The best sounding place in town...

Voor het eerst sinds jaren zijn Martijn en ik samen naar een concert geweest; de laatste keer was in december 2004, Golden Earing in Velo, en toen viel ik halverwege bijna om van de slaap. Achteraf bleek ik midden in dat vermoeiende eerste trimester van mijn zwangerschap te zitten. Gelukkig had ik gisteravond iets meer energie...

Een paar weken geleden ruilde Martijn twee van zijn vele U2 kaarten voor Bryan Adams. 15 jaar geleden zijn wij al eens met een hele groep naar een concert van hem geweest in Goffert Park, maar dit beloofde toch een iets andere ervaring te worden: Bryan Adams is namelijk op tournee met een solo akoestische show en wij hadden kaartjes voor de laatste van drie shows in Toronto, en wel in Massey Hall, The Old Lady on Shuter Street. Dit theater is vergelijkbaar met Carré (qua historie en interieur), maar is sinds 1933 niet meer echt verbouwd. Wij zaten op de voorste rij van de gallery (= tweede balkon) dan ook gewoon op oude, houten klapstoeltjes. Gelukkig is er in de jaren '80 wel airco aangelegd, speciaal voor de musical Cats.

Eigenlijk zou Massey Hall jaren geleden worden afgebroken en in 1982 opende dan ook een paar straten verder de nieuwe Massey Hall, de Roy Thomson Hall, haar deuren. Maar ondanks de moderne techniek en allerlei aanpassingen is daar nooit de superieure akoestiek bereikt die Massey Hall wel heeft en dus bestaan ze tegenwoordig 'naast' elkaar. Bryan Adams had dus blijkbaar wel gelijk toen hij zei dat MH 'the best sounding place in town' was, en hij kan het weten, want zijn tweede optreden in Toronto was ín de Roy Thomson Hall.

Het concert was trouwens fantastisch! Bryan Adams mag dan mischien niet de beste zangstem van de wereld hebben, maar wat een voorstelling! Vanaf Run to you had hij de (uitverkochte) zaal in zijn zak en hij kwam zo ontspannen over. In veel nummers werd hij wel door pianist Gary begeleid (één keer ook door zijn vroegere tekstschrijver Jim Vallance) en soms haalde hij de mondharmonica erbij, maar dat was het. Wie heeft een band nodig als je zo kunt spelen? En of het nu door die geweldige akoestiek komt of niet, maar ik heb een concert nog nooit zo beleefd als nu: ik voelde de gitaarklanken (en dus niet alleen de bass dreunen) echt tot in mijn botten.

Twee uur en 29 nummers later was het toch echt afgelopen en moesten we de oude dame weer via het trappenhuis (met oude radiatorelementen en glas-in-lood ramen) verlaten. Vervolgens hebben wij nog ruim een uur, samen met ca. 20 anderen, bij de stage door op Bryan staan wachten. Ja, hoe ouder hoe gekker! Maar ik was vastbesloten met een handtekening voor onze stikjaloerse babysitter naar huis te gaan. Uiteindelijk werd ons door security verteld netjes op een rijtje te gaan staan en onze camera's, pen en papier klaar te houden -twee papiertjes, want het is natuurlijk wel erg suf niet ook voor jezelf een krabbel te vragen- zodat Bryan alles snel kon afhandelen. Helaas hoorden we een paar minuten later dat Bryan wel erg haast had en 'stiekem' een andere uitgang had genomen. Jammer...

Voor de fans: Op 13 november opent Bryan Adams zijn Europese akoestische tour in De Doelen in Rotterdam. In de voorverkoop vanaf 29 augustus; het kost een paar centen, maar wat ons betreft absoluut de moeite waard!

Recensie in de Toronto Sun van het eerste concert in MH.