Around The Bay in een kleine 3 uur

Update: foto verslag, videotour parcours

Vandaag was de 115e Around the Bay Road Race in Hamilton. Zoals de titel al zegt is het een rondje om de Bay van Hamilton, een nogal grauwe industrie (staal) stad op zo'n 20 km hier vandaan met ruim een half miljoen inwoners. Wij horen om ons heen zoveel verhalen over Hamilton dat we er in anderhalf jaar nog nooit zijn geweest... behalve op de 403 of de QEW, op de snelweg dus er snel doorheen.

Vooraf
Zoals dat hier bij alle races gaat moet je op een van de dagen vooraf aan de race je "race kit" ophalen. Je krijgt dan je bib, chip, shirt, goodies en er is een soort van markt met alle aanbieders van loopspullen en veel van de andere grotere races hebben hier stands om je over te halen toch absoluut hun race te komen lopen. Ik ben vrijdag -vroeg- uit werk naar het Copps Coliseum gereden waar de expo was. Naast alle gebruikelijke zaken ook een nieuwe bril gekocht, precies degene die ik in een boekje had gezien.

Het is niet de bedoeling dat dit een echte race gaat worden, hopelijk zal het tussen een training en een race inzitten. Mijn huidige marathon doel zal tussen 4 en 4.15 zijn, zoals jullie gelijk weten komt 4.15 in 42.2 km overeen met zo'n 6 minuten/km. Dus heel makkelijk rekenen is dat ik de ATB in 3 uur wil lopen, 10 km/uur. Ik heb pas een keer eerder zo'n afstand gelopen, maar dat was op een zondag training en dan is het tempo rustig om gewoon die afstand eens af te leggen. Verder heb ik deze week weinig gelopen, mijn directe collega Lorenz vertrekt komende donderdag naar KN Bogota (Columbia) en hier hebben we verschillende afscheidsfeestjes voor gehad deze week...

Race
Eindelijk eens Nederlands weer! Vanaf zaterdagavond is het gaan regenen, graad of 7 en een lekker fris windje om het af te maken. Het gevolg is dus dat ik als een vrouw voor mijn la met loopkleding heb gestaan en geen idee had wat ik aan moest doen. Uiteindelijk maar iets aangedaan en de hele rugzak volgeladen. Pavan was hier iets voor 8 uur en samen zijn we naar Hamilton gereden. Op de snelweg alleen maar auto's gezien met andere hardlopers erin, iedereen op weg voor het jaarlijkse uitje in Hamilton. Gelukkig konden we dicht bij de start/Copps parkeren en in de stromende regen zijn we naar het Copps gelopen. In plaats van de geplande warm-up run met mijn clinic groep hebben Pavan en ik lekker op de tribune van Copps gezeten, rustig warm en droog wachten op de race.

Vlak voor de race werd de regen wat minder en besloten we bij de 0,01% minderheid te horen en in shorts te gaan. Verder bij dezelfde minderheid zonder jas, alleen Craft shirt korte mouw en een lange mouw loopshirt, pet voor de regen, bril en de fuelbelt voor al het eten en de gel voor onderweg.

Iets na half 10 gingen we met zo'n 6000 anderen onderweg voor onze 30 kilometer. Eerst zo'n 10 km door Hamilton, vervolgens een kleine 10 km langs Lake Ontario om vervolgens de heuvels op North Shore te lopen met finish in Copps. Ik heb helemaal volgens schema kunnen lopen, elke 5km ging het iets sneller en de trainingen op North Shore hebben heel veel geholpen om de heuvels over te komen. Goed dus voor het zelfvertrouwen, al viel het wel tegen dat mijn benen het erg zwaar hadden en de laatste paar km was ik bang dat een verkeerde beweging wel eens kramp zou kunnen opleveren. Mijn resultaat volgens de chip:
1e 10km 59.44
2e 10km 58.38
3e 10km 58.19 (incl de heuvels)
Ik kwam dus in een Copps, gevuld met een paar duizend man, na 2.56.40 binnen en heb een heerlijke race gehad. Betreft tijd heerlijk gelopen, ondanks de extra meters om de plassen te ontwijken zijn mijn km tijden constanter dan ooit, zie mijn garmin en klik daar op splits. Alleen die benen.... ik had wel even wat tijd nodig na afloop, lekker even onderuit met mijn loopvriendjes/ dinnetjes van de clinic, even eten en vooral rekken.

Ik had wat extra tijd want Pavan wilde zwaar ondertrained even met mij meelopen. Niet dat ik nu zo snel loop, maar voor hem was het toch wat teveel van het goede. Na 9km heeft hij een tandje teruggeschakeld en heel netjes de eerste 20km gelopen. Maar ja, toen kwamen de laatste 10 en de heuvels, ondanks dat wij daar al samen hadden gelopen en daar heeft hij bijna 20 minuten verloren. Maar toch nog 3.18 gelopen met maar heel weinig training, echt heel knap en dat mij zeker niet gelukt.

Achteraf
Zijn wij samen heel rustig teruggelopen naar de auto en hebben we fris gedouched onze energie weer aangevuld. Heerlijk de bbq aan, IN HET ZONNETJE, hebben we als late lunch ons tegoed gedaan aan Licksburgers en steak.
Nu maar hopen dat de lift morgen niet kapot is op werk, Pavan en ik werken op de 12e...

Onverwacht uitje

"Wie wil er met ons naar de eerste Play Off wedstrijd van de St. Michael's Majors? Het is gratis!" Dit mailtje stuurde ik donderdagochtend - in het Engels- uit naar een aantal vrienden/bekenden. Martijn had alle 12 kaartjes voor de KN box in het Hershey Centre gekregen en de wedstrijd was de volgende dag al. Van de eerste groep kon niemand komen, dus dat werd hard nadenken: Wie kennen we nog meer die eventueel geïnteresseerd zou kunnen zijn.

Toen kwam Martijn op het lumineuze idee om de familie Morrison te vragen (Brecken zit bij Jesper op daycare, Graham zat bij Martijn in de clinic voor de halve marathon en tegenwoordig komen we ze ook tegen bij de YMCA). Ze reageerden direct heel enthousiast en dus zaten we vrijdagavond met hen en met onze Mexicaanse vriendinnen in suite 12 van het Hershey Centre.


Het was super gezellig en de kinderen hebben het ook met gemak tot het eind volgehouden. We hadden Jesper van tevoren niet verteld wie er bij zouden zijn, dus hij reageerde heel blij toen hij zag dat zijn vriendje Brecken er was. Om vervolgens heel snel naar ZIJN stoel te lopen; dezelfde als waar hij vorige keer op zat en waar dus ook niemand anders op mocht zitten (heel handig als het de eerste stoel van de rij is). Bijna de hele eerste periode heeft hij geconcentreerd gevolgd en hij klapte ook braaf met de rest van het publiek mee - al vroeg hij wel steeds waarom we dat deden.

Het 'Gekke Poppetje' hield hij net als vorige keer goed in de gaten en ook Calum vond de mascotte erg interessant. Voor Brecken was de Maniac iets te veel van het goede en die kroop dicht tegen Graham aan. Toen aan het eind van de wedstrijd de Maniac nog steeds niet bij onze suite in de buurt was geweest, werden de jongens toch een beetje ongerust waarop we besloten dan toch maar te vragen of hij even ín de suite langs kon komen. Net als vorige keer werd ons verzoek gehonoreerd en de jongens waren dan ook helemaal blij (Brecken niet echt, maar zelfs hij heeft hem een handje gegeven). Toch wilde Jesper nog steeds niet al te dichtbij komen, de held!

Voor wie geïnteresseerd is in foto's van de wedstrijd (en wat spelende kinderen), zie flickr.

To be baptized or not to be baptized ...

Deze vraag hebben wij ons zelf de afgelopen twee weken vaak gesteld. Toen ik Jesper probeerde in te schrijven bij de katholieke school, bleken ze erg strict te zijn met hun 'toelatingseisen': De Halton Catholic District School Board maakt geen uitzonderingen en een doopcertificaat moet worden overlegd bij inschrijving. Ja, hoe graag willen wij Jesper op deze school hebben en hoe ver willen wij daarvoor gaan?

De school in kwestie: Pope John Paul II Elementary School

In Nederland hadden wij -voor wij naar Canada vertrokken- ook al contact gehad met de lokale katholieke school om Jesper daar in te schrijven, maar vanwege ellenlange wachtlijsten (en voorrangsregelingen voor buurtbewoners) was de kans dat hij ooit aan de beurt zou komen erg klein en hebben we hem bij de openbare school ingeschreven.

Waarom dan toch zo graag een katholieke school, terwijl wij zelf niet-katholiek resp. niet praktiserend zijn? Wij hebben helemaal niets tegen een openbare school, laat dat voorop staan, maar wij vinden het helemaal geen gek idee dat Jesper iets meekrijgt van het Christendom. Of je nu in God (of Allah, Jehova, Jahweh, Brahma of welke naam Hij ook mag hebben) gelooft of niet, feit is dat het Christendom aan de basis staat van veel dingen in onze cultuur, te beginnen met alle feestdagen die wij met hand en tand verdedigen. Want wat vieren we nu eigenlijk op Goede Vrijdag, met Pasen, Pinksteren en Kerstmis?

Dat is dus onze voornaamste overweging en was het daar bij gebleven, dan was Jesper hier in Canada na deze tegenslag 'gewoon' naar de Public School gegaan. Maar nu zijn er nog meer dingen die meewegen:

1. De Public en Catholic scholen hebben verschillende weekindelingen; kinderen gaan hier niet zoals in Nederland 4 1/2 dag naar school, maar of 5 ochtenden (of middagen) per week (Catholic School Board) of maandag (of dinsdag), woensdag (of donderdag) en om de week op vrijdag (Public) naar school. Ons lijkt het beter voor Jesper om elke ochtend naar school te gaan, dan weet hij tenminste waar hij aan toe is; wij hechten veel waarde aan het adagium Rust, Reinheid en Regelmaat, al moet ik toegeven dat dat de laatste jaren steeds moeilijker wordt, haha!
2. Wij willen Jesper's leventje zo min mogelijk verstoren (ja, hier komt toch het schuldgevoel de kop opsteken) en aangezien veel van zijn vriendjes van het kinderdagverblijf en ook overbuurmeisje Mary naar deze katholieke school zullen gaan, zal de overgang een stuk makkelijker zijn dan wanneer hij naar een school moet waar hij niemand kent.

Maar moet je hem daarom dan maar laten dopen? Nee, zeiden wij in eerste instantie, want is dat niet een béétje hypocriet? Maar aan de andere kant, als de kerk er zijn medewerking aan wil verlenen, waarom niet? En dus zijn wij vanavond op bezoek geweest bij Father Mark van Saint Matthew's Catholic Church, de Parish waar de school bij hoort.

De pastoor liep rond op sportschoenen en begon direkt met Jesper te spelen. Nadat Jesper zijn rugzak had omgekeerd en alles aan Father Mark had laten zien, waren wij aan de beurt. De keuring viel reuze mee al uitte hij natuurlijk wel zijn twijfels over onze betrokkenheid bij het geloof na de doop en natuurlijk zei hij tussen neus en lippen door dat wij toch iets moois misten, maar al met al was het een kort maar prettig gesprek.

Jesper en Father Mark hebben nog met autootjes gespeeld in de hal van de moderne, 16 jaar oude kerk -"This is not part of my job description!" en wij mochten even een blik werpen in het schip (ook daar hebben de Porsche en Ferrari een paar rondjes gedaan) en toen gingen wij de donkere avond in met een datum voor DE DOOP, het boekje "Handbook for Today's Catholic" en de belofte dat wij minstens op de voorbereidingsavond voor first time parents en een paar keer naar een zondagsdienst zullen komen om 'het toch een kans te geven'.

Het gaat dus echt gebeuren: Jesper wordt gedoopt, wie had dat gedacht? Om het hele gebeuren wat betekenisvoller te maken is de datum vastgezet op zaterdag 16 mei om 3 uur 's middags: Father Mark wilde graag van het vaste schema afwijken, zodat tenminste opa en oma erbij konden zijn. Nu nog nadenken welke ruimdenkende katholieke vrienden we nog meer uit willen nodigen.

De lente komt eraan!

Ik hou van de lente; niet alleen de natuur komt weer tot leven, ook mijn lichaam wordt weer iets makkelijker wakker en ik word vrolijk bij de gedachte aan zonder jas door het leven te kunnen. Nu is dat laatste nog iets te voorbarig, maar toch heb ik dit weekend al heerlijk -in trui- met een boek in de tuin gezeten. Alle sneeuw is verdwenen en we kunnen ons gras weer zien! Het is helemaal dor en geel en de grond is door het vele smeltwater ontzettend drassig, maar toch.

Nu de sappen van de bomen weer beginnen te stromen, zijn overal de Maple Syrup festivals in volle gang. Vorig jaar zijn we in Mountsberg geweest, nu gaan we even bij onze 'buren' kijken in Bronte Creek Provincial Park. Daar aangekomen moesten we eerst even naar de geitjes en de pasgeboren biggetjes kijken - heel schattig, maar dat kan ik helaas niet zeggen over hun hevig urinerende papa: Wat een stank zeg in dat hok! Jesper vond het allemaal reuze interessant (ja, ook papa big). Nadat Jesper een tijdje in de bovengelegen play barn (omgebouwde hooizolder) had rond gerend, hebben we de auto op parkeerplaats F gezet en zijn op zoek gegaan naar emmertjes.


Hier geen honderden emmertjes aan bomen, maar alleen een drietal voorbeelden van hoe men door de jaren heen het esdoornsap inkookte tot maple syrup. Bij het oude farmhouse (1899), maakte het personeel in kleding van die tijd Maple Taffies - een soort lollies van maple syrup die ze laten afkoelen/harden in ijs (bij gebrek aan sneeuw). Helaas werden ze niet helemaal hard, dus gedurende een half uur heb ik met regelmaat het kleverige goedje weer in model moeten kneden om te zorgen dat het niet van Jesper's stokje af zou vallen. Het smaakte best goed trouwens, zoeter dan het 'water' dat uit de bomen stroomt, maar dat is logisch want het is natuurlijk veel geconcentreerder. Ik denk dat het nog het meest lijkt op stroopsoldaatjes - ja, zo oud ben ik dus...

Als laatste hebben we nog een paar koeien geknuffeld en dat heeft aardig indruk gemaakt op Jesper, niet alleen door al dat ge-mooh, maar vooral door alle poep: "Kijk, hele grote poep papa. En daar nog een en daar!"

Weer terug op het thuisfront zijn we begonnen met de voorjaarsschoonmaak: De BBQ is letterlijk en figuurlijk uit het vet gehaald en zondag is ons BBQ-seizoen officieel begonnen!

Hoeveel foto's kun je maken van Jesper met een Maple Taffy? Kijk maar op flickr!

World Baseball Classic '09

Dit weekend is de 2e editie van de World Baseball Classic begonnen. Er wordt geprobeerd een soort WK op te zetten en de eerste ronde, 4 keer 4 teams, wordt op vier verschillende locaties gespeeld, Tokyo, Mexico City, Puerto Rico en Toronto. De openings wedstrijd was vandaag Canada- USA in het Rogers Centre. Om de locals te steunen had ik netjes mijn Canada shirt aangedaan, al had ik achteraf beter mijn oranje shirt aan kunnen doen. Het gesprek van de dag in en om het stadion was de zeer verrassende overwinning van Nederland tegen Dominica. Op de radio, tussen de innings op het grote scherm, de mensen om ons heen, iedereen had het over "ons".

Wij waren met wat collega's gegaan; Carlos, Pavan, Yma, Nancy, een vriendin daarvan en ik. Een typisch Canadees groepje met 3 geboren Mexicaanse, 1 Indier, 1 geboren San Salvador(iaan???) uit Winnipeg met Canadees paspoort en een Hollander. Met dik 42.000 toeschouwers was er een heel leuk "Davis Cup" sfeertje, al las ik vandaag dat dat niet altijd positief is, en had bijna iedereen wel een shirt of pet op van een land.

Omdat het seizoen nog niet is begonnen waren niet alle sterren aanwezig, maar de Yanks waren toch met oa Derek Jeter (zie foto, zit hier in de Gilette reclame met Tiger en Federer, zo bekend dus), Pedroia, Youkillis en Jones. Canada had de eigen sterren Jason Bay, Justin Morneau en onze oude, stevige, vriend Matt Stairs. Tijdens de vorige editie had Canada per ongeluk gewonnen van de US, dit keer won de US met 6-5 in een hele leuke spannende wedstrijd. Door de opzet de WBC kan woensdag de beslissende wedstrijd Canada- US worden, Carlos heeft al kaarten, alleen nog iets op de schaatsles van Amanda verzinnen...

Samenvatting NL-DR

Samenvatting CA-VS

Foto's op flickr, zonder password

Leafs en Raptors

Ik heb vanaf het begin gezegd dat ik graag een keer naar de ACC zou willen gaan met de kaarten via werk, maar helaas, logisch, worden deze bijna altijd gebruikt voor klanten en andere relaties. Op het moment dat ik mijn hoop hierop al had opgegeven (ondertussen ben ik al diverse keren op eigen kosten geweest) kwam Stefan V. vorige week dinsdag met de vraag of ik mee wilde gaan naar de Raptors. Hij was door een leverancier uitgenodigd en op het laatste moment kon de leverancier zelf niet. Dus samen met nog 2 collega's zijn wij naar de de Raptors tegen de Minnesota Timberwolves geweest. Het is erg moeilijk, maar de Wolves stonden nog lager en dus hebben de Raptors zowaar weer eens gewonnen. Omdat de Raptors slecht begonnen en een dikke achterstand moesten inlopen was het en hele leuke wedstrijd en weer een mooie belevenis. Het was ook nog eens Chris Bosh Bobblehead night. Een paar keer per jaar worden goodies uitgedeeld en nu kreeg iedereen bij de ingang dus een bobblehead. Het zal jullie niet verbazen dat Stefan en ik heel toevallig langs 2 verschillende tafels kwamen...

Precies een week later, same time same place, door een zeer vreemde communicatiefout zijn de Leafs kaarten "vergeten" aan relaties aan te bieden. Tja, als je daar op de dag van de wedstrijd achter komt en om half 5 nog niemand hebt gevonden... Pavan en ik hebben een heerlijke wedstrijd gezien op zeer mooie plaatsen. Leafs tegen de New Jersey Devils, of eigenlijk onze Vesa Toskala, een wisselvallige keeper tegen Martin Brodeur, DE keeper van de NHL. Deze veteraan was net terug van een blessure waardoor hij 50 wedstrijden miste, maar had pakte echt alles (Toskala speelde ook beter dan ooit, al bleek de dag erna dat hij de rest van het seizoen geblesseerd is) In wederom een spannende wedstrijd verloren de Leafs 11 seconden voor het einde van de overtime met 2-3. filmpje van de 2-2

Smoke Free

Mijn vrijwilligerswerk in het ziekenhuis wordt steeds leuker: Om te zorgen dat ik me vooral niet ga vervelen, verzinnen de dames van de PR afdeling de laatste tijd meer inhoudelijke projecten voor me. Nu verveel ik me niet snel, maar echt uitdagend was het werk de afgelopen maanden niet. De laatste twee weken had ik wel iets leuks te doen. Ik moest materiaal verzamelen/maken om de mobiele displays in de drie ziekenhuizen mee te vullen. Het onderwerp: "Halton Healthcare goes Smoke Free".

Door middel van de Smoke-Free Ontario Act (ingesteld op 31 Mei 2006), beschermt de regering van Ontario de gezondheid van alle Ontarians door het roken te verbieden in alle bedrijfsruimten en openbare gebouwen en door verkopers verplicht te stellen tabaksproducten uit het zicht te zetten totdat de koop gesloten is, de zgn. Tobacco Display Ban. Je ziet dan ook overal verbodsbordjes waarop staat dat je 9 meter afstand van de deur moet houden als je wilt roken. Het voor niet-rokers komische gevolg daarvan is dat je midden in de winter overal mensen buiten ziet staan, totaal onbeschermd van de elementen om even heel snel een peuk te roken.

Vanaf 21 januari van dit jaar is het ook verboden te roken in een voertuig als daarin kinderen onder de 16 jaar aanwezig zijn. Dit heeft al voor een rare situatie gezorgd: Onlangs werd een 20-jarige man aangehouden voor deze overtreding en terwijl hij op de bon werd geslingerd (max. 250 dollar), stak zijn 15-jarige passagier naast de auto een sigaret op! Uiteraard wordt de bon aangevochten...

In navolging van andere (gezondheids) instellingen neemt het ziekenhuis nu de volgende stap: het totale grondgebied van Halton Healthcare wordt verboden-te-roken-gebied, dus ook de parkeergarages -en auto's in die parkeergarages en eventuele bedrijfsauto's. Personeel, bezoekers en patienten moeten dus vanaf 1 juli iets verder lopen om te kunnen roken. Dat zal nogal wat aanpassingen vergen en daarom gaan we het nu al communiceren.

Een van de kleine displays voor Georgetown en Milton:
De komende maanden zal de informatie op de displays regelmatig veranderen en steeds specifieker worden, want de plannen zullen nogal wat vragen oproepen bij personeel en patienten. Voorlopig dus even genoeg te doen voor Amanda!

Chilly?

Vandaag had Martijn een halve marathon op het programma staan; niet om te racen, maar gewoon als training. Het parcours van de HSBC Chilly -zo genoemd vanwege het koude weer deze tijd van het jaar èn omdat deelnemers na afloop een bordje chili kunnen halen- loopt door het centrum van Burlington (Brant St, New St en Lakeshore) en da's lekker dichtbij huis. En omdat de start ook pas om 10.05 was, zijn Jesper en ik bij de finish gaan kijken.


Bij 1.36 kwamen we aan en aangezien Martijn niet onder de 2 uur dacht te gaan lopen hebben we eerst een tijdje in de zon bij de laatste bocht staan kijken (Lakeshore en Brant) en zijn daarna richting finish gelopen. Ik stond nog gezellig te praten met Graham en Diane (ouders van klasgenootje Brecken - Graham was met 1.33 al binnen) toen ik vanuit mijn ooghoek iets oranjes zag bewegen. Daar had ik nog niet op gerekend, dus helaas weer niet zelf een foto van een lopende Martijn gemaakt. Jesper wilde het laatste stukje met papa meelopen, dus die was ik ook kwijt, maar niet voor lang. Een paar meter verder werd hij door een vreemde meneer opgevangen (brullen natuurlijk!), want hij zou de lopers misschien wel in de weg lopen. Ach, zo druk was het nu ook weer niet, maar in het land waar je voor alles en nog wat gesued kan worden, kun je maar beter voorzichtig zijn.

Hmm, als je het stuk van Amanda snel leest zou je bijna denken dat ik niet ver van 1.36 zou zijn binnen gekomen... als mij dat toch ooit eens zal lukken. De Chilly is een erg populaire loop (kleine 3000 deelnemers) in de GTA, omdat hij goed in de voorbereiding past van alle Mei-Marathons.

Gelukkig was het vandaag niet zo koud als gisteren en begon de race lekker laat, maar tijdens het wachten voor de race was de windchill toch echt onder de -20. De zon maakte veel goed en het werd steeds warmer gedurende de ochtend. Gewoon lange mouw Craft shirt, jack, Running Room boxer, 1 paar tights, muts, zonnebril en handschoenen en dat heb je het warm genoeg zodra je even onderweg bent. Helaas bleek bij het eerste drinkpunt na 3 km al dat het water en de Gatorade on the rocks werden geserveerd; gelukkig had ik zelf genoeg drinken bij me en heb ik geen risico genomen met dat koude spul.

Omdat ik nu in de clinic zit met veel ervaren marathonlopers komen er steeds betere tips ter sprake en dus heb ik mij dit keer wat betreft voeding (snacken met Pretzels) en drank (hele avond Gatorade) iets beter voorbereid als vorige keren. Zaterdagavond hebben we op ons gemak Slumdog gekeken (afgelopen weekend Milk voor de Oscars, wel handig die Mississauga Flea Market) en goed rust genomen. Vooraf tijdens de clinic was het discussiepunt uiteraard hoe hard of hoe langzaam je een trainingsrace loopt: Wij mannen schijnen niet te kunnen inhouden zodra je ons een startnummer opspeld, de dames noemden dat iets als ego en macho....

Aangezien mijn pace groep voorlopig op 4.00-4.15 aan het trainen is kregen we "toestemming" om dit tempo ook nu te lopen. Dus geen race tempo voor de halve maar verwacht race tempo voor de hele. Gelukkig maar, mijn ego maakte zich al zorgen om iets van een 2.15 of 2.20 (zoals ik zag dat mijn vrouwelijke clinic coach geeft gedaan) te moeten lopen. Met opzet ben ik ruim achter de 2.00 bunny gestart en heb deze steeds in het zicht gehouden totdat ik rond km 12/13 bij hem kwam en vervolgens de laatste 5 zelf doorgegaan. Met name die laatste kms merkte ik dat ik niet voluit liep en was het erg verleidelijk om voluit te gaan tot de finish, maar ik heb het heel vlak kunnen houden. De eerste 10 in 56.00 en de 2e 10 in 55.10. De streep passeerde ik uiteindelijk -zonder Jesper- na 1.57.12

Volgende aflevering op 29 Maart ATB