Happy Halloween

Vandaag is weer zo´n ijkpunt: Precies een jaar geleden zijn we verhuisd naar ons huis in Oakville. Door de korte voorbereidingstijd en hectische verhuizingsdag hebben we toen weinig aan Halloween gedaan. Ik had wel een kostuum voor Jesper bij de Disney Store en wat frutsels bij de Dollarama gekocht, maar het was verder minimaal.

Dit jaar heb ik iets groter uitgepakt en mijn creatieve genen (met behulp van een Amerikaans tijdschrift) aan het werk gezet. Je weet nooit hoe vaak we nog echt Halloween kunnen vieren en aangezien Jesper er op school ook al twee weken mee bezig is en dus heel goed snapt wat er aan de hand is, haal ik alles uit de kast. Nou ja, dat is overdreven, maar we doen leuk mee.

(mede dankzij Cees en Eef die de rekening van het tuincentrum hebben betaald)

Jesper gaat dit keer verkleed als piraat. Piraten kent hij van een van de Backyardigan's filmpjes en bij The Wiggles zit natuurlijk ook een piraat.

Vanmorgen vroeg hebben we hem al in zijn kostuum gehesen, want hij mocht verkleed naar school komen. Na wat tegenstribbelen ging hij dan half aangekleed richting auto. Toen er twee kleine kinderen langskwamen moesten ze om hem lachen en dat gaf Jesper net genoeg aanmoediging om dan toch de rest ook maar aan te trekken, yeah! Nu alleen nog hopen dat zijn pak het redt tot vanavond. Martijn belde me later op en vertelde dat Jesper nog nooit zo uitgelaten de crèche is binnen gelopen en zelfs voor het raam heeft staan zwaaien; hij voelde zich dus echt stoer in zijn kostuum!

Ik had vorig jaar al een heksenhoed gekocht en vanmiddag op het laatste moment toch ook maar een of ander zwart gewaad bij de Wal-Mart. Bij Kuehne was het thema dit jaar sport, zodat Martijn zichzelf niet al te veel geweld hoefde aan te doen. Hij heeft zijn voetbalkloffie bij elkaar geraapt en nog even wat nepbloed en een mes gekocht en klaar! Voor het Trick-or-Treaten heb ik een Vampire Cape voor hem gehaald van maar liefst 6 dollar. Daar kan hij dan weer zijn gewone werkkleding onder aan trekken.

Na een simpel pizza dinner hebben we ons allemaal omgekleed - ik uit tijdgebrek niet volledig. We hebben geluk: Net als vorig jaar is het met Halloween ongewoon warm, vanmiddag was het zelfs 17 graden. Alle elfjes en prinsesjes kunnen dus gewoon in hun jurkje naar buiten. Martijn nam zijn post in op de veranda en Jesper en ik hebben een rondje Falkland Crescent gedaan. We begonnen samen met Mary Cooper (in echt politie-uniform) en eindigden met Evelyn (in roze prinsessenjurk). Jesper begon verlegen, maar al snel rende hij van huis naar huis en belde zelf aan. Hij zei niet veel, maar zo af en toe kon ik er nog een "thank you" bij hem uit krijgen. Rond 8 uur heb ik Jesper mee naar huis gesleept, want hij wilde de straat al voor een tweede keer door gaan. Thuis nog even de buit bekeken en alles met pinda aan de buren gegeven.

Je kunt weer een leuke slideshow bekijken op flickr!

Pop goes the Wiggles!

Ahoy there me hearties!

Vanmorgen zijn we naar "een grote winkel bij de toren" geweest en hebben The Wiggles gezien. Vertaling: In het Rogers Centre in Toronto was de voorstelling Pop goes the Wiggles van Australische kleuterleiders Anthony, Sam, Jeff en Murray. In Nederland totaal niet bekend, maar de heren timmeren al 17 jaar aan de weg. Begonnen down under op verjaardagsfeestjes bij mensen thuis, nu een wereldact met een hoger inkomen dan landgenoot Nicole Kidman (al hoeft zij het niet te delen). Op Craigslist boden mensen zelfs drie keer de prijs om toch nog een kaartje te kunnen krijgen.

Op Treehouse hebben ze een eigen programma dat voorheen om 8 uur 's avonds speelde; eigenlijk te laat voor Jesper, maar hij heeft er toch een paar keer iets van meegekregen. Blijkbaar had dat aardig indruk gemaakt, want hij bleef erom vragen. Toen Martijn zag dat ze naar Toronto kwamen -wij hadden nog steeds geen idee hoe bekend die lui waren- heeft hij kaartjes gekocht: Op rij 6, gangpad, in de Hot Potato seats wat inhoud dat we dichtbij het podium op klapstoeltjes op het kunstgras zaten en allemaal een Wiggles stickeralbum(pje) kregen.


Ter voorbereiding op de voorstelling hadden we de laatste twee DVD's gekocht en die regelmatig met ondertiteling afgespeeld, zodat we vooral mee konden zingen. In de show werden, naast wat aangepaste versies van 'volwassen' nummers, vooral kinderliedjes en rijmpjes gezongen en dan heb ik het niet over Klein klein kleutertje of Poesje mauw.

We hadden Jesper niets verteld, dus hij was al helemaal blij met die stickers van de Wiggles. Kun je je dat bekkie voorstellen toen ze alle vier in de Big Red Car het podium op kwamen rijden? Onbetaalbaar! De eerste 10 minuten heeft hij ademloos zitten kijken terwijl hij mijn hand en arm stevig vasthield. Daarna besloot hij dat rij 6 niet dichtbij genoeg was en trok me mee het gangpad door naar voren. In eerste instantie werden we daar weggestuurd door de stewards, maar na een half uur gaven ze het op, want al die kinderen -en ouders- bleven maar komen!

Sam Moran (gele Wiggle en steengoede zanger), Anthony Field (blauwe Wiggle, producer en zeer knap), Jeff Fatt (paarse Wiggle) en Murray Cook (rode Wiggle) worden vergezeld door Dorothy the Dinosaur, Wags the Dog en Henry the Octopus en nog een groep dansers. Zoals in de Toronto Star werd geschreven zijn ze de Beatles for babes. Nu zit er ook een act in de show waarin ze daadwerkelijk de Beatles imiteren: Outfit, haardracht en de Sjimmie Shake met de achtergrond danseressen in Mary Quant outfits.

Er doet ook een piraat mee, Captain Feathersword, en bij de fanshop had Martijn dan ook een mooie piratenhoed en zwaard voor Jesper gekocht. Zoals de naam Feathersword al doet vermoeden is het een zacht zwaard, net een plumeau. Dat zwaard vond Jesper geweldig, maar de hoed bleef niet lang op. Komt nog wel, hij gaat gewoon met de rest van de verzameling in zijn rieten mand en dan ontdekt 'ie hem wel een keer.

Opa en oma vonden het ook een geslaagde voorstelling. Tuurlijk, het was geen Phantom of the opera of Boudewijn de Groot, maar voor een kindervoorstelling was het kwalitatief erg goed en die 1 uur en 20 minuten (zonder pauze?!) waren zó voorbij. Na afloop heeft Jesper van oma nog een lightwand gekregen. Ja, aan de lange rijen te zien doet de merchandise goede zaken!

Uiteraard staan er een paar korte filmpjes op you tube en een fotoverslag op flickr -ik heb het aantal echt al gehalveerd!

Pumpkin Carving 1.01

Jullie zullen het niet geloven, maar Eef heeft creatief gedaan! Halloween nadert, dus de voorraad pompoens (6 groot, 2 klein) moet worden opgeleukt. De aangeschafte pumpkin carving kits werden bestudeerd en nadat we allebei een stencil hadden uitgekozen, gingen we aan de slag.

1. Snijd een deksel/gat in de boven-, onder-of achterkant, net wat het beste uitkomt met je ontwerp. Als je een deksel aan de bovenkant maakt moet je wel onder een schuine hoek snijden, zodat je deksel later goed blijft liggen en niet in de pompoen valt.
2. Haal alle draden en pitten uit de pompoen.


3. Neem het patroon over op de pompoen.
4. Snijd het patroon uit.


GEFELICITEERD! Uw Jack-O'-Lantern is klaar!

We zijn ongeveer een uur bezig geweest met onze eerste poging. Eef vond het zo leuk, dat ze er later in de week nog wel een wil doen. Ze heeft al uitgezocht welk patroon het dan moet worden.

Het eindresultaat van onze Halloweenkunsten laten we nog even geheim. Amanda heeft nog meer voor het huis in petto, dus wordt vervolgd!

NB. Een uitgebreide 'werkomschrijving' vind je op flickr.

Toronto International Half Marathon

Sinds vanmorgen heeft Martijn er weer een stuk eremetaal bij: Om 8 uur startte de Toronto International Marathon en hij heeft de helft gelopen. Ondanks een slechte voorbereiding en kleine kuitblessure heeft hij 'maar' 2 minuten slechter gelopen dan afgelopen voorjaar.

Cees en Eef waren de klos en hebben voor transport gezorgd, Jesper en ik zijn lekker in bed blijven liggen toen ze in het holst van de nacht van huis gingen. Hieronder volgt Martijn's verslag.

Vandaag dus voor de 2e keer ooit een halve marathon gelopen. In het voorjaar had ik de clinic van de Running Room gevolgd en was ik goed voorbereid. In de zomer heb ik wel hetzelfde schema gebruikt, alleen lang niet alles gelopen wat er op staat: Te warm, visite, werk, genoeg excuses te vinden. Moet wel zeggen dat het in de winter bij -15 en sneeuw lekkerder loopt als op die warme zomerdagen.


De laatste twee weken gingen de lange duurlopen verrassend goed en dus had ik goede moed een redelijke race te lopen. Helaas kreeg ik vorige week last van een een spiertje in mijn kuit, met het heuvelachtige parcours in het vooruitzicht toch weer een groot vraagteken.

Nadat het vorig weekend nog dik in de 20 graden was mochten we vanmorgen om 8 uur van start met een onbewolkte lucht en maar liefst 3 graden. Toch maar een warm Craft shirt onder mijn shirt gedaan en de eerste 40 minuten handschoenen gedragen. Omdat er al snel een pittig heuveltje in het parcours zat heb ik het eigenlijk niet meer koud gehad. Begonnen met het schema van de vorige keer en dat ging goed tot halverwege, maar toen speelde mijn kuit wel op en al snel liep ik tegen kramp aan te hikken. Daarom het laatste deel maar niet versneld (zoals vorige keer) en gewoon de race uitgelopen in hetzelfde tempo. Al met al iets sneller geëindigd als gevreesd (1.53.46) slechts iets langzamer als de vorige keer (1.51.15), zie sportstats.

Om te zien dat mijn nieuwe speelgoed het goed doet, zie de details van vandaag hier. Rondetijden waren redelijk constant, slechts 2 keer rare data door storing van de wolkenkrabbers om mij heen.

Volgende inschrijving is voor de Around The Bay Race in Hamilton, 30 km op 29 Maart. Dit zal onderdeel zijn van de training voor de hele marathon in Mei 2009. Ik twijfel nog tussen Mississauga en Ottawa.

Turkey Day!

Vorig jaar hebben we niets bijzonders gedaan, dit jaar hebben we echt Thanksgiving gevierd. Oorspronkelijk een oogstfeest dat met de hele familie wordt gevierd, dus kwam het goed uit dat opa en oma hier waren. Hadden wij tenminste een goed excuus om een kalkoen te kopen.

Een week geleden had Martijn bij een slager op Speers gekeken wat die had: mooie verse kalkoenen en diverse stuffings die erg lekker klonken, maar helaas nog niet ín de kalkoen zaten. Daarom hebben wij er een gekocht van Butterball, een groot merk hier, met een tradionele broodvulling. Erbij aten we: stoofpeertjes, gekookte aardappels, jus en geroosterde bietjes en sweet potatoes uit de oven. Als toetje een pumpkin pie van onze Nederlandse bakker (!).

Die pumpkin pie was trouwens nog een hele verrassing, qua smaak dan: Niks pompoen, het smaakte net als spekkoek, iets wat ik bijzonder lekker vind! Navraag bij de bakker een week later leerde dat er speculaaskruiden door de pompoenpuree worden gedraaid.

Overdag zijn we veel buiten geweest, want het was heerlijk weer. Jesper heeft met overbuurmeisje Evelyn en vader Lee ge-street hockeyed en na de lunch zijn we nog even naar Spencer Gorge park geweest. Ik zeg we, maar zelf ben ik niet meegeweest; iemand moet toch al dat eten voorbereiden!

Een dag later hebben we alle restjes opgegeten van de afgelopen dagen. De mannen hadden allebei een mega-kalkoenpoot en de dames hadden nog wat Chinees.

Apple picking

We hebben geluk: Opa en oma zijn over uit Nederland, het is het (lange) weekend van Thanksgiving en het weer is super! Een mooie dag om bij Chudleighs appels te gaan plukken. Helaas waren wij niet als enigen op dat idee gekomen en dus stonden wij aan het eind van de ochtend -tesamen met honderden anderen- in de zon te wachten op de tractor (met aanhanger) die ons naar de boomgaard zou rijden.

Eerste stop: Northern Spy. Nee, die vinden we te zuur, wij stappen wel uit bij halte Golden Delicious/Jonagold. Alleen dat tractorritje vond Jesper al geweldig, maar het appels plukken zelf vond hij toch ook leuker dan verwacht. Na een korte uitleg van mama -apple picking 101- bleef hij gaan en zijn tasje was dan ook zó vol! Nadat we bijna 3 tasjes hadden gevuld hadden we meer dan genoeg appels voor de komende weken. Al denk ik dat gezien de manier waarop Jesper ze in zijn tas gooide, er vooral veel appelmoes gemaakt gaat worden.

Hup! op de platte laadbak zittend op een strobaal terug naar het beginpunt. Op een ander veldje lagen wat pumpkins te drogen en daar moesten we uiteraard even naar toe. Jesper zou dat droogproces wel even versnellen en begon alle pompoenen om te rollen. Na al dat harde werk was het tijd voor ontspanning in de speeltuin. Jesper is achtereenvolgens met mama, oma en opa van de reuzeglijbaan geweest en heeft zich daarna in de zandbak vermaakt met dump trucks en big diggers.

Met moeite was hij ervan te overtuigen dat het toch echt tijd was voor de lunch en met een hotdog in het vooruitzicht kregen we hem mee. Gelukkig vond hij de mierzoete, oranje pop die Martijn had gekocht niet te drinken (groot gelijk, 't is net gif); hij nam er wel wat water bij. Om het af te leren nog even naar de zandbak en terwijl mama 6 liter verse apple cider kocht een mooie, rode ballon gehaald -nummer 2, want de eerste was al geknald in de zon.

De foto's staan op flickr.

1 Jaar!

Vandaag precies een jaar geleden kwamen we met z'n drietjes aan in Mississauga. Het was lekker warm, zelfs nog laat in de avond. De eerste dagen hebben we de airco in het appartement nog goed moeten gebruiken en op Thanksgiving was het zelfs 31 graden! Dit jaar is het iets minder: Vanmorgen was er nog wel een lekker zonnetje, nu alleen grauwe donkere wolken en 11 graden... Ach, toen we net met de lunch voor het eerst niet meer buiten konden zitten moest ik (Martijn) hier toch even een denken.

[Amanda weer] Ja, dat eerste jaar is echt voorbij gevlogen; we hebben onze draai hier snel gevonden en ik moet zeggen dat we weinig missen uit Nederland. Nu is Canada voor een Engels-sprekende West-europeaan natuurlijk een makkelijk land om in te wonen en zijn veel dagelijkse dingen hetzelfde. Een groot voordeel van onze (tijdelijke) emigratie is dat wij hier -op werk na- geen verplichtingen hebben en we daardoor onze vrije tijd in kunnen delen zoals wij dat willen. En dat geeft toch elk weekend weer een beetje een ´vakantiegevoel´. Uiteraard is de keerzijde van de spreekwoordelijke medaille dat ons sociale vangnet om diezelfde reden nihil is, al hebben we ondertussen best leuke (en behulpzame) vrienden gemaakt. Wel hebben we ons allebei schuldig gevoeld (en nog steeds) dat we het eerste en enige kleinkind van de grootouders hebben 'afgepakt'.

Voor Jesper was de overgang in eerste instantie het makkelijkst: Zolang zo'n ukkie zijn papa en mama bij zich heeft, is het al snel goed natuurlijk. Alleen het wennen op daycare duurde langer dan we hadden verwacht. Zeker twee maanden heeft hij nodig gehad om erop te vertrouwen dat wij hem echt weer zouden komen halen. Heel lang heeft hij urenlang bij de deur op ons staan wachten en bemoeide zich zelden met de dagelijkse activiteiten. En als je hem dan nu Engels hoort spreken, zo grappig! Ik denk dat hij 70% van de tijd Engels praat, zeker als hij in zijn eentje zit te spelen. Thuis blijven we Nederlands tegen hem praten en zijn woordenschat wordt dan ook steeds uitgebreider.

Als ik dan dingen moet verzinnen die "moeite" hebben gekost hier: We hebben aardig moeten zoeken naar normale margarine en braadboter. Wat we hebben gevonden lijkt nog het meest op gezouten roomboter (ik moet steeds aan Simon denken die vroeger zijn aardappeltjes in de roomboter bakte, de lucht is hetzelfde. In het begin spraken we zelfs vrouwen in de supermarkt aan met de vraag: "Waarin braadt u uw vlees?" Werden we toch raar aangekeken, want dat doe je toch zeker in olie? Nu koken wij redelijk gezond en waar mogelijk gebruik ik olie, maar voor een lekkere jus heb ik toch echt braadboter nodig. Ook smaken sommige dingen gewoon anders, zoals de Heinz witte bonen in tomatensaus, maar daar wen je snel genoeg aan.

Waar ik tot nu toe echt niet aan kan wennen zijn de wasmachines. Wij schijnen best wel een goede te hebben in ons huurhuis, maar mijn witte was krijg ik er niet mee schoon. Wat wil je ook als het hoofdwasprogramma nog geen uur duurt, zoveel tijd is al nodig om het water op temperatuur te krijgen! De flessen vlekkenspray vliegen er dus tegenwoordig doorheen en ik heb zelfs al een fles bleek aangeschaft.

Vanaf het moment dat we besloten naar Canada te verhuizen heb ik het als een uitdaging gezien. Ik had mezelf voorgenomen het helemaal anders te gaan doen en een leuke baan te zoeken die niets leek op wat ik in Nederland deed. Anders is het zeker, aangezien ik nog steeds huismoeder ben en geen passende betaalde baan heb kunnen vinden. Maar ik was heel benieuwd of deze honkvaste huismus het zou kunnen; alles achterlaten en ver weg opnieuw beginnen. Dat is goed gelukt en dat vind ik toch wel een overwinning op mezelf.