Het afscheid

Zaterdag 29 maart was het (je raadt het al) heerlijk weer. Martijn is eerst samen met Cees naar de Price Chopper geweest voor de wekelijkse boodschappen. Daarna met zijn allen naar Oud-Oakville / Lake Ontario waar het toch beduidend frisser was. Even in de speeltuin gespeeld en vervolgens op Town Square wat gedronken -op het terras in de zon! Via de slager (lekkere worst)en de bakker (lekkere, dure broodjes) weer terug naar de auto en naar huis.

's Middags zijn de mannen naar een BBQ speciaalzaak geweest op Speers Road. Cees en Eef vonden het zó erg dat we nog niet volledig zijn geïntegreerd, dat ze voor vertrek nog maar snel een BBQ voor ons hebben gekocht: Een echte Weber Spirit E310 die we overal op de wereld kunnen gebruiken en die als het goed is een levenlang meegaat (mits wij hem goed verzorgen, 't is net een kind). Mooi hè? En dat noemen ze hier dan een instapmodel...

Ja, en toen was het alweer zondag, vertrekdag. Jesper heeft ´s ochtends goed zijn best gedaan tijdens de gymles: Hij luistert steeds beter en daardoor gaan ook zijn prestaties vooruit. Sinds vorige week klimt hij ook als een echt apie razendsnel in de touwen -met een beetje ondersteuning van Martijn natuurlijk! De nieuwe juf begeleidt de les beter en de warming-up is ook niet meer zo heel erg lang, want dat was echt een knelpunt voor Jesper.

Gelukkig ging Jesper na de lunch op tijd naar bed, zodat we Cees en Eef met z'n allen naar het vliegveld konden brengen. Hopelijk zou hij dan beter begrijpen dat ze weg waren. Het liefst was hij met opa en oma meegegaan en hij had ook al een vliegtuig uitgezocht: "die groene"(een Dash van Air Jazz). Naar die grote, blauwe KLM 777 keek Jesper niet eens.

Nadat Jesper al twee keer bijna de douane was doorgelopen hebben we maar afscheid genomen van Cees en Eef. Bedankt voor alles, goede reis en tot over 2 1/2 week!

Bezoek opa en oma - deel 2

Nadat we Jesper woensdag veilig op de crèche hadden afgeleverd zijn we naar Niagara gereden. We hebben de auto maar weer op Clifton Hill geparkeerd, zodat Cees en Eef konden zien waarom zoveel bruidsparen Niagara verkiezen tot romantische trouwbestemming... Ja, daar begrijpen wij nog steeds niets van, maar goed, smaken verschillen! Na een korte pitstop bij de Tim Hortons voor koffie/thee en een muffin gingen we op pad.


Alweer in de stralende zon (ik probeer echt niemand jaloers te maken hoor) liepen we op ons gemak langs de rivier richting de watervallen. Eerst langs de Rainbow Bridge (grensovergang naar de US) en de American Falls en in de verte zagen we de Horse Shoe al liggen. We waren verbaasd dat er nog zoveel ijs (en sneeuw) op de rivier lag, zeker bij dit water dat toch wel redelijk hard stroomt.


In tegenstelling tot een jaar geleden konden Martijn en ik nu wel zien waar we naar toe moesten lopen en we konden ons vandaag dan ook absoluut niet voorstellen dat we de watervallen toen pas zagen toen we er echt bovenop stonden!


Echt geweldig was het zicht nog steeds niet, want er was heel wat spray, zodat het midden bijna onzichtbaar was: Het schijnt maar zelden voor te komen dat die waternevel er niet is en je een onbelemmerd zicht hebt. Ach, we zullen hier dit jaar nog zeker 3 keer komen, dus wie weet gaat het nog lukken. Ander gevolg van al dat gespetter is dat wij er in no time uitzagen als een stelletje verzopen katten. Tenzij je op veilige afstand blijft, kom je daar toch echt niet onderuit, maar het levert wel leuke plaatjes op!

Op weg richting auto zijn we weer even de Tims ingedoken alwaar ik eindelijk Timbits heb geprobeerd (kan nooit met Jesper erbij i.v.m. zijn pinda allergie). Nu weet ik dus dat het 'gewoon' mini-donut balletjes zijn die in ongeveer 10 smaken verkrijgbaar zijn.

Later dan we hadden gedacht gingen we weer richting huis. Cees en Eef vonden de watervallen erg indrukwekkend en dat zijn we ook wel met ze eens, zeker als je die van Loenen gewend bent. Wat we in dit land maar niet hardop zeggen is dat we de watervallen in Brazilië (Iguaçu) honderd keer mooier vinden en dat de Victoria Falls in Zimbabwe/Zambia toch echt de grootste ter wereld is...

Donderdag was Cees jarig en ter ere van hem hebben we een rustdag ingelast. Ja, hij zit nu toch in zijn 60e levensjaar! We hebben op ons gemak ontbeten en halverwege de ochtend zijn we naar Terra Greenhouses gegaan (=tuincentrum). Even wat pansies (viooltjes) gekocht om de melkbus te vullen en een nieuwe deurmat, want dat kerstding kan echt niet meer. Daarna nog even de naast gelegen aquarium/vissenwinkel ingedoken, want dat hadden we Jesper beloofd. Erg leuke kinder-start aquaria gezien, maar daar wachten we nog even mee.

Weer thuis ging Jesper slapen, Martijn lopen en Cees en Eef hebben een wandeling door de buurt gemaakt -met voor de zekerheid een plattegrond op zak. Bij de drogist moest Eef wat medicijnen halen voor thuisblijvers, dus konden ze ook hun kennis van de Engelse taal testen. 's Avonds een verjaardagsdiner bij Turtle Jacks. We hebben allemaal lekker gegeten, alleen Jesper kwam niet veel verder dan zijn appelsap en een likje ketchup. Hij had bij Sherice (wekelijkse playdate) blijkbaar te veel 'visjes' gegeten en had nu last van een typisch geval van 'omgekeerde peristaltiek'. Gelukkig hadden we net de rekening betaald en konden we dus snel naar huis.

Vrijdagochtend besloten Cees en Eef dat ze een poging gingen doen om in het plaatselijke sufferdje te komen: ze hebben Jesper op de fiets naar school gebracht en hadden daarbij erg veel bekijks. De fiets is hier toch voornamelijk iets dat je in het weekend gebruikt ter recreatie en géén vervoermiddel! Er werd naar ze gekeken, gestaard en gezwaaid, haha! Daarbij hebben ze ook nog eens de wet overtreden, want we hadden nog geen fietshelm voor Jesper... oeps, 't is maar goed dat de sherif niet op pad was...

Bij de Home Depot hebben we witte beits gekocht voor ons gloednieuwe tuinbankje (overgenomen van Rebecca, was een huwelijksgeschenk dat ze niet gebruikten) en die heeft Cees er 's middags netjes opgeverfd. Hij moest zich daarna snel omkleden, want het was alweer tijd om richting Toronto te rijden. Dit keer voor een basketbalwedstrijd: de New York Knicks tegen de Toronto Raptors.

Na dinsdagavond in het ACC een hockeywedstrijd te hebben gezien zaten we nu een paar vakken verderop te kijken naar een basketbalwedstrijd, ook alweer uitverkocht. We dachten dat hockey entertainment was, nou, de NBA is nog wel een paar graadjes erger. Het was echt een hele leuke avond uit, met opvallend veel kinderen en gezinnen en het ging veel om de muziek (live DJ met rapper), dansen, eten en drinken. O ja, er werd ook nog een wedstrijd gespeeld tussen de entertainment breaks door.

De Raptors hadden een paar bedroevende weken achter de rug maar wonnen woensdag onverwacht thuis van de Detroit Pistons (kampioen in de groep) en gingen nu vol goede moed tegen een van de slechtste teams, NY Knicks, van start. Ik moet zeggen dat de wedstrijd erg leuk was om naar te kijken, maar omdat er zoveel punten worden gemaakt (10 meer door de Raptors) is het niet de hele tijd spannend waardoor veel mensen in en uit lopen naar de eet- en drinkgelegenheden. Maar zeker een geslaagd uitje en het herhalen waard.

Bruins @ Leafs

Dinsdagavond waren in het Air Canada Center de Boston Bruins op bezoek bij de Toronto Maple Leafs. Op het laatste moment had Martijn hier toch nog betaalbare (betaalbaar is een ruim begrip in het NHL hockey) kaarten voor kunnen vinden. Na een paar overwinningen op rij had Toronto weer hoop op de play-offs, gewoon even vandaag en donderdag winnen van Boston. Helaas......


Ondanks het dikke verlies hebben Martijn en Cees het toch reuze naar hun zin gehad, dus een ervaring rijker -en een paar honderd dollar armer- kwamen ze 's avonds enthousiast weer thuis.

´s Ochtends waren de dames trouwens met Jesper naar indoor playground Busy Bodies geweest. Martijn en Cees gingen toen de kaartjes voor de Leafs ophalen in Toronto. Zij waren sneller terug dan verwacht en dus zijn we na het spelen met zijn allen voor een fietsje voor Jesper wezen kijken. Uiteindelijk is er geen fiets gekocht, want daar is hij toch nog wel iets te klein voor, maar Jesper heeft de Toys 'r Us wel met een mooie Tonka kiepauto verlaten!

Bezoek opa en oma - deel 1

Nadat we Jesper op Goede Vrijdag vertelden dat opa en oma in het vliegtuig zaten en naar hem toekwamen, zat hij elke vrije minuut voor het raam te kijken. Bij elke deur die in huis open/dicht ging sprong hij op omdat hij dacht dat opa en oma er waren. Dat was achteraf dus niet zo slim van ons, want hij zou ze pas de volgende ochtend zien. Rond 22.30 uur kwamen ze dan eindelijk aan bij ons nederige stulpje, dat ze zelfs in het donker uitgebreid hebben bekeken.

Door de jetlag waren Cees en Eef op tijd wakker. Gelukkig maar, want zaterdagochtend werden ze om 7.00 uur uit bed geschreeuwd door Jesper die de eerste uren niet van hun zijde is geweken. Om rustig in het Canadese ritme te komen hebben we ze na het ontbijt meegenomen naar het Maple Syrup Festival in Mountsberg; heerlijk een frisse neus halen in de stralende zon en vervolgens pannekoeken eten (ja, ja).

's Middags hebben ze met Martijn een korte tour door Oakville downtown en kennis gemaakt met de hotdogs van de echte slager. En dat is dus geen lullig knakworstje op een puntje, maar een verse mega-worst op dito broodje; daar heb je een hele maaltijd aan! Om toch een beetje in de paasstemming te komen hebben we met Jesper een paar eieren 'beschilderd'. Het handige houdertje dat ik daarvoor bij de Dollarama had gekocht had hij binnen een kwartier professioneel gesloopt...

Zondagochtend stond de wekelijkse gymles van Jesper op het programma dus zijn we daar eerst met z'n allen naar toe gegaan. 's Middags moest Martijn zijn duurloop doen (17 km) en is Cees op de fiets meegegaan om hem te coachen en tegelijkertijd de buurt een beetje te verkennen. De moeders hebben ondertussen samen met Jesper de speeltuin aan Waubanoka Way onveilig gemaakt.

Het was het hele weekend schitterend zonnig weer, maar wel frisjes; een goed voorbeeld van de Canadese winter zoals wij die tot nu toe hebben ervaren. Het was in ieder geval een heel stuk beter weer dan in Nederland!

Aangezien we Jesper's schema niet al te veel overhoop wilden gooien is hij maandag gewoon naar de crèche gegaan (2e Paasdag kennen ze hier niet). Dat gaf ons gelegenheid op ons gemak naar downtown Toronto te gaan. Daar hebben we eerst de CN Tower'beklommen' en van het uitzicht genoten -prima zicht, want het was alweer zonnig en helder! Alleen het uitzicht rechtstreeks naar beneden -door de glazen vloer- kon Eef niet zo bekoren. We kregen haar er echt met geen mogelijkheid op; waarschijnlijk hielp het ook niet echt dat ik op het glas stond te springen!

Na al deze opwinding hebben we een beknopt rondje door het centrum gelopen: John Street, King Street -met Canada's Walk of Fame-, Jarvis en terug via Front Street. Tussendoor hebben we een hapje gegeten bij Dunn's om ze de echte Montréal Smoked Meat te laten proeven. Nou, dat was een goed belegd broodje kan ik je vertellen! Vanaf de parkeerplaats een laatste, goede blik op de CN Tower geworpen en toen , voor de spits uit, weer terug naar huis en (klein)kind.

Gelukkig wordt de Walk of Fame helemaal opnieuw aangelegd; kunnen ze ook een betere coating op de sterren aanbrengen, want nu zie je er weinig van...

Maple Syrup Festival

Na wat gezoek op internet hadden we een park in de buurt gevonden dat ons erg leuk leek: Mountsberg Conservation Area heeft een kinderboerderij, een Play Barn (= speel-hooizolder), roofvogelshow, ritjes met paard en wagen en deze maand uiteraard ook een Maple Syrup Festival. Blijkbaar hadden we een goed uitje gekozen voor deze zonnige zaterdag, want het was erg druk!

Na een mooie rit van een half uurtje door de Niagara Escarpment stonden we 2 km voor de ingang vast; het leek de IKEA op 2e Paasdag wel! Eenmaal op het park was het goed te doen met de drukte, want de activiteiten liggen een beetje verspreid. We waren nog maar net binnen of we zagen wat bekenden: Rebecca, Dom(enico), Landon en Sienna waren er ook met een bevriend stel.

Eerst hebben we de pasgeboren lammetjes bekeken (5 dagen oud), alleen kijken, niet aanraken, je mag hier de hokken niet in en al helemaal geen melk geven! Het eerste deel van de roofvogelshow hebben we ook gezien, maar dat was toch wat saai voor Jesper. Even geravot in de Play Barn en toen een klein stukje verder gelopen naar het Maple Syrup bos.

Van een afstandje zagen we een heleboel mensen bij een blokhut en we vroegen ons af welke attractie daar was. Het bleek de rij voor de pannekoeken te zijn, nou dat mogen dan wel heel lekkere pannekoeken zijn! Martijn is desondanks braaf in de rij gaan staan en wij hebben ons een half uur in het bos vermaakt.


Jesper was helemaal gefascineerd door de emmertjes waar het esdoornsap in loopt en wilde het liefst bij elke boom kijken hoeveel sap er in zat. Ook kwamen we nog een klasgenootje van hem tegen (tevens straatgenoot): Taylor. We hebben geen kaartjes gekocht om een ritje met 'paard en wagen' te maken, want ook daarvoor was de wachttijd ruim een half uur. Dat krijg je als je in het weekend van March Break op pad gaat...


Om de tijd te doden hebben we ook maar even het assortiment van het winkeltje bekeken. Naast Maple Syrup verkochten ze er ook Maple snoepjes, chocoladerepen met Maple Syrup-smaak en zelfs Maple wafles. Maar wacht eens even, die lijken verdacht veel op onze stroopwafels!

Weetje: esdoornsap bestaat voor 97% uit water en 3% suiker. Het zit vol vitaminen en mineralen. Esdoornsap wordt ingekookt tot de beroemde Maple Syrup; voor 1 liter siroop is 40 liter sap nodig. Dat zijn een heleboel emmertjes!

Ondertussen was Martijn eindelijk bij het loket beland en hadden wij een picknicktafel geconfisqueerd. Ik zag Rebecca + aanhang uit het bos komen en ben maar snel gaan vragen of ze soms ook pannekoeken wilden, zodat Martijn extra kon bestellen. Ja, en dus zaten we even later met z'n allen te smullen. Dat was nog onverwacht gezellig! De pannekoeken waren erg lekker, maar iets groter dan verwacht. Stel je voor: American pancakes in het formaat van de Hollandse... dat was nog flink door eten! En er worden hier overal worstjes bij geserveerd. Het lijkt wel fusion cooking, haha!

Familieportret

Na het eten hebben we op verzoek van Jesper nog een rondje langs de emmertjes gemaakt. Hij bofte, ze werden net geleegd en dus reed de John Deere rond.

Op de terugweg heeft Jesper heerlijk in de plassen gestampt (smeltwater) en daarbij veel onschuldige voorbijgangers aan lachen gebracht. Drijfnat kwam hij bij de auto aan, zelfs zijn sokken waren doorweekt, maar we hebben weer een geslaagde dag gehad!

Even proeven!

Merknamen

Nieuw land, nieuwe supermarkt, nieuwe merken. Alhoewel, nieuw? Tussen alle mij totaal onbekende merken, zie ik ook wat bekende 'gezichten'. Wie kent er bijvoorbeeld nog Vim en Sunlight? Ik weet zeker dat dit bij sommigen onder jullie nostalgische gevoelens oproept.

Zelf herinner ik mij nog levendig de bus Vim waarmee mijn moeder van alles schoonmaakte, al stoof dat poeder wel alle kanten op wanneer je het uit de bus schudde. En als je vroeger Sunlight zei, wist iedereen dat je een goed stuk zeep bedoelde.

Sunlight is een van de oudste merken van Unilever. Het was William Lever (een van de Lever Brothers, Engeland) die in 1884 het idee kreeg een goede huishoudzeep te verpakken, het een populaire naam te geven en het te verkopen tegen een faire prijs. Zijn lijfspreuk was: "Ik wil ervoor zorgen dat het overal proper is, dat vrouwen minder werk hebben, ik wil gezondheid stimuleren en mijn bijdrage leveren tot persoonlijke verzorging". William Lever koopt in 1887 het terrein waarop hij Port Sunlight bouwt – een grote fabriek aan de rivier de Mersey tegenover Liverpool, met een speciaal dorp voor zijn arbeiders waarin de huisvesting, de voorzieningen en ontspanningsmogelijkheden aan hoge normen voldoen.

In 1901 werd Sunlight op de Nederlandse markt geïntroduceerd. Het huidige Unilever stamt trouwens uit 1929 door een fusie tussen de Lever Brothers en de Margarine Unie.









In 1904 introduceerde diezelfde Lever het schuurmiddel VIM op de Engelse markt. Nederland volgde in 1921 en VIM werd al snel een populair schoonmaakmiddel. In 2000 besloot Unilever het assortiment op te schonen en VIM was een van de 1200 merken die verdween.















Ondertussen is de merknaam VIM allang niet meer voorbehouden aan het schoonmaakmiddel. De korte, pakkende naam wordt ook gebruikt voor een fashion-outlet op Broadway in NYC en is er een teksteditor die V.I.M. heet.

Waar in Nederland merken als Vim en Sunlight allang uit de schappen zijn verdwenen (Sunlight is bij een enkele drogist nog te vinden op het onderste schap) of een nieuwe naam hebben gekregen in het kader van een sterker, of zoals Unilever zelf zegt wereldwijd imago (Vim/Jif/Cif, wie houdt het nog bij) zijn het hier in Noord-Amerika nog gevestigde namen. Zelfs de oude vertrouwde bus Vim is nog te koop.

Een merk als Robijn heeft hier wel hetzelfde beeldmerk -het beertje, maar heet Snuggle. Dat vind ik persoonlijk een betere naam, want het geeft aan waar het merk voor staat, namelijk een knuffelzachte was. Afgezien daarvan is de naam Robijn buiten Nederland natuurlijk niet uit te spreken.

Een pad verder staan alle baby verzorgingsproducten. Zijn er in Nederland twee a-merken verkrijgbaar op dit gebied - Zwitsal (Sara Lee) en Natusan (Johnson & Johnson), hier lijkt het monopoly in handen te zijn van Johnson & Johnson (al heet het geen Natusan; het wordt onder de fabrieksnaam verkocht, maar ziet er hetzelfde uit). Wel jammer, ik vind Zwitsal veel lekkerder ruiken; voor mij staat het synoniem voor 'baby-lucht'. Uiteraard zijn er wel allerlei huismerken te koop. Penatencrème (ook weer van J&J) is hier in tegenstelling tot in Nederland nog ruim verkrijgbaar.

Ik vervolg mijn weg door de supermarkt en kom bij de -overigens gigantische- snoep en koekafdeling. Hier wordt je helemaal overspoeld met bekende en onbekende namen. Producent Nestlé is ook in Canada goed vertegenwoordigd en de meeste snackrepen heten hetzelfde. Bros echter heet Aero (ook weer een betere naam), maar ziet er hetzelfde uit. Er schijnt trouwens ook een mint-versie van te bestaan!

Mijn oog valt op een Twix en ik moet denken aan mijn middelbare schooltijd; toen heette die reep in Nederland nog een Raider. Ingevoerd in 1968 in Groot-Brittannië en in 1979 in de VS onder de naam Twix (een samenvoeging van twin biscuits). Vanwege een wereldwijde marketingstrategie besloot Nestlé in 1991 voortaan de naam Twix te hanteren.

Het leuke van de snoepafdeling is dat je alle merken tegenkomt die je tot nu toe alleen van televisieseries kende. Een van de positieve kanten van onze -tijdelijke- emigratie is dan ook dat we nu eindelijk Oreos, Dingdongs, Lifesavers en Twinkies kunnen proeven!

D´r kan nog meer bij!

De sneeuwstorm is voorbij, de lucht is weer strakblauw; het opruimen kan beginnen. En voor de kinderen onder ons: de sneeuwpret kan beginnen!

We weten bijna niet meer waar we het moeten laten.