Woensdag 19 december zijn we 's avonds ('s nachts) naar Nederland gevlogen. Ik zag erg tegen de vlucht op, maar gelukkig heeft Jesper zich redelijk goed gedragen. Uiteraard ging hij pas slapen toen 's ochtends de lichten weer áán gingen (ongeveer 1,5 uur voor aankomst), maar over het algemeen heeft hij zich goed geamuseerd op zijn eigen stoel, vooral de koptelefoontjes met muziek vond hij razend interessant. Wij waren daarom ook niet al te moe toen we donderdagochtend om 8 uur uit het vliegtuig stapten.
Vonden wij het voornamelijk raar om op Schiphol aan te komen in de wetenschap dat je NIET thuiskomt, maar een weekje komt logeren, Jesper vond het even wennen om zijn opa en oma daar te zien staan; hij begon wel direct te lachen, maar bleef vervolgens verlegen bij ons staan. Een kusje voor opa en oma kon er ook maar net vanaf! Later die dag durfde hij ook absoluut niet alleen met oma naar de brievenbus te lopen en moest papa mee.
Dit gedrag is trouwens redelijk normaal de laatste maand; de eerste twee maanden in Canada is Jesper 24 uur per dag alleen met mij samen geweest (tot vervelens toe voor beiden!) en daardoor heeft hij nu nogal last van verlatingsangst. Vooral op de crèche heeft hij hier last van, maar ook thuis wil hij mama altijd in het oog houden.
Met zijn geheugen is niets mis: toen we in Wateringen aankwamen en hij de auto van de buren zag staan wilde hij direct naar zijn vriendje Joost toe. Ook met Lian was hij al snel weer vertrouwd. Maar zijn grote liefde deze week was toch wel Laura! Het was Laura voor en na en we sliepen ook in Laura's huis, niet het huis van papa en mama of dat van Jeroen, nee het was Laura's huis en hij was dan ook echt teleurgesteld als Laura en Jeroen niet thuis waren.
We hebben een redelijk drukke week gehad:
Eerst natuurlijk op donderdag de ouders bijpraten en videootjes laten zien van ons huis. 's Middags op controle bij de tandarts en voor het gemak zijn we maar in de Jozef Israelslaan blijven eten. Daarna eindelijk naar Wateringen om ons te installeren in de logeerkamer op zolder. Raar hoor!
Vrijdagochtend hadden Martijn en ik allebei een afspraak bij de kapper en dus hebben we weer de hele dag in Rijswijk doorgebracht.
Zaterdagochtend haalde ik Jesper uit bed met een dik gezicht en onder de uitslag. Toen zijn reguliere medicijn niet snel genoeg werkte hebben we de huisartsenpost gebeld en een afspraak gemaakt. Ja en weg is je ochtend, volgende keer toch maar direct naar de EHBO rijden... 's Avonds gegeten in de Mauvelaan, samen met Angela en Siger en ook daar was Jesper direct vertrouwd.
Zondag hebben we het rustig aan gedaan en zijn we pas na Jespers middagslaapje de deur uitgegaan om te eten bij Sonja en Michael. Ondanks Sonja's wisselende diensten was het toch gelukt een gaatje te vinden in onze drukke agenda's.
Maandagochtend moesten we al om 9.15 uur bij het consultatiebureau zijn: Meneertje is weer door de APK. Hij weegt nu 12.4 kilo en is ongeveer 90,5 cm lang (gemiddelde van 3 metingen, want uiteraard werkte hij niet mee!). 's Middags zijn we even naar Laura en Estelle geweest. Laura wilde ik echt nog even zien, want zij staat op springen: D-Day is 5 januari en dat was haar wel aan te zien. Ik moest echt weer even aan mezelf terugdenken met mijn giga-buik. Weer terug in Wateringen zijn we dan eindelijk bij Joost (en Debbie en Gerard) gaan spelen; de heren gingen tekeer alsof ze elkaar gisteren nog hadden gezien. Ook Joost was erg uitgelaten en helemaal niet meer zo verlegen als een paar maanden geleden. Kerstavond hebben we samen met Jeroen en Laura gegourmet en dit was dan ook de enige keer dat we in Wateringen hebben gegeten!
1e Kerstdag: Kerstontbijt met z'n vijven en daarna bij opa en oma op de koffie, waar ook de familie Willeyns was (kunnen we die ook weer afvinken op het lijstje). Daarna mocht Jesper bij Angela en Siger thuis dan eindelijk kadootjes uitpakken. De hele week werd hij al verleid door alle kado's onder de kerstbomen waar hij maar niet aan mocht komen (zo flauw!) en nu pakte hij dus ook alles uit, ook de kadootjes die helemaal niet voor hem bestemd waren. Maar dat geeft niet, als hij iets niet interessant vond, werd het gewoon de kamer ingeslingerd. De blokfluit was een groot succes en het liefst was hij direct met de Play-doh klei aan de slag gegaan.
Simon, Cisca en Ronald kwamen later op de dag ook en bleven eten. Angela had dit keer 'echt gekookt' en dus was het extra sneu dat wij na de soep met een rotgang naar de EHBO moesten rijden: Blijkbaar had Jesper iets binnengekregen waar hij (ook) allergisch voor is, want de rechterkant van zijn gezicht begon opeens op te zwellen tot formaat "chinees aan de Prednison". Uiteraard had ik Jesper al wel zijn medicijn gegeven, maar onderweg naar Delft hebben we toch maar 112 gebeld om te laten doorgeven dat we onderweg waren en we konden dan ook zo doorlopen. Er werd direct een infuus bij Jesper geprikt. Helaas ging dat de eerste keer niet goed en vormde zich een bal op zijn hand, dus moest het nog een keer aan de andere kant. Uiteraard was hij tijdens dit alles hysterisch aan het huilen en we moesten hem met 4 man/vrouw in bedwang houden terwijl nr. 5 het infuus aanlegde. Beetje medicijn erin en klaar. Zodra wij Jesper niet meer in de houtgreep hielden kreeg hij alweer praatjes: "spelen, spelen".
Voor de zekerheid en vanwege het late tijdstip besloot de assistent-arts Jesper voor de nacht op te nemen en dus gingen we met de 'bedden-bus' naar het andere gebouw. Reuze interessant natuurlijk voor die smurf. Het was erg rustig op de kinderafdeling en de verpleegsters hadden alle tijd voor ons. We hadden de 4-persoonskamer voor onszelf en al snel werd er een opklapbed voor mij bijgezet. Martijn ging even snel wat spulletjes in Wateringen halen en de familie inlichten dat het allemaal goed was gegaan. Nou, en daar zat ik dan op 1e Kerstdag 's avonds in mijn uppie naast een vredig slapend kind in het ziekenhuis. Zo had ik het me toch niet helemaal voorgesteld...
2e Kerstdag werden we om 10 uur ontslagen met toch nog met een recept voor medicijnen. De zwelling was nog lang niet weg en ook de secondaire allergische reactie (schijnt vaker voor te komen dat wat later een tweede reactie volgt, in Jespers geval een jeukende uitslag over een groot deel van zijn lichaam en gezicht) was, hoewel minder vurig, nog niet weg. Aangezien Jesper nergens last van had en ik alleen maar erg moe was (ik heb bijna elk uur de nachtverpleging gezien) besloten we gewoon Kerst te vieren bij Cees en Eef.
Het eerste wat hij daar deed was kijken of er nog kransjes in de boom hingen (is het een kind van zijn vader of niet?). En ja hoor, oma was er een boven in de boom vergeten. Gelukkig waren Jan er Marcella er, zodat Jan hem kon helpen. Ons kleine chineesje heeft daarna met evenveel plezier als gisteren alle pakjes uitgepakt. Weer gegourmet en de familieband werd weer even bevestigd, want Jesper vergreep zich aan de knakworsten. Niet met curry, dat dan weer niet, maar dat komt omdat wij hem nog niet op het bestaan daarvan hebben gewezen! O ja, toen we 's ochtends uit het ziekenhuis kwamen is Jesper nog met Martijn en Debbie & Joost naar de eendjes geweest. Uiteraard schrok Debbie wel toen ze Jesper zag en volgens Martijn staarden onderweg wel meer mensen naar hem. Weten we ook eens hoe dat voelt.
En toen was het al weer donderdag. Om 11.00 uur kwamen Mark, Nicole en Jochem gezellig langs in Wateringen. Wij hadden voor Jochem een shirt van Tommy H. meegenomen en Jesper kreeg een set autootjes; daar was goed over nagedacht, want die passen altijd wel ergens in de koffer of handbagage! Die koffer heb ik 's middags voor een groot deel ingepakt en het meeste kon gewoon mee naar Canada. De oma's hadden zich dit keer ook goed aan Jesper verlanglijstje gehouden en ik heb zelfs nog het aangebroken pak Bambix en Nutrilon in de koffer gepropt. 's Avonds in de Mauvelaan gegeten en toen terug naar Wateringen voor het laatste logeernachtje.
Vrijdagochtend heb ik de laatste dingen in de koffer gestopt terwijl Jesper met Lian en Anne buitenspeelde. De rest van de dag zijn we bij Cees en Eef gebleven, zodat Jesper nog zo lang mogelijk kon slapen. Oma Wil kwam nog afscheid nemen, ik heb mijn nichtjes nog gedag gezegd en om 15.30 uur moesten we dan toch echt naar Schiphol. Jesper mocht van de grondstewardes de knop indrukken om de koffers te transporteren wat hij erg leuk vond. Nog even wat gedronken met zijn allen en toen zijn we door de douane gegaan. Jesper snapte niet waarom opa en oma niet meekwamen naar het vliegtuig, maar gelukkig was hij snel afgeleid door de loop/rolband.
De terugvlucht is nog beter verlopen dan heen. Jesper deed al snel de oordopjes op, Shrek werd aangezet (Boeing 777, dus privé tv), de Tucjes werden uit de tas getoverd (nog bedankt oma Wil) en meneer was gelukkig. Ook heeft hij zowaar een paar uur geslapen, wat vooral voor mij erg prettig was aangezien ik nogal last had van mijn verkoudheid/holte-ontsteking. Ik heb zelfs 2 films kunnen kijken, echt een unicum!
Weer terug in Toronto konden we snel door de douane ("Waar komen jullie vandaag vandaan? Hoelang zijn jullie daar geweest? Hebben jullie kado's meegekregen? Wat precies?) en ook de koffers lieten niet al te lang op zich wachten. Auto in en via de McDrive naar ... HUIS!
Jesper -en wij dus ook- heeft een sportief weekend achter de rug. Zaterdagmiddag zwemmen met papa, zondagochtend gymen met mama en zondagmiddag (want ja, hij wilde toch niet slapen) zijn we voor het eerst gaan schaatsen!
