor een Engels-sprekende West-europeaan natuurlijk een makkelijk land om in te wonen en zijn veel dagelijkse dingen hetzelfde. Een groot voordeel van onze (tijdelijke) emigratie is dat wij hier -op werk na- geen verplichtingen hebben en we daardoor onze vrije tijd in kunnen delen zoals wij dat willen. En dat geeft toch elk weekend weer een beetje een ´vakantiegevoel´. Uiteraard is de keerzijde van de spreekwoordelijke medaille dat ons sociale vangnet om diezelfde reden nihil is, al hebben we ondertussen best leuke (en behulpzame) vrienden gemaakt. Wel hebben we ons allebei schuldig gevoeld (en nog steeds) dat we het eerste en enige kleinkind van de grootouders hebben 'afgepakt'.
Voor Jesper was de overgang in eerste instantie het makkelijkst: Zolang zo'n ukkie zijn papa en mama bij zich heeft, is het al snel goed natuurlijk. Alleen het wennen op daycare duurde langer dan we hadden verwacht. Zeker twee maanden heeft hij nodig gehad om erop te vertrouwen dat wij hem echt weer zouden komen halen. Heel lang heeft hij urenlang bij de deur op ons staan wachten en bemoeide zich zelden met de dagelijkse activiteiten. En als je hem dan nu Engels hoort spreken, zo grappig! Ik denk dat hij 70% van de tijd Engels praat, zeker als hij in zijn eentje zit te spelen. Thuis blijven we Nederlands tegen hem praten en zijn woordenschat wordt dan ook steeds uitgebreider.
Als ik dan dingen moet verzinnen die "moeite" hebben gekost hier: We hebben aardig moeten zoeken naar normale margarine en braadboter. Wat we hebben gevonden lijkt nog het meest op gezouten roomboter (ik moet steeds aan Simon denken die vroeger zijn aardappeltjes in de roomboter bakte, de lucht is hetzelfde. In het begin spraken we zelfs vrouwen in de supermarkt aan met de vraag: "Waarin braadt u uw vlees?" Werden we toch raar aangekeken, want dat doe je toch zeker in olie? Nu koken wij redelijk gezond en waar mogelijk gebruik ik olie, maar voor een lekkere jus heb ik toch echt braadboter nodig. Ook smaken sommige dingen gewoon anders, zoals de Heinz witte bonen in tomatensaus, maar daar wen je snel genoeg aan.
Waar ik tot nu toe echt niet aan kan wennen zijn de wasmachines. Wij schijnen best wel een goede te hebben in ons huurhuis, maar mijn witte was krijg ik er niet mee schoon. Wat wil je ook als het hoofdwasprogramma nog geen uur duurt, zoveel tijd is al nodig om het water op temperatuur te krijgen! De flessen vlekkenspray vliegen er dus tegenwoordig doorheen en ik heb zelfs al een fles bleek aangeschaft.
Vanaf het moment dat we besloten naar Canada te verhuizen heb ik het als een uitdaging gezien. Ik had mezelf voorgenomen het helemaal anders te gaan doen en een leuke baan te zoeken die niets leek op wat ik in Nederland deed. Anders is het zeker, aangezien ik nog steeds huismoeder ben en geen passende betaalde baan heb kunnen vinden. Maar ik was heel benieuwd of deze honkvaste huismus het zou kunnen; alles achterlaten en ver weg opnieuw beginnen. Dat is goed gelukt en dat vind ik toch wel een overwinning op mezelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten