Week 30

Afgelopen woensdag was het Oakville ziekenhuis aan de beurt voor de fotoshoot en weer was ik het 'slachtoffer'. Dit keer ben ik gereanimeerd (nog meer zuurstof!) en geïntubeerd; het wordt steeds dramatischer. Vrijdag geprobeerd om de foto's van Georgetown via internet te bestellen, maar toen ik na anderhalf uur uitzoeken en selecteren op de 'bestelknop' drukte, kwam ik weer op de homepage terecht. Ben ik de halve ochtend voor Jan L.. bezig geweest...
(foto's intuberen volgen nog)

Zaterdag was het weer nog steeds erg wisselvallig, dus buiten recreëren was geen optie. Dan maar met z'n allen boodschappen doen en meteen een paar les-golfbanen bekeken. Ja, het ziet er naar uit dat Martijn het dit keer echt gaat doorzetten en ik ook dus, want we hebben ooit gezegd dat we samen les zouden nemen. Vergeleken met Nederland kost dat hier echt niets en als er ook nog een collega van Martijn mee gaat is het nog goedkoper.


Eenmaal thuis was het even droog en dus is Martijn -om in de sfeer te blijven- naar het Smith-Triller viaduct gefietst om vanaf daar foto's van het Canadian Open te maken. Op de golfbaan zelf zijn geen camera's toegestaan, maar de baan ligt aan Sixteen Mile Creek en daar loopt een trail doorheen dat voor iedereen toegankelijk is en vanwaar je nog best aardig uitzicht hebt. Het blijft nog een aardige afstand, maar de zoomlens van onze nieuwe camera doet het prima; de scoreborden zijn te lezen!


Zondagochtend zijn we weer naar het boerenland gereden. Dit keer naar Chudleigh's, een appelboomgaard met allerhande toeters en bellen. Was misschien nog wel leuker dan Springridge, alleen iets verder weg. Jesper was niet weg te slaan bij de hoge glijbaan en ik moet toegeven, als je je voeten goed omhoog hield ging je aardig hard naar beneden! Er stonden ook een aantal oude tractors en die heeft Jesper allemaal uitgeprobeerd.

De kinderboerderij was ook leuk met geiten, konijnen, bambi's, ponies, ezels en een schattig kalfje; die laatste zou je zo mee naar huis willen nemen. Even gelunchd bij het restaurant (uiteraard met winkel erbij waar eigen en lokale producten worden verkocht) en toen nog een rondje over het terrein gemaakt. Jesper weet nu ook dat ballonnen weg kunnen vliegen -stoute mama! Voor we naar huis gingen toch maar een fles verse appelcider gekocht, want die was toch wel erg lekker.


Onderweg is Jesper in slaap gevallen en eenmaal thuis werd hij niet wakker. Normaal doet hij zijn ogen open als je de handrem aantrekt, maar dit keer niet. We hebben hem maar lekker in de auto laten slapen (met de ramen open, wees gerust) en zijn zelf op de veranda gaan zitten.

Rond half vier, Jesper deed net zijn ogen open, zijn we naar Stefan en Nancy Kneubuhler gereden: poolparty + BBQ, altijd leuk als je baas een zwembad in zijn achtertuin heeft. Andere aanwezigen: Lorenz & Stefka en Mark (vrouw niet aanwezig). Jesper moest nog even goed wakker worden, maar is daarna met Martijn gaan zwemmen, heeft Hamish (de poes) overal achtervolgd en met Stefan's supersoaker gespeeld. Dat waterkanon hadden ze aangeschaft nadat Hamish een keer was aangevallen door een buur(t)kat om het monster op afstand te houden. Niet alleen Jesper vond het leuk speelgoed; alle aanwezige mannen wilden maar wat graag aan Jesper demonstreren hoe het werkt.


Het weer heeft zich gelukkig goed gehouden: Op wat verdwaalde spetters en een kortstondige windhoos na is het droog gebleven. Het door ons meegebrachte toetje (appeltaart van de Nederlandse bakker en ijs) hebben we dus ook buiten kunnen eten.




Vandaag, maandag, heeft Martijn maar alvast een beginners-golfset gekocht: Voor $ 149.99 heeft hij een Dunlop EXD men-set, inclusief driver, 2 woods, een berg irons, putter en een sta-tas. Nu nog lessen boeken en eventueel een geinig vrouwensetje (Pink Ribbon is ook hier vertegenwoordigd) aanschaffen.

Babysitter!

Gisteravond hebben wij een potentiële babysitter geïnterviewd. Nadat wij een vorige keer al zoveel moeite hadden er een te vinden voor Jesper en eindelijk die van een kennis konden 'lenen', bleek ze een week later naar het noorden te verhuizen. Via een soort Marktplaats hebben we nu een ander meisje gevonden.

Tekst advertentie:
I am a 19 year old ECE student that is interested in occasional babysitting nights and weekends. I am currently working for the University of Toronto in their daycare. In the winter I work at Rotherglen school in their after school program. I have a current Halton police clearance, CPR and lots of references. I also have my own car. I would prefer to work in the Oakville,Burlington or Mississauga area.

Ze heet Christie en heeft veel ervaring met kinderen; ze werkt nu tijdelijk bij een day care centre en gaat na de zomer de opleiding tot ECE (Early Childhood Educator) volgen.

Vanaf het eerste moment zocht zij bewust contact met Jesper en hij reageerde heel goed op haar; ze mocht hem zelfs voorlezen in bed en op dat moment waren wij echt helemaal uit beeld. Haar laten we dus met een gerust hart oppassen. Binnenkort maar eens uit eten gaan met z'n tweetjes!

Vandaag nog een filmpje gemaakt van Jesper in het splashpad in Coronation Park.

Disneyland of Sportland?

De bewoners van de oudere wijken in Oakville mogen dan op op dit deel van Oakville neerkijken en het Disneyland noemen, voorlopig verwachten 'wij' wel zo'n 200.000, voornamelijk Amerikaanse, bezoekers voor het Canadian Open, het grote golftoernooi waarvan onze bank (RBC) de hoofdsponsor is. Wegen worden gedeeltelijk afgesloten en vlakbij ons huis komt de shuttle-service. Het lijkt erop dat speciaal daarvoor een gedeelte van een tarweveld alvast is geoogst en een inrit is geasfalteerd. Had ik al eens gemeld dat we hier echt omkomen in de golf clubs?

Verder is er volgende week de Rogers Cup in Toronto; het mannen tennistoernooi waarbij iedereen uit de top 40 van de wereld aanwezig zal zijn. Maar goed, wij gaan naar geen van beiden, al was het natuurlijk wel leuk geweest om Federer en Nadal te zien spelen.

En dan als laatste in de categorie sport: Jesper in papa's voetbaltenue.

Vrijwilligerswerk

Het wordt tijd dat ik jullie weer op de hoogte breng van de ontwikkelingen hier in Canada; ondertussen ben ik al weer twee weken 'lid' van de Auxiliary van Halton Healthcare Services... Wat?????

Ik werk als vrijwilliger bij het Oakville Trafalgar Memorial Hospital (OTMH)... Bij gebrek aan een betaalde baan ga ik me maar nuttig maken voor de gemeenschap en wat mij betreft ook nog in een interessante omgeving. Na een sollicitatie gesprek, waarin ik mijn voorkeur voor bepaalde afdelingen kon aangeven (o.a. SEH, poli, giftshop, patientenvervoer), ben ik geplaatst bij Public Relations. Hosanna! En laat daar nou in oktober een betaalde functie vrijkomen... Interessant.

De vorige vrijwilliger op die afdeling deed niet veel meer dan brochures in het ziekenhuis aanvullen, maar toen Trish -hoofd afdeling- hoorde wat mijn hobbies waren (fotograferen) en wat mijn werkervaring was (o.a. evenementenorganisatie), ging het kennismakingsgesprek direct een andere kant op. Twee dagen later liep ik met haar, Zita -senior PR- en een professionele fotograaf door het ziekenhuis van Georgetown voor de jaarlijkse stock photoshoot.

Alle afdelingen en allerlei situaties moesten op de foto en soms werd bij gebrek aan een echte patient (gelukkig zou je zeggen), model Amanda ingezet (toch niet zo gelukkig). Nu zijn er dus foto's van mij aan de informatiebalie, in de SEH, waarin mijn arm wordt gegipst, gespalkt en een arts mijn ogen nakijkt en blijkbaar heb ik ook een endoscopie ondergaan. Bij die laatste kreeg ik wel echt zuurstof toegediend (lekker! Mag dat elke dag?) en lag ik aan de bloeddruk- en hartslagmeter. Bloeddruk was prima trouwens: 120 over 60!

De foto's hiervan mag ik helaas nog niet posten, maar zodra ik het groene licht krijg zet ik ze hierbij.


Gewoon op kantoor heb ik eerst flink puin geruimd: mijn kantoor (jawel!) was de laatste tijd als opslagruimte gebruikt en nadat ik de echte opslagruimte heb gezien snap ik waarom. Daarom heb ik afgelopen vrijdag, in een poging wat ruimte te creeëren, in de lobby van het ziekenhuis T-shirts staan verkopen. De animo was niet echt geweldig, maar in 2 uur heb ik toch $ 440 dollar verdiend. Nou ja, ik... het ziekenhuis dus. Behalve dat dit straks leuk op mijn CV staat en een parkeerpas krijg ik hier toch echt niets voor.

Verder moet ik wekelijks de fitnessruimte voor medewerkers en vrijwilligers inspecteren en heb ik een leaflet met fitnesstips geschreven. Ik mag ook het fotoarchief gaan ordenen en helpen bij de organisatie van het jaarlijkse Kerstfeest.

Maar, zoals gezegd gaat een van de andere meiden, ik noem ze maar junior PR-medewerkers, ons in oktober verlaten, dus wie weet, als ik goed mijn best doe, zit er een echte betaalde baan voor me in.

Workshop

Al tijden sta ik op de e-maillijst van een indoor playground in Mississauga, Gingerbread Lane. Vanwege de afstand waren we er nog nooit geweest -ook al hebben ze een nut free bakery. Vorige week kreeg ik een mailtje dat ze deze zondag een Baby /Child First Aid & CPR workshop hielden o.a. over allergiën en het gebruik van de EPI-pen.

Martijn vond dat ik daar maar naar toe moest. Op mijn opmerking dat hij beter kon gaan aangezien hij degene is die bij één kuchje of vlekje van Jesper al een hartverzakking krijgt, zei hij dat ik meer tijd met Jesper doorbracht. Daar heeft hij natuurlijk gelijk in, dus voor ZIJN gemoedsrust heb ik me ingeschreven.

Dus stonden we vanmorgen na een ritje van 20 minuten in Gingerbread Lane; ik voor de workshop, Martijn en Jesper om binnen te spelen (het regende dus dat kwam mooi uit). Langzaam druppelden de andere cursisten binnen en even later ook de instructrice. Dat is nog een verhaal apart: ze kwam samen met haar 17 dagen jonge zoontje. Blijkbaar is ze binnen 18 maanden twee keer via een keizersnede bevallen en ondertussen alweer een week aan het werk (eigen bedrijf). Volgens haar had ze 'een goede chirurg'...

Maar goed, de workshop was erg leuk, ook wel enigzins leerzaam. Het was geen volledige EHBO-cursus, maar dat kan ook niet in twee uurtjes. De onderwerpen die aan bod kwamen waren: verstikking, allergiën/anafylactische reactie en verdrinking met de bijbehorende reanimatiemethodes voor babies, kinderen en volwassenen. Genoeg dus voor de meest voorkomende ongelukjes in en om het huis...

Toen we thuis kwamen stond Gabi op het antwoordapparaat: Of we soms zin hadden vanavond bij hen te komen BBQ-en. Dat leek ons wel gezellig, want we hadden ze in geen weken gezien of gesproken (en dan hoefde ik niet te koken!). Het opblaasbadje was net voor het eerst geïnstalleerd, dus Jesper en Ann-Kathrin hebben zich in het water vermaakt.



Stefan deed zijn best met de BBQ en de dames (Stefan's ouders waren op bezoek) haalden nog allerlei lekkers uit de keuken. Jesper en Ann-Kathrin zaten aan de kindertafel en deden zich tegoed aan worst, brood, fruit en uiteraard ijs.

I scream, you scream, we all scream for Ice cream!

Nieuwe fiets voor Jesper

Omdat helaas het fietsje dat Jesper van opa Koos had gekregen nu echt te klein wordt en van het vele buitenstaan ook is gaan roesten, waardoor de trappers niet meer zo soepel lopen, hebben we vandaag een nieuwe gekocht.

In maart waren we al met opa en oma voor een grotere fiets wezen kijken; voor zijn lengte zou Jesper nu een 12 inch fiets moeten hebben. Makkie zou je denken, maar er zit nog aardig verschil in framehoogte tussen de verschillende modellen en juist de mooie fietsen waren te groot. Dus besloten we de aanschaf toen maar uit te stellen.

Vandaag vonden we al snel een Thomas-de-trein-fiets die perfekt was qua maat en een bijpassend helmpje en kniebeschermers waren ook verkrijgbaar. Helaas was de fiets niet op voorraad en men kon ook niet vertellen wanneer ze weer binnen zouden komen (dit probleem hebben we al vaker gehad bij de Toys 'r Us). Op naar de Sportcheck. We konden kiezen uit twee fietsen: een simpeler model waar Jesper direkt op kon springen, maar waar hij waarschijnlijk binnen een paar maanden te groot voor zou zijn en een heel mooie, solide fiets met vering aan alle kanten, die nu nog te hoog voor hem was... Let wel, dit waren allebei 12 inch fietsen!

Aan die hoge fiets hadden we sowieso voorlopig niets, maar hoe duur was die kleine dan eigenlijk? Toen we hoorden dat 'ie maar $35 moest kosten was het besluit snel genomen. Pak maar in! Al doet hij er maar 3 maanden mee, da's genoeg. Voor dat geld werd alles gesmeerd, op maat versteld en ook nog garantie erbij en een gratis beurt binnen het eerste jaar. We lachen ons een breuk!!!!


Nu nog leren fietsen...

Toronto Islands

Vanmorgen zijn we met een beetje vertraging (ik kwam een beetje langzaam op gang) naar Toronto gereden. De CN toren lieten we links liggen en in plaats van de drukke stad hebben we de relatieve rust van de eilanden opgezocht. Daarvoor moesten we wel eerst de auto op het vasteland parkeren (het duurste onderdeel van deze dag), want de eilanden zijn autovrij. Alles moet er dus met de boot komen; meubilair voor de bewoners, maar ook alle grondstoffen voor de uitbaters van restaurants.

Een retourtje met de ferry naar Centre Island kost $ 6.50 en voor dat bedrag heb je toegang tot een gigantisch mooi aangelegd park met een strand, jachthaven (niet voor iedereen toegankelijk: "Eat your heart out Paris!"), kinderboerderij, speeltuin, splashpad, Centreville amusementpark... Ben ik nog iets vergeten? O ja, een 'Franklin-tuin': Franklin -een schildpad- is een serie op Treehouse TV en die heeft hier dus zijn eigen 'tuin' met bronzen beelden van hemzelf en al zijn vriendjes en er zijn ook nog leerzame dingen te doen. En als 'icing on the cake' uiteraard een super uitzicht op de skyline van Toronto.

We hebben eerst de Franklin-tuin bekeken en zijn daarna via het strand naar de speeltuin en splashpad gegaan. Onze held is uiteraard weer niet vol onder de sproeiers gaan staan, maar heeft zich wel vermaakt; hij bleef maar rondjes rennen en wij? Wij zaten dit alles heerlijk ontspannen te bekijken vanaf een bankje in de zon!

Daarna -het was ondertussen bijna 14.00 uur- hebben we even de levende have van de 'Far Enough Farm' geaaid en zijn vervolgens naar het Centreville Amusementpark gelopen. Martijn heeft voor een vermogen kaartjes gekocht; veel te veel om vandaag op te maken, maar ze zijn onbeperkt geldig, dus nu moeten we alleen nog onthouden ze een volgende keer mee te nemen.

Even uitrusten in een gigantische Muskoka chair

De meeste ritjes zijn waarschijnlijk niet zo heel erg spannend, maar voor families met kleinere kinderen daarom erg geschikt. Jesper heeft eerst een ritje in een brandweerauto gemaakt, maar dat was voor hem toch ook wat tam, dus is Martijn met hem in het "Toronto Island Monster" gegaan: Een achtbaan in de vorm van een draak, dus dat sprak hem wel aan. Deze ging echter wel een stuk sneller dan dat kinderritje van twee weken geleden, maar hij zat echt te gillen van plezier! Na een beetje schuitje-varen was het toch wel tijd om de ferry weer op te zoeken.

Net als op de heenweg heeft Jesper uit het raam gehangen en we hebben het uitzicht ook even vanaf het bovendek bekeken. Nog een kleine wandeling terug naar de auto en toen was de batterij echt op; we reden nog niet op de snelweg of zijn ogen zaten al dicht.

NB. Het duurste onderdeel van de dag moest toch nog komen: Martijn is net naar Guelph gereden om een Nikon lens te kopen (AF-S VR 18-200mm f/3.5-5.6G). Nu alleen nog een body erbij en dan kunnen we ook mooie digitale foto's maken!

Canada Day

Op Canada Day (voorheen Dominion Day) wordt gevierd dat op 1 juli 1867 de Britse Kolonies Nova Scotia, New Brunswick en de provincie Canada (Ontario en Quebec) tesamen een federatie vormen. Terwijl ik dit schrijf wordt er al regelmatig vuurwerk afgestoken en dat zal gedurende de avond alleen maar meer worden gezien alle vieringen.

Oh Canada

En voor wie wil meezingen: de officiële tekst van O Canada! (sinds 1980)

O Canada!

Our home and native land!

True patriot love in all thy sons command.

With glowing hearts we see thee rise,

The True North strong and free!

From far and wide,

O Canada, we stand on guard for thee.

God keep our land glorious and free!

O Canada, we stand on guard for thee.

O Canada, we stand on guard for thee

Goed, dat was weer een stukje maatschappelijke ontwikkeling... Voor de gemiddelde Canadees is Canada Day toch vooral een vrije dag die, al dan niet BBQ-end, met familie en vrienden wordt doorgebracht. Vergis je niet hoor, Canadezen zijn wel vreselijk patriotistisch en willen absoluut niet voor een Amerikaan worden aangezien.

Wij wilden eigenlijk naar een van de vele vieringen in de buurt gaan, maar zijn onderweg blijven 'hangen' in Kelso Lake, een soort Delftse Hout maar dan mooier. Het was zo heerlijk daar op het strandje aan het meer, dat we al snel besloten te blijven. We hadden geen zwemkleding meegenomen, maar dat mocht de pret niet drukken! Terwijl we daar op onze Maple Leaf-stoelen zaten (ja, ja!) zagen we rondom ons hele families aankomen met hun halve huisraad bij zich: Partytenten, BBQ's, tafellakens, spullen voor de kids en uiteraard voldoende eten en drinken werden uitgepakt.

Onze pootjes zijn heerlijk tot kniehoogte gebaad, Jesper had reservekleding bij zich (de slimmerd) en kon zich dus uitleven. Hij had er goed trek van gekregen want de door Martijn gekochte hotdog en patat gingen er razendsnel in, en vervolgens rende hij vliegensvlug terug het meer in!

Voor de trotse opa en oma's (en andere geïnteresseerden) nog een filmpje van Jesper.