De ijzers kunnen uit het vet!

We zijn vandaag voor het eerst dit seizoen wezen schaatsen. Nog niet buiten, maar gewoon in een arena in Burlington: Mountainview. We hadden deze baan uitgekozen omdat er op zondagochtend een family skate uur was. Ongeveer een kwart van het ijs was speciaal afgezet voor beginners en er waren zelfs hulpmiddelen aanwezig. Niet dat Jesper die handige rekjes wilden gebruiken...


Zoals je kunt zien heeft hij nieuwe schaatsen met een enkel ijzer en de verplichte helm! Het eerste half uur was het mieren en huilen, maar nadat mama en Jesper bij poging 3 gecontroleerd onderuit waren gegaan, vond ´ie het opeens heel erg leuk: Stukje glijden en dan "nog een keer vallen mama!"

Foto´s staan op flickr.

Sinterklaasfeest

Gisteravond had Martijn contact gehad met de Bronkhorstjes over het assortiment van 'onze' Nederlandse bakker. Aangezien wij toch hun richting op gingen vandaag, hebben we iets groter ingekocht bij de familie Schep. Voor Sinterklaas moesten wij wat strooigoed meenemen -de goede man had te weinig meegenomen naar Canada- maar dat had de bakker niet, dus zijn we even naar de Dutch Shop in Burlington doorgereden (we moesten toch ook appelstroop kopen).

Daarna even snel thuis alles verdelen en toen op naar het Delta Hotel in Toronto. De Nederlandse vereniging Dutch Treat organiseerde daar vandaag een Sinterklaasfeest. Vanaf 12 uur was de zaal open en om 1 uur begon de (black light) puppet show -met Engelstalige Kerstliedjes (?!). Tijdens de 20 minuten durende pauze geloofde Jesper al bijna niet meer dat Sinterklaas nog zou komen, maar nadat we met z'n allen een paar Sinterklaasliedjes hadden gezongen, werd er op de zaaldeuren gebonkt. Zou hij dan toch nog...?

...Ja! Via de achterdeur kwamen Sint en zijn Pieten binnen en in no time hadden alle kindertjes die braaf vooraan bij het podium zaten te wachten zich naar de andere kant van de zaal begeven. Chaos alom! En ergens daar tussen in stonden mama en Jesper en een paar meter verderop papa met de camera. Nog een wonder dat we samen met de Sint op de foto zijn geweest!

Nadat Sinterklaas eindelijk de menigte door was en op zijn stoel zat, bleek dat hij alle tijd van de wereld had. Elk kind mocht bij hem op schoot en hij had ook ruimschoots aandacht voor alle fotograferende ouders. In een volgende rij richting de uitgang kregen alle kinderen op vertoon van hun toegangskaartje een kadootje van Sponsor Piet DUCA: Een mini Etch-a-sketch en wat snoepgoed.

Het feest had ondertussen lang genoeg geduurd voor Jesper -zijn kadootje slingerde hij al de hotellobby door- dus zijn we de auto ingestapt en de DVP opgereden, op weg naar de Bronkhorstjes. We hadden geluk; ze waren nog thuis, dus hebben we ouderwets gezellig een bakkie bij ze gedaan. Ter info: Wij hebben hen één keer eerder ontmoet in Tobermory en daarna incidenteel gemaild, maar als Nederlanders in den vreemde leg je denk ik toch makkelijker contact. Het kon natuurlijk geen kwaad dat wij een tas vol lekkers bij ons hadden!

Isa, bijna 3, en Linn, bijna 6, hebben mij een rondleiding door hun huis uit 1911 gegeven (hebben Albin en Katinka zelf opgeknapt, zie hun blog). Mooi hoor, maar ik houd dan ook erg van oudere huizen. Ze wonen ook in een heel leuk buurtje bij Danforth Av. om de hoek. Vanaf hun huis zit je ook zo down town en op de Gardiner, dus eigenlijk dichterbij dan wij dachten.

's Avonds hebben we allemaal ons schoen gezet bij de kachel en Sinterklaas Kapoentje gezongen. Jesper geloofde niet dat Piet al op het dak liep, maar wilde toch dat we het liedje een paar keer herhaalden, en steeds harder, want je weet maar nooit!

Alle Sinterklaas-gerelateerde foto's staan op flickr.

St Michael´s Majors

Een van de kweekvijvers van de NHL is de Canadian Hockey League die uit 4 verschillende competities bestaat. Een van die vier is de Ontario Hockey League met 20 clubs voor spelers tussen de 16-21 jaar. Iets van een kilometer van kantoor ligt het Hershey Center, een mooi complex met o.a. een rink met een kleine 6.000 stoeltjes. Sinds vorig jaar spelen de Mississauga St Michael's Majors hier in de OHL (voor de liefhebbers: Kijk de hele historie na via google en wikipedia, maar de Mississauga Icedogs zijn nu de Niagara Icedogs en de dakloze Majors zijn toen maar verhuisd vanuit Toronto).

Sinds dit seizoen hebben we met KN een "box" met 12 plaatsen in het Hershey Center. Gisteravond een avondje met de finance managers hockey kijken in onze box, ter ere van ...., nou ja, niets eigenlijk. Wij waren gewoon snel om deze wedstrijd tegen de Oshawa Generals te boeken toen onze marketing manager het schema rondstuurde. Niet dat het iets bijzonders is, gewoon een club uit een voorstad aan de andere kant van Toronto. Alleen als je de naam laat vallen van de captain, John Tavares uit Oakville (!), ja dan wil iedereen opeens de kaartjes hebben. De laatste twee weken hebben we van 5 verschillende afdelingen het verzoek gehad alsnog de kaarten te ruilen. Tavares is gewoon te goed voor deze league maar nog te jong voor de NHL; de verwachting is dat hij als eerste voor de NHL wordt gedraft komend seizoen.

De wedstrijd was erg leuk, ruim 3.300 toeschouwers, fanatiek hockey, matig eten, maar Alexander Keiths was gelukkig aanwezig (ik had mij bij voorbaat 's ochtends al door Stefan laten ophalen) en het was heel mooi te zien hoe Tavares kan spelen. Al met al een geslaagd uitje en voor herhaling vatbaar om leuk hockey van dichtbij te zien. O ja, the Majors wonnen de shoot-out na 3-3 wedstrijd.

(let op het detail midden boven op de foto)

Snow Report

Het is vannacht toch door blijven sneeuwen, met als gevolg dat er vanmorgen zo´n 10 cm lag. Martijn kon dus fijn sneeuw ruimen met zijn slaaphoofd - wel lekkere ochtend gymnastiek! Jesper was het liefst al in zijn pyama naar buiten gegaan, maar dat heb ik nog even uit kunnen stellen. Even dan, want ik had mijn ontbijt amper achter mijn kiezen of ik werd al meegesleurd. Na een tijdje heb ik bij de overburen aangeklopt om te vragen of Mary misschien ook zin had. Ze had net straf, maar daarna kwamen zij en papa Tom ook.


Ik weet het, het is even zoeken, maar er staat toch echt een sneeuwpop voor ons. Nog een geluk dat ik baby-cut-carrots in huis had! En eer we de foto's hadden gemaakt was 'ie ook nog drie keer ingestort (slechte sneeuw).

's Middags zijn we voor de wekelijkse playdate naar Rebecca gegaan. Hun nieuwe huis in Burlington hadden we nog niet eerder gezien. Erg mooi (en groot), ik zou er zo kunnen wonen. Wel raar om te zien dat in nieuwbouwwijken de huizen hier echt per huis worden opgeleverd en niet per straat/blok. Van de misschien 50 huizen in de straat zijn er denk ik 10 klaar en niet naast elkaar, maar echt kris kras. Het kan hier dus gewoon gebeuren dat je huis wordt opgeleverd terwijl er links en rechts naast je nog als een razende wordt gezaagd en getimmerd. Typisch.

Het is weer begonnen...

Die andere kindervriend

Na een overdosis Santa het afgelopen weekend, zijn we vandaag begonnen Sinterklaas aan Jesper voor te stellen. Aangezien we van plan zijn zaterdagmiddag naar het Sinterklaasfeest van Dutch Treat in Toronto te gaan, is het wel handig als hij het verschil tussen de twee heren in het rood weet.

Martijn had op kantoor wat kleurplaten van de Goedheiligman uitgeprint en na het eten hebben we de intocht van de Sint en zijn Pieten in Almere bekeken via Uitzending Gemist. Jesper heeft heel aandachtig het drama met de vastgelopen boot in de ondiepe haven bekeken, maar toen de Sint op zijn schimmel stapte waren we hem kwijt: "Waar is de boot, waar is de boot?" Vervolgens vroeg hij om de Backyardigans, dus morgen doen we nog een poging. Ondertussen maar dat ene boekje met Sinterklaasliedjes opdiepen...

Weather Report:
Na wat flurries (natte sneeuw) vorige week, wordt het nu toch echt koud; Martijn moest vanmorgen voor het eerst krabben en collega's in Barrie (een uurtje noordelijker) hadden gewoon dik 20 cm sneeuw!

SCCC Gala

Stefan Kneubuhler, Martijn's baas en Zwitser, was voorheen voorzitter van de Swiss Canadian Chamber of Commerce en is nu nog steeds bestuurslid. Tevens is Kuehne + Nagel sponsor wegens andere, persoonlijke betrekkingen (grote baas). En dus had KN 2 tafels op het jaarlijkse gala dinner & Dance van de SCCC. Stefan en Nancy hadden dit weekend andere plannen (trouwdag vieren in NYC) en vroegen of wij misschien zin hadden. Leuk! Wij waren nog nooit naar een gala geweest, dus graag. Let wel: Wij hoorden dit vorige week donderdag, het was een black-tie event en ik heb geen lange jurk...

Gelukkig komen de feestdagen eraan en zijn de winkels hier tot de nok toe gevuld met mooie jurken in alle lengtes. Kort gezegd: Mijn tot nu toe enige salaris heb ik volledig gespendeerd aan dit gala, en meer! Mooie jurk, twee paar schoenen (moet nog 1 paar terugbrengen), tasje, stola, pedicure (achteraf dus niet nodig) en kapper*. O ja, en een babysitter niet te vergeten. Gelukkig was het eten gratis!

Nadat de verwarmingsmonteur dan eindelijk weg was, kon Martijn Lauren, de babysitter, ophalen en daarna moesten we ons snel omkleden. Later dan gepland reden we door de plensregen naar Toronto. Eerst Lorenz en Stefka opgehaald en toen naar het Meridien King Edward Hotel aan King. Zeer sjiek en een statieportret waardig!

Meer statie- en andere portretten op flickr

De gemiddelde leeftijd van de genodigden lag redelijk hoog, maar onze tafels waren gezellig. Het was een leuke avond, met goed eten, live entertainment, een raffle en een casino -nepgeld was voor gezorgd. Behalve de verloting van alle centre pieces zijn er geen prijzen op onze tafel gevallen; de andere KN tafel had iets meer geluk met 3 prijzen (op 8 man/vrouw). De winnaar van het Rolex horloge (vice consul) vond blijkbaar dat hij er geen nodig had en gaf hem weer terug. Dit tot grote blijdschap van een andere man die echt naar voren sprong nadat zijn lotnummer werd opgelezen! Maar, niemand hoefde met lege handen naar huis, want alle genodigden kregen een flinke doos Lindt chocolade mee.

De die avond gevallen sneeuw was gelukkig niet blijven liggen, zodat we na twaalven toch nog snel naar huis konden rijden.

* Van ervaringsdeskundige Lorenz had Martijn gehoord dat hij geen smoking hoefde te huren, aangezien de meeste mannen in 'gewoon' kostuum komen. Scheelt toch weer.

You´d better watch out...

Het is midden november: In Nederland staan duizenden kinderen op de kades om de goedheiligman en zijn pieten op te wachten. Aan deze kant van de oceaan kloppen de hartjes ook vol verwachting, want Santa Claus komt eraan. Heel het weekend zijn er overal parades (denk carnaval-optocht), waaraan grote bedrijven, scholen, sportverenigingen etc. meedoen; lopend, zingend, snoep uitdelend en dat vaak op mooi versierde wagens.

Zaterdagochtend om 9 uur (hoe verzinnen ze het) begon de parade in Oakville. Helaas voor alle deelnemers was het weer bijzonder triest. Door de regen was het beduidend rustiger dan vorig jaar en we konden dan ook om de hoek parkeren. De sfeer was er niet minder om, dus we waren blij dat we toch waren gegaan, maar na een half uur kreeg ik het best wel koud. Even volhouden maar, want je gaat toch niet weg zonder Santa te hebben gezien?


En dan kom je een uur later verkleumd thuis, doet de verwarming het niet, aaaargh!!!!!! Gelukkig hadden we wel warm water, dus na een snelle lunch ben ik heerlijk in bad gaan liggen. Daarna naar de kapper voor stap 1 van de voorbereiding op het SCCC Gala. Daarover meer in de volgende blog-entry.

Van Danielle O'Connor had ik gehoord dat Santa Claus, samen met Bob the Builder, Barney en nog wat Treehouse figuren zondagochtend in Maple View Mall in Burlington zouden komen. Dus moesten wij weer op tijd de deur uit. Het weer was niet veel beter: natte sneeuw, maar dit keer was het event binnen. Als we nu nog de ingang kunnen vinden... (mall wordt verbouwd en we waren er nog nooit eerder geweest). Santa kwam net het podium op toen wij ons bij de menigte aansloten. Ja, het was erg druk! Maar dankzij papa's schouders kon Jesper het toch volgen.


Na afloop liep Santa nog een rondje voor hij zich in de Treehouse VIP-tent terugtrok. Toen nog even in de rij gestaan voor een 'kadootje', dat uiteraard direct bestudeerd moest worden en daarna snel naar huis: zwemspullen ophalen en naar de YMCA.

Veel verregende foto's op flickr

Remembrance Day

Het is vrijdag en dat betekent dat Jesper al zijn werkjes mee naar huis krijgt van day care. Deze week stond in het teken van Remembrance Day, ook wel Poppy Day genoemd, en dus heeft hij een Red & Green Poppy (met magneetje) gemaakt en een Remembrance Day Poem 'geleerd'. Volgens de maandkalender heeft hij vandaag nog een een Remembrance Day krans gemaakt, maar die moest denk ik nog drogen.

Ik heb al eerder verteld dat mijn kennis van geschiedenis niet zo geweldig is en dus wist ik ook nooit waarom men in de UK en Canada de eerste weken van november met papieren klaproosjes opgespeld loopt. In Nederland wordt deze dag niet gevierd, want Nederland was neutraal tijdens de Eerste Wereldoorlog en in tegenstelling tot België en de UK heeft het zijn neutraliteit kunnen behouden. Officieel eindigde WO I op 11 november om 11 uur in 1918 toen Duitsland de Armistice ondertekende. Remembrance Day valt dus op 11 november, maar wordt over het algemeen gevierd op de tweede zondag in november die daar het dichts bij ligt. De vieringen lijken veel op onze 4 mei vieringen, compleet met blazen van de Last Post, 2 minuten stilte en kransleggingen.

De beroemdste Remembrance Day poem is de volgende:

In Flanders Fields

In Flanders fields the poppies blow

Between the crosses, row on row,

That mark our place; and in the sky

The larks, still bravely singing, fly

Scarce heard amid the guns below.

We are the dead. Short days ago

We lived, felt dawn, saw sunset glow,

Loved, and were loved, and now we lie

In Flanders fields.

Take up our quarrel with the foe:

To you from failing hands we throw

The torch; be yours to hold it high.

If ye break faith with us who die

We shall not sleep, though poppies grow

In Flanders fields.

— Lt.-Col. John McCrae

Luitenant Kolonel John McCrae schreef dit gedicht, tussen bombardementen door, op 3 mei 1915, een dag nadat zijn vriend was omgekomen. Het gedicht is een van Canada's meest prominente symbolen. Tijdens de meeste Remembrance Day ceremonies zal dan ook een vertolking van het gedicht voorkomen. Veel schoolkinderen leren het uit het hoofd (ik heb het nog niet getest bij Jesper). Een deel van het gedicht -het eerste couplet- staat ook op ons 10 dollar biljet.

De klaproos is hét symbool geworden omdat ze, blijkens het gedicht, veel voorkwamen op de Vlaamse slagvelden. Natuurlijk refereert de rode kleur ook aan al het bloed dat daar is vergoten. De poppy ziet er in elk land anders uit en is ook aan verandering onderhevig. Zo heeft 'ie ook al een tijd een groen hart gehad -zo gek zijn ze op die crèche dus niet. Tegenwoordig ziet de poppy er hier zo uit.

Poffertjes, poedersuiker en appelmoes

Al een jaar staat er een pak poffertjesmix in onze voorraadkast. Toen gekregen van de Viehmanns als onderdeel van een Welkom-in-Canada-Eerste-Hulp-bij-Heimwee-Geschenk, maar nooit aangebroken bij gebrek aan poedersuiker. Eindelijk, eindelijk had ik er aan gedacht visite uit Nederland te vragen een busje mee te nemen. Dat heb ik geweten; dankzij Cees en Eef heb ik voor de eerste jaren genoeg poedersuiker.

Ondertussen zijn opa en oma al weer een paar weken weg, dus het moest er maar eens van komen. Nadat Martijn met Jesper was wezen zwemmen, beloofde ik ze bij thuiskomst poffertjes. Jesper was direct razend enthousiast, niet omdat hij weet wat poffertjes zijn, maar omdat hij mocht helpen mixen - bij gebrek aan mixer roeren wij gewoon met een pollepel, maar daarmee kun je net zoveel troep maken!














De eeuwenoude, oké decennia oude, gietijzeren poffertjespan stond al voor te warmen en toch nog te snel ging de eerste lading klonterige mix erin. Duurde dus even voor ik die kon omdraaien, maar met de smaak was niets mis. Uiteraard zat alles onder de poedersuiker toen Jesper eenmaal begon te eten, maar hij vond het lekker!

En nu hoor ik jullie denken: "Wat is er gebeurd met de appelmoes uit de titel van dit stukje?" Niets. En het heeft ook niets met de poffertjes te maken. Het zit zo: Sinds kort wil Jesper zijn appelmoes niet meer rechtstreeks uit de koelkast eten (te koud), maar moet het eerst in de trommel...

Ja, magnetron is een lastig woord!

NB. Voor het geval jullie het je afvragen: Nee, de pak mix was nog niet over de houdbaarheidsdatum heen.

The day after...

... Barack Obama won the elections.

Je komt er niet omheen, niet in Nederland en zeker niet aan deze kant van de oceaan: De presidentiële verkiezing in de US. Wordt het McCain of Obama? De laatste dagen was het antwoord op die vraag niet zo moeilijk. Het moest wel heel gek lopen wilde Obama niet winnen - als hij tenminste niet voortijdig dit leven zou verlaten. Bij gebrek aan beter heb ik gisteren ook een deel van de strijd op televisie gevolgd, maar om half 11 heb ik het opgegeven. Obama stond al ruim voor en zoals gezegd lag de uitkomst redelijk vast. Toch wel raar, zit ik in dezelfde tijdzone als de verkiezing, maar de officiële uitslag zie ik uren later dan jullie!

Het is een dag die ongetwijfeld in de geschiedenisboeken zal komen: De dag dat de eerste Afro-Amerikaan president wordt van de USA. Een 'zwarte' in het Witte Huis en het is niet de klusjesman of butler. Nu heb ik daar verder geen boodschap aan, want ik ben absoluut niet politiek geengageerd en ik ben van de generatie die opgroeide met diverse rassen en geloven op school en in vriendenkring. Als het om politiek gaat, ga ik af op uiterlijk, charisma zo je wilt, want van al die verkiezingsprogramma's komt toch niet veel terecht (klink ik nu erg Nederlands en fatalistisch?). En in dat opzicht vind ik dat de juiste man heeft gewonnen. Toch ben ik benieuwd wat hij de komende jaren zal bewerkstelligen en of hij inderdaad Amerika uit die negatieve spiraal weet te trekken.

Nu vraag ik me af of de volgende uitspraak van Barack Obama net zo beroemd zal worden als die ene van Dr. Martin Luther King*:

"There is not a Black America and White America and Latino America and Asian America – there's the United States of America."

Even iets heel anders: In het kader van "do as the Canucks do" heb ik vandaag voor het eerst in mijn leven een griepprik gehaald. In tegenstelling tot Nederland waar in principe alleen de risicogroepen worden gevaccineerd, kan iedereen hier bij de huisarts of walk-in clinic langs. Nu waren in de lobby van het ziekenhuis twee prikkamertjes ingericht speciaal voor personeel en vrijwilligers, dus toen ik langs liep en zag dat het rustig was dacht ik "waarom niet?". Komt toch weer mijn Nederlandse aard bovendrijven: Alles wat voor het grijpen ligt en bovenal gratis is, pakken we mee. En dan krijg je na afloop ook nog iets te snoepen, wie zegt daar nu nee tegen!

* Voor degenen onder jullie die zich zo mogelijk nog minder met geschiedenis en politiek bezighouden dan ik: Ik heb het uiteraard over de "I have a dream" speech.

Update Jesper

Al een tijdje heb ik een onderwerp 'in de wacht staan', dus laat ik het maar eens neerpennen voor het er niet meer van komt: DE ZINDELIJKHEIDS TRAINING. Afgelopen zomer liep Jesper soms al in zijn nakie door huis en tuin en ging dan ook wel uit eigen beweging naar het toilet, maar zodra meneer een luier omhad kon het hem allemaal niets meer schelen en dus hebben we het maar even uitgesteld. Op aanraden van babysitter Christie kochten we de DVD "Elmo's Potty Time" en die is de eerste tijd intensief bekeken.

Aangezien wij het zo ondertussen spuugzat waren elke keer met Jesper in gevecht te moeten voor een schone luier -ja echt, soms moet ik op hem gaan zitten, wil ik niet bont en blauw worden geschopt-hebben we inkopen gedaan; boxershorts, moeilijk te vinden voor die mini-bilpartij en wat sportbroeken, want makkelijk aan en uit te trekken. Een paar weken geleden zijn we dan (thuis) echt begonnen.

Eigenlijk ging dat direct goed en hij heeft maar twee keer een ongelukje gehad. Het is wel heel schattig dat hij steeds om bevestiging vraagt, zo van: "mama, heb ik luier om?" Hij gaat ook vaak uit zichzelf naar het toilet. De grote boodschap kostte iets meer moeite en daarvoor hebben wij de kadootjesmand ingesteld (en stickers als beloning voor plassen) en dat hielp.

Sinds vorige week gaat hij zonder luier naar school en ook dat gaat goed. Uit gemakzucht krijgt hij als we op pad gaan nog wel een luier om, maar zelfs dan vraagt hij 9 van de 10 keer om een pitstop. Laatst met Eef in het zwembad is hij ook halverwege het water uitgegaan. Nee, voorlopig heeft hij geen angst voor vreemde WC's.

Leuke bijkomstigheid van al dit WC-gebeuren is dat de scholing in de biologie is begonnen en hij nu weet dat hij een piemeltje heeft en -kinderlogica- denkt dat iedereen die heeft, ook mama. Heus, het is me al verschillende keren gevraagd. O ja, en: "plas komt uit piemeltje, poep uit de billen". Slimme vent!

Humor!

Al een paar keer zagen we deze reclame op TV en elke keer weer zei ik: "Die moeten we even opzoeken en met iedereen delen". Bij deze.