Een baan!

Eindelijk, ik heb een baan! Amandje wordt fotograaf bij een portretstudio in de Wal*Mart. Een soort van Pixi-fotograaf dus zeg maar. CPI is het grote bedrijf dat (sinds kort) eigenaar is van alle studio's in Wal*Mart en Sears.

De laatste weken val ik ook al regelmatig het personeel in het ziekenhuis lastig met mijn eigen camera; ze gaan me al kennen en ik word zelfs 'geboekt'. Maar nu kan ik ook geld gaan verdienen met mijn hobby. Nou ja, echt binnenlopen doe ik niet, want ik krijg maar 9 dollar per uur. Da's omgerekend ongeveer 6 euro. Gelukkig komt daar nog wel commissie bovenop, maar hoeveel dat zal zijn?

Vanaf vandaag moet ik 40 uur in training. Druk weekje dus, dat ben ik niet meer gewend. Dinsdag tot en met vrijdag van 10.00 tot 19.00 uur werken en dan zaterdag nog een paar uurtjes. De rest van het weekend zal ik wel gevloerd zijn...

Ik hoorde pas afgelopen vrijdag dat ik was goedgekeurd door het hoofdkantoor en dat ik vandaag al in training moest. Gelukkig kan ik de training gewoon in de winkel in Burlington volgen (10 minuten van huis) in plaats van in Ancaster, dus dat scheelt weer reistijd. Vandaag -dinsdag- kon Martijn vrij nemen en donderdag gaat Jesper een extra dagje naar de crèche. Daar gaat mijn eerste dag salaris, investeren noemen ze dat hé!

Hoe mijn rooster daarna zal zijn? Geen idee. Ik moet nog officieel doorgeven hoeveel uur ik wil werken en wanneer. Helaas moet ik ook om het weekend werken, maar dat zou ook een halve dag kunnen zijn. Wordt dus nog even afwachten hoe dat allemaal vorm gaat krijgen. Het liefst blijf ik ook nog één ochtend bij het ziekenhuis werken, want het bevalt me daar prima en je weet nooit hoe een balletje kan rollen!

NB. Training stelde, in ieder geval vandaag, niet veel voor. Voornamelijk Product Pricing en Picture Enhancements en een beetje over de camera. Daar valt trouwens niet veel aan in te stellen: Alle settings staan vast en kunnen alleen door de technische dienst worden bijgesteld. Ik moet dus gewoon vanuit de autofocus schieten.

Zondag wandeling en running

Maandag heb ik (Martijn) voor mijn verjaardag de ultieme running gadget gekregen, de Garmin Forerunner 405 . Uiteraard heb ik de hele week er de hele tijd mee gespeeld, veel op verschillende internet fora gelezen en al drie verschillende programma's geïnstalleerd op de laptop om te zien welke het fijnste werkt. Heel simpel gezegd is het een sporthorloge met hartslagmeter en GPS. Hierdoor zie je tijdens het rennen steeds hoe ver je bent en hoe hard je gaat.

Door een speciale USB stick in de laptop gaat-ie vanzelf alle data kopieëren als het horloge 3 meter in de buurt van de laptop komt, dus geen gedoe met kabeltjes! Hierdoor kan je na afloopo.a. je runs op Google maps en - Earth bekijken, met elke 4 seconde een icoontje op de kaart met hartslag, snelheid, tijd, hoogte en afstand voor dat moment. Als het goed is ook uploaden zodat je hele wereld je run kan zien, maar dat zal wel het volgende level zijn...

Na gister een korte loop waar ik wat dingen onhandig had ingesteld, heb ik vanmorgen met wat nieuwe settings een lange duurloop gedaan en het werkt perfect. Enige nadeel is dat je nog wel zelf moet rennen. Aangezien ik door diverse oorzaken de laatste tijd veel minder heb gelopen dan voor mijn halve marathon in mei, heb ik nogal twijfels voor de volgende omdat die al over 3 weken is!

Vandaag was het gelukkig weer zonnig weer, net in de 20 graden. Perfect weer om Sixteen Mile Creek in te duiken en samen met Jesper een lange wandeling te doen. De rode kleuren komen al aardig ,dus ik hoop dat het een perfecte Indian Summer is als pa en ma hier zijn over twee weken.


Jesper heeft mij weer verbaasd door met gemak de wandeling met veel heuvels te voltooien; we hebben toch 4,11 km gelopen in 1 uur 36 en 29 seconden (inclusief pauze en stokken zoeken). Dan zou je denken dat-ie lekker rustig is bij thuiskomst, maar hij heeft nog een paar uur druk gedaan, gras gemaaid, staan springen op de bank en nog veel meer.

Teddy Bear Hospital

In het kader van Fire Prevention Week houdt de Oakville brandweer een open dag op hun trainingscentrum. Er worden allerlei leerzame, maar leuke demonstraties gehouden zoals het verschil tussen een brandje in een huiskamer mét en een zonder sprinkler installatie. Uiteraard mochten kinderen op en in alle wagens klimmen, maar ze mochten ook met een heuse brandslang zelf een brandje blussen. Helaas besloot Jesper toen hij daarvoor eindelijk aan de beurt was dat hij toch niet durfde.

Ook waren er allerlei stands met veiligheids-gerelateerde onderwerpen en in dat kader was het logisch dat het ziekenhuis ook was vertegenwoordigd. Maar we hadden niet zomaar een infostandje, er was een heus ziekenhuis ingericht voor... TEDDYBEREN! Op het eerste oog gewoon een ludieke actie, maar het was voornamelijk bedoeld om bij kinderen de angst voor doktoren en ziekenhuizen weg te nemen. Tegelijkertijd probeerden we ze wat bij te brengen over veiligheid in en om het huis: Helm op als je gaat fietsen en niet met vuur spelen, want daar kun je brandwonden van krijgen, dat soort onderwerpen.

Tijdens de ochtendshift deden Jennifer en ik de registratie van alle knuffels: Aan de eigenaren vroegen we hun [knuffel] naam, of ze eerder in het ziekenhuis waren geweest, of ze allergisch waren en wat er met ze aan de hand was. Vervolgens kreeg beer/hond/reptiel een polsbandje en werden ze naar de dokter doorgestuurd. Nu waren er ook kinderen die niet wisten dat wij aanwezig waren en dus hun zieke of gewonde knuffel niet bij zich hadden. Gelukkig hadden we een hele berg knuffels meegenomen die graag geadopteerd wilden worden.

Het was bijzonder leuk om te zien hoe serieus sommige kinderen in dit spel meegingen. De fantasie van kinderen blijft toch iets ongrijpbaars. Als je ook hoorde welke namen sommigen hadden verzonnen voor hun knuffel! Van simpel 'Bear' tot een meisje dat haar knuffel 'Adventure' had genoemd. Ons kind is ook van de simpele naamgeving: Beer, Ezel en Geitje heten zijn lievelingsknuffels. Alleen jammer dat Geitje eigenlijk een schaap is...

Meer foto's van teddyberen op flickr.

Sixteen Mile Creek

Zoals bij veel mensen het geval is, weet ook ik niet hoe mooi de natuur dicht bij huis is. En met dichtbij bedoel ik dan op ongeveer 10 minuten lopen: Sixteen Mile Creek heet het riviertje dat achter onze wijk door de vallei loopt en uiteindelijk in Lake Ontario uitmondt. Jeroen en Laura hadden wel zin in een wandeling, dus hebben wij ze op verkenning gestuurd. Wel met een kaart van Oakville op zak, want je weet maar nooit waar ze ooit weer boven water komen...


Blijkbaar had ik een vooruitziende blik (of ik ben gewoon praktisch ingesteld dat kan natuurlijk ook), want ze kwamen helemaal aan de andere kant bij Neyagawa uit, dus dat werd nog een flinke wandeling terug naar huis. Maar het was mooi zeiden ze. Dus als straks de Indian Summer in volle gang is moeten we zelf ook maar eens gaan kijken. Martijn is trouwens al wel eens in de vallei wezen hardlopen.

Verder niet veel bijzonders deze week, behalve dat we dinsdag naar de Blue Jays zijn geweest en ik dus eindelijk mijn shirt aan kon:














Er stond helaas best een fris windje die dag en met het dak van het Rogers Centre open, heb ik heel snel mijn jas aangetrokken. Ik zat nog te twijfelen om ook een trui met logo te kopen, maar besloot dat dat toch wel zonde was en ben in plaats daarvan lekker tegen Martijn aangekropen.

Toronto Zoo met Laura en Jeroen

Donderdagmiddag zijn Laura en Jeroen aangekomen. We hebben veel moeite moeten doen ze wakker te houden, maar na het eten zijn ze toch echt naar bed vertrokken. Hoefde ik me niet zo schuldig te voelen dat ik er hun eerste avond al vandoor ging -Ik was uitgenodigd voor een Pampered Chef party bij Nancy K. De volgende dag zijn ze geheel zelfstandig met de bus en GO-trein naar Toronto gereisd en gezien de enthousiaste telefoontjes gedurende de dag, hebben ze het daar erg naar hun zin gehad.

Zaterdag zijn we met z'n allen naar Webster's Falls gegaan: Er stond nu veel meer water in de rivier dan vorige keer en we konden dan ook maar net bij het water komen. Ooit hadden we gelezen dat dit park regelmatig als trouwlocatie wordt gebruikt en ja hoor, vandaag was er een bruiloft. De bruid stond al ergens om de hoek te wachten, dus we zijn even tot het begin van de ceremonie blijven kijken. Het zag er erg leuk uit, zo'n bruiloft in de open lucht naast een stromend riviertje, maar je moet er toch niet aan denken dat het regent op die dag, want waar moet je dan naar toe?

Zondag zijn we naar de Toronto Zoo geweest. Zelf waren we daar nog nooit geweest, omdat we bang waren dat het te groot zou zijn voor Jesper. Uiteindelijk was dat ook wel zo, maar doordat hij nu meer afleiding had, heeft hij het toch goed volgehouden en hebben we alleen Eurasia en de Kidszoo overgeslagen. Bij de Stingray Bay stonden gigantische rijen, dus daar zijn we bewust heel hard voorbij gelopen.

Nadat we zonder succes het olifantenterrein hebben afgetuurd, zijn we eerst gaan lunchen (ontbijt voor onze gasten) bij de Simba Safari Lodge. Voor dierentuin-fast food was de kwaliteit van het eten verrassend goed! Die plafondventilatoren hadden alleen voor mij niet aangehoeven hoor...

Jesper vond alle aapachtigen erg leuk, maar we kregen pas echt ruzie met hem toen we bij de kangeroes en wombats weg wilden. Niet dat die nu zo leuk aan het rond hupsen waren hoor; net als de rest van de dierentuin populatie waren ze in een semi-slaap toestand.

In het Noord-Amerikaanse deel, nu natuurlijk extra interessant voor ons, zagen we één raccoon verstopt hoog in de boom ("Ach, die komen ook in onze achtertuin"), twee Grizzlyberen met het bekende dierentuin-syndroom en, alweer liggend, een roedel witte wolven en een berg bisons. De beren vond Jesper trouwens ook leuk, die zijn uiteraard erg vertrouwd voor hem, want zijn bed ligt er vol mee.

Na een bezoekje aan de giftshop (grizzly knuffel voor Laura en wat educatief spul voor Jesper) stapten we even na vieren weer in de auto richting Oakville. Al snel viel Jesper in slaap en daardoor durfden we het ook aan om ter afsluiting gezellig uit eten te gaan bij Turtle Jacks. Hij had weliswaar moeite met wakker worden, maar na wat frisse lucht was hij weer helemaal het mannetje.

De foto's staan weer op flickr

In een gat gevallen?

Al maanden nemen we ons voor om vaker tijdens het weekend Toronto in te gaan en elke keer een andere wijk aan te doen -dat moet Jesper ook net volhouden. Vandaag beginnen we daar eindelijk mee en we beginnen in Yorkville; een wijk ten noorden van University die gekenmerkt wordt door authentieke panden en dure winkels.

Het is somber weer, maar voorlopig is het droog, dus in afwachting van de regen die het staartje van Ike meebrengt, gaan we op pad. We nemen Spadina om op onze bestemming te komen en zien daardoor direct een deel van Chinatown.

Parkeren is weer geen probleem en nadat Jesper uitgebreid een brandweerauto bij Firestation 312 heeft bestudeerd nemen we Yorkville Av. tot Avenue Rd. dan Cumberland St. en zijn doorgestoken naar Bloor St. W. Als je een beetje geld hebt, kun je hier je tijd wel volmaken, want alle bekende merken zijn vertegenwoordigd: o.a. Chanel, Louis Vuitton, Lacoste, Guerlain, Hermes en Gucci, maar voor de gewone man is er ook een Gap, H&M en grote vestiging van Winners aanwezig.

We hebben even het pand van het ROM (Royal Ontario Museum) bewonderd, een combinatie van de kubuswoningen in Rotterdam en de pyramide bij het Louvre, maar dan in het kwadraat (minimaal). Jesper's reactie toen we er eerder langs reden: "Die valt om, die gaat omvallen!"

We zijn nog wel de Pottery Barn (Kids) ingeweest. Ik weet dat ze er in Friends een beetje negatief over waren, maar mijn huis mogen ze er best mee volzetten hoor! Met moeite kregen we Jesper weg bij al het leuke kinderspul, zelfs een ritje in de lift kon hem niet overhalen.

Als laatste hebben we Yonge een stuk naar het zuiden afgelopen. Via een demonstratie bij de Church of Scientology en een hapje bij de Mac kwamen we terecht bij Dundas Square waar we hebben gescrambled: Op deze kruising krijgen sinds kort voetgangers voorrang en mogen 1 keer per cyclus in alle richtingen tegelijk oversteken, ook diagonaal. Voor Toronto is dit een experiment, maar in andere (Canadese) steden gebeurt het al langer. Toch ziet het er typisch uit en druist het in tegen alles wat je als kind hebt geleerd.

We zijn even op Dundas Square met al z'n reclame-uitingen blijven hangen - denk aan Times Square en Piccadilly Circus. Ook waren er nog restanten van het Toronto Film Festival dat vandaag voor het laatst is (maar Brad Pitt is al naar huis, denken we).

Onderweg had Jesper de subway al door de roosters in de straten horen rijden en na onze uitleg dat er een trein onder de stoep reed, wilde hij ook 'het gat in'. Gelukkig voor hem zaten wij er niet op te wachten dat hele eind weer naar de auto terug te lopen en dus ging hij voor het eerst met de metro. Drie haltes weliswaar, maar hij vond het errug interessant!

Terug naar huis Bloor afgereden tot aan Hyde Park (Honest Ed's gezien -wat een circus!) en via Lakeshore de Gardiner op. In een soort van natte, grijze tunnel zijn we naar huis gereden en nu, even na tienen, regent het nog steeds en volgens de voorspellingen houdt dit de komende 24 uur aan.

Argos - Blue Bombers

Vandaag een mannen-uitje met 11 andere collega's (en vrienden van - ) naar de CFL wedstrijd van de Toronto Argonauts tegen de Winnipeg Blue Bombers in het Rogers Centre. Was een gezellig avondje dat begon in de Steamwhistle Brewery waar we bij het einde van de rondleidingen diverse gratis "samples" hebben genomen zonder een tour te doen. Goed bier voor dat geld...

Helaas stelde de wedstrijd weinig voor. Beide ploegen speelden vorig jaar de halve finale van de Grey Cup tegen elkaar maar dit seizoen is het niet best. Deze week hadden de Argos zelfs de coach ontslagen, maar samen met 28.000 anderen zag ik dat de Bombers met 39-9 wonnen van een kansloos Argos team.

Orkaan Ike

Orkaan Ike is nog niet aan land gekomen in Texas of hij richt al financiële schade aan... in Canada wel te verstaan. Sinds vanmorgen vroeg is de prijs van benzine met 13 cent gestegen en kost hier nu gemiddeld 1.36!



Dat zorgde gisteravond voor leuke taferelen bij de benzinestations: Hele rijen wachtenden -langer dan de rijen 's ochtends voor de Tim's- om nog even snel 'goedkoop', want dat is sinds een half jaar ook een relatief begrip, te tanken en zoveel mogelijk jerrycans te vullen. Op sommige locaties zorgde het voor verkeerschaos en zelfs het engelengeduld van de Canadezen werd op de proef gesteld: Kom je na 15 minuten wachten eindelijk aan de pomp, is de benzine op! Er ontstonden dan ook her en der wat opstootjes.

Het mooie is dat deze enorme prijsstijging volledig gebaseerd is op speculaties. Op de website van de Nederlandse NOS staat het volgende:
De orkaan Ike gaat naar verwachting morgen aan land als orkaan van de derde categorie en kan dan windsnelheden hebben van 180 tot 210 kilometer per uur. Door het ondiepe kustwater kunnen er golven van 15 meter ontstaan.
en:
Mogelijk lijdt ook de Amerikaanse olie-industrie grote schade. In het Texaans kustgebied staan 26 raffinaderijen, samen goed voor een kwart van de Amerikaanse raffinagecapaciteit. De benzineprijzen zijn in afwachting van Ike met 25 procent gestegen.

Het artikel in de Toronto Star staat ook vol met maybe's en probably's. En dan is het helemaal moeilijk te verkroppen als je hoort dat in de US de benzineprijzen rond de dollar liggen... Snap je het nog? O ja, om het nog mooier te maken: In Canada hebben 'we' ook olie, maar die wordt geloof ik voornamelijk geexporteerd (goedkoop naar de US soms?)

Klimatologisch hebben we hier ook last van Ike. Voor het weekend is er (weer) een wash out voorspeld; zo noemen ze het hier als je zowel op zaterdag als op zondag regen hebt.

Nog een kadootje!

Vanmiddag stonden onverwacht Gabi en Ann-Kathrin voor de deur met een kadootje voor Jesper: Een Playmobil Vuilniswagen, of nee een Bakkenwagen natuurlijk! Jesper vond het helemaal geweldig en ging er direct mee spelen. Hij was zo geconcentreerd bezig dat hij geen dankjewel of tot ziens meer kon zeggen.

We zijn trouwens erg slechte ouders; vorige week zijn we door alle drukte (bezoek Angela en Siger en planning verjaardagsfeestje) helemaal vergeten dat Jesper naar de volgende groep 'overging'. Dus bij deze: Met ingang van woensdag 3 september zit hij in de Junior Room! Tot nu toe weigert hij 's ochtends die klas in te gaan en gaat hij via zijn oude klas, achterlangs alsnog naar zijn nieuwe groep. Zijn nieuwe juffen heten Barbra, Liz en Rabia. Hij kent ze al wel, want de afgelopen maanden zat hij daar al regelmatig als dat nodig was in verband met de leerling/leidster ratio.

Beauview Resort

Afgelopen vrijdag zijn we - als echte Torontonians- "up north" gegaan, naar het Muskoka gebied. Het Beauview Resort in Huntsville om precies te zijn. Ja, we moesten Angela en Siger toch laten zien waarom iedereen daar een buitenhuisje heeft. Met twee auto's, want waarom zou je ruim 2 uur als sardientjes in een Pontiac zitten, reden we rond half 11 de straat uit. Voor we op de snelweg waren had Jesper zijn snoepvoorraad al aangesproken en zag de achterbank eruit alsof er een bom was ontplofd.

Zonder problemen zijn we in een keer doorgereden naar Baysville, waar we hebben gegeten bij Kokkas Korners, een soort eenvoudige family diner. Daarna was het nog maar een klein stukje verder naar Beauview waar we werden ontvangen door een superaardige Gord(on). Hij heeft eerst Jesper al het speelgoed buiten laten zien (veel!) en liep daarna pas naar ons huisje. Absoluut niets mis mee: Voldoende ruimte voor ons allemaal en een meer dan complete keuken. O ja, had ik al verteld dat we een Hot Tub op ons terras hebben?

Het was bewolkt, maar droog toen we aankwamen, dus hebben de mannen direct een kano gearresteerd. Jesper liet zich zonder problemen in zijn PFD hijsen en is met ze meegegaan. Gord kwam nog even een kinderpeddel brengen -een die blijft drijven!- en toen konden ze weg. Het ging super en niemand is natgeworden, zelfs niet toen ze overstapten van de kano op de watertrampoline. Dat is pas leuk speelgoed! Gord is nog een tijdje blijven kijken en heeft zelfs een filmpje van ze gemaakt en dat op zijn blog geplaatst. Toen Angela en ik ons eindelijk officieel gingen inschrijven kregen we ook nog een kikker-badcape voor Jesper omdat het zijn verjaardag was.


Ondertussen ging het toch een beetje druppelen en dus zijn we in Huntsville bij de Kelseys gaan eten. Onderweg was Jesper in slaap gevallen en dus werd het beetje een gehaaste maaltijd, want gezelliger wordt hij er meestal niet op. De toetjes (3x Molten Lava Cake en een Brownie) hebben we laten inpakken en thuis opgegeten, nou ja, voor de helft dan. Angela, Siger en Martijn zijn nog de hot tub ingedoken en ik heb mezelf binnen geamuseerd met de honderden foto's die we de afgelopen dagen hebben gemaakt.

Zaterdag was het gelukkig droog. Jesper zat al snel in de zandbak te spelen en halverwege de ochtend zijn we naar Huntsville gereden: rondje lopen, paar winkeltjes in en bij de A&P boodschappen gedaan voor de lunch en het avondeten. Lunch (soep, kip en wraps) hebben we buiten aan een van de picknick tafels genuttigd. De zon liet zich nu ook zien, dus het water lonkte. Eerst op de waterfiets (Martijn en Jesper), maar toen de kano's terugkwamen hebben we (Angela, Jesper en ik) die direct ingepikt. Met onze stuurkwaliteiten was dat lachen natuurlijk en al snel gaven we het op en is Siger bij Angela ingestapt. Martijn is nog even met Jesper de kano in- en trampoline opgegaan. Daarna zijn beide mannen gaan kayakken. Siger had het snel gezien, maar Martijn heeft een poging gedaan het meer te ronden. Oke, beetje overdreven, maar hij was wel de hoek om en uit zicht.

's Avonds de BBQ aangestoken (worst, worstjes en kipspiezen) en maïs, salade en aardappelkoekjes erbij gemaakt. Die hebben we wel binnen opgegeten, want het werd toch best fris. Om op te warmen maar weer de hot tub ingedoken. Ja, ik ook!

Zondag was het weer helaas niet zo best en ook al hoefden we pas om 15.00 uur uit te checken, we zijn toch op tijd op huis aangegaan. Binnen zitten kunnen we ook in Oakville, dus auto in, ruitenwissers op snel en rijden. Na een pitstop bij een vaag restaurant aan Highway 11 zijn we doorgereden naar Square One, zodat ze toch ook nog kunnen zien waar we de eerste maand hebben gewoond. Daar gelunched en stiekem toch weer gewinkeld. Blijkbaar mocht ik van mama een cadeautje uitzoeken, want toen ik met een mooie, bruine leren tas in mijn handen stond bij de Roots, heeft Angela hem maar naar de kassa gebracht. Een beetje overdonderd maar blij, stapte ik dus even later de auto in voor het laatste stukje naar huis.

Jammer dat de laatste dag is verregend, maar we hebben het toch naar ons zin gehad en Angela en Siger vonden het gebied erg mooi en hebben weer een aspect van ons leven in Canada meegemaakt.

Alle 165 foto's (valt best mee toch?) kun je op flickr bekijken.

Bezoek Angela & Siger

Onze B&B is alweer voor de derde keer volgeboekt; dit keer zijn Angela en Siger op bezoek. Gelukkig voor hen kan Jesper zich 's ochtends beheersen en rent hij niet direct hun slaapkamer in (niet dat ze kunnen uitslapen, daarvoor maakt hij toch teveel herrie).

Na een late aankomst op Pearson vrijdag, zijn we zaterdagochtend naar Toronto gereden om de oversteek naar de eilanden te maken. Wij dachten dat ze het wel zouden waarderen om rustig te beginnen en tegelijk een indruk van de stad te krijgen. Op Center Island zijn we eerst naar de splashpad gegaan om vervolgens via de vuurtoren ergens op Hanlan´s Point naar de Air Show te kijken. Na de show van de Water Bombers (blusvliegtuigen) waren we het zat en hebben we in Centreville een ritje in het Toronto Island Monster en -iets suffer- het treintje gemaakt. Ondertussen zagen we nog wel het slotstuk van de Air Show overvliegen: de Snowbirds. Om de eerste dag op z'n Canadees af te sluiten hebben we thuis de BBQ aangestoken.

Zondagmiddag zijn we naar Burlington gereden voor Canada's Largest Ribfest. Tientallen ribbers hadden zich opgesteld in Spencer Smith Park om hun kunsten te laten proeven.

Na een rondje over het terrein zijn we neergestreken op een schaduwrijk plekje in het gras en hebben Martijn, Angela en Siger her en der onderdelen voor ons diner gekocht: verse chips, maïs en uiteraard spareribs! Wat we niet hebben genomen, maar er wel bijzonder kunstig uitzag waren de gebakken uienbloemen. Toch ook maar gezwicht voor een funnelcake; was minder zoet dan het eruit zag (en dus ook wel lekker). Jesper heeft zich nog even vermaakt in het kinderdeel in de verschillende springkussens/kastelen, maar was helemaal blij toen hij bij de Sunoco-stand een plaktattoo kreeg.

Maandag was het Labourday (of Laborday op z'n Amerikaans). In tegenstelling tot 1 mei in Nederland is het hier echt een vrije dag, maar vooral het laatste lange weekend voor de scholen weer beginnen. Een paar dagen geleden hadden we besloten op die dag toch maar Jespers verjaardag te vieren en een paar vriendjes uit te nodigen.

Door het lange weekend was uiteraard niet iedereen beschikbaar, maar we hebben toch overbuurmeisje Mary en klasgenootje Brecken weten te strikken. Aangezien het feestje pas vanaf 15.00 uur zou zijn, zijn we 's ochtends eerst naar Kelso Lake gereden voor een beetje fun in the sun. Konden we direct even Jespers PFD (Personal Flotation Device) testen: We hebben Jesper het water ingeslingerd en hij bleef drijven, de bon kan dus weg!

Weer terug thuis hebben we snel de laatste slingers opgehangen en zijn toen eerst naar de kelder afgedaald om Jesper ons kado te geven: een keuken! Hij vond het helemaal geweldig en we kregen hem met moeite weer naar boven voor de rest van de kadoos: een step, T-ball set, Mr. Potato Head, eten en pannen voor zijn keuken, DVD's van Thomas de trein en Shrek 3 (ja, die hadden we al eens gekregen, maar die had Jesper door midden gebroken), playmobil en een houten 'see & spell puzzle'.

Aangezien de twee gasten voor het feestje samen met hun broer/zusje en ouders kwamen was het toch nog redelijk druk. Nadat ze eerst binnen de boel op z'n kop hebben gezet, heb ik iedereen naar buiten gedirigeerd voor DE TAART en het cupcakes versieren. Al snel zaten de kids en hun kleding onder de chocola, maar ze hadden het naar hun zin. Ach, waarom hebben ze anders Wetties en wasmachines uitgevonden... Van de visite kreeg Jesper trouwens een Cars Doodle bord (zo'n magnetisch tekenbord; goede timing, de andere was net met het grofvuil meegegaan) en een setje dinosauriers.

Meer foto's van Jesper's verjaardag kun je op flickr bekijken.

Dinsdagochtend bleek dat het keukentje echt een goede keus was, want Jesper had amper zijn ogen open of hij was al in de kelder aan het spelen. Even na tienen hebben we Angela en Siger afgezet bij het Bronte Go Station: zij gaan vandaag Toronto verkennen en ontmoeten ons vanavond weer in het Rogers Centre voor Blue Jays - Minnesota Twins. De rest van de dag hebben Jesper en ik grotendeels in de kelder doorgebracht (lekker koel) en hij is er zelfs even in slaap gevallen. Vroeger dan verwacht kwam oppas Christie aan, zodat Martijn en ik niet al te veel van de wedstrijd hebben gemist.

Het begon bedroevend slecht en de Jays kwamen snel op een achterstand. Dat veranderde toen Angela en ik naar de fanshop gingen: We waren er nog niet binnen of de toeters gingen af voor een homerun voor de Jays (dat bleek achteraf de tweede te zijn, nr. 1 was blijkbaar al toen wij nog in de lift stonden). Kortom, toen wij eindelijk weer plaatsnamen op ons stoeltje was het een heel andere wedstrijd en de negende inning is niet eens uitgespeeld. Na de wedstrijd weer naar de fanshop om mijn personalized flashback friday shirt op te halen en een shirt voor Siger te kopen. Later dan nodig kwamen wij thuis en dit keer lag Jesper wel netjes in zijn bed.

Woensdag: creche en vrijwilligerswerk, dus Angela en Siger zijn samen naar Niagara Falls gereden in Martijns auto. Zelfs met hun geweldige gevoel voor richting zijn ze daar aangekomen en hebben later ook de outlet in Lundy´s Lane en zelfs de weg terug naar huis gevonden.

Donderdag zijn we eerst naar Crawford Lake gereden met z'n viertjes (Martijn moest gewoon werken - maandafsluiting): Iroquois dorp bekeken, beetje lacrosse gespeeld ?! en naar het meer gelopen. Daarna via het ziekenhuis (ik moest even laten zien waar ik 'werk') naar downtown Oakville gereden. Stukje Lakeshore gelopen, gelunched op Town Square bij het Star Scoops Café en ter afsluiting naar de speeltuin aan het meer. Voor de afwisseling thuis geBBQd.

Veel meer foto's op flickr.