Omdat het (buiten)voetbal seizoen erg kort is in Ontario was ik, toen wij hier kwamen wonen, van plan gewoon weer naar een sportschool te gaan en misschien een beetje te spinnen. Het viel wel op dat er altijd veel mensen aan het hardlopen zijn, ondanks de kou. Eind 2007 ging ik daarom naar de Running Room (grote winkelketen) om nieuwe schoenen en iets warmere running kleren te kopen. Toevallig zag ik toen de aankondiging van de clinics die ze in-store geven en ik heb mezelf direct ingeschreven voor de halve marathon clinic. De eerste avond was erg leuk en nog diezelfde avond heb ik mij ingeschreven voor de Mississauga halve marathon in Mei 2008. Dat ging allemaal erg goed en in de zomer heb ik, naast het voetballen, getraind voor de Toronto halve marathon in Oktober, al heb ik daar toen door het zomerweer, voetbal op de woensdag en zonder stok-achter-de-deur-clinic wel een stuk minder kilometers voor gemaakt. Maar uiteindelijk ging die race ook best lekker.Dan wordt het in de winter tijd om plannen te maken voor het voorjaar. Omdat ik altijd het idee heb gehad ooit (in de verre toekomst) een marathon te lopen besloot ik mij voor de Januari clinic voor de hele in te schrijven. Met name omdat het hier heel prettig lopen is (fijne wegen, bijna geen regen) en echt, die kou op die winterdagen, daar wen je echt aan. Ik heb deze winter maar iets van 3 keer mijn 2e lange broek hoeven te dragen.
Het trainingsprogramma van de Running Room is nogal conservatief en er vooral op gericht geen blessures op te lopen. Het is een programma van een week of 18 met uiteraard steeds langere lopen. Aangezien ik eind 2008 wat last van mijn knieën had, heb ik vaak zelfs nog een van de midweekse lopen overgeslagen zodat ik meestal op 4 loopjes per week uitkwam. Het ging de hele winter goed en als training heb ik nog een halve (Chilly) en een 30k (ATB) gelopen in Maart. Begin April verrekte ik een spier in mijn hamstring, niet met lopen maar op de driving range, en toen heb ik een aantal weken niet kunnen lopen. Daarna erg voorzichtig weer begonnen met korte stukjes; de laatste piek van het schema heb ik daardoor gemist.
De laatste week voor de race zou het lopen bijna nihil moeten zijn om je lichaam rust te geven voor de grote dag. Nou, het niet lopen is die week goed gegaan! Vanaf Victoria Day op maandag ben ik heel erg verkouden geweest en heb ik geleefd op Advil, Buckleys en neusspray. Op werk deden ze er alles aan om mij naar huis te sturen want schijnbaar zag het er niet best uit (en ik was in Januari nog in Mexico geweest...)
Op donderdag ging het ietsje beter en toen besloot ik sowieso te gaan lopen. In Ottawa ging het steeds ietsje beter met mijn gezondheid en op zaterdag heb ik voor het eerst in een week een kwartiertje gelopen en dat ging redelijk. Zaterdagavond een laatste pasta, alle kleren klaarleggen, startnummer opspelden, chip aan de schoen, Gatorade mengen, gels en repen verdelen, paceband klaarleggen, Garmin opladen en redelijk op tijd naar bed met de wekker op iets voor half 6.
Zowaar werd ik op zondag voor het eerst deze week zonder hoofdpijn wakker. Enig minpunt was dat de zon vandaag al vroeg scheen en erg geen ochtendwolken waren zoals de dag ervoor. Na een paar boterhammetjes met aardbeienjam ben ik samen met pa om half 7 de deur uitgegaan. We hadden uit het raam al gezien dat er continue hardlopers uit onze buurt onderweg naar de start waren. De start was op een kruising in dezelfde straat een kleine kilometer verderop. En om 7 uur werden we met zo'n 4.500 lopers weggeschoten (de 9.000 van de halve mochten 2 uur langer slapen).
In de clinic zat ik in de groep van 4 uur - 4 uur 15 en tijdens mijn training had ik het plan gevat om gewoon brutaal 3.59.59 te proberen te lopen. Vanwege mijn blessure, de verkoudheid en de temperatuur leek dit niet zo'n goed plan en pa adviseerde om voor het familierecord te gaan (4.20). Omdat ik toch wilde kijken wat mogelijk was wilde ik een halve van 2.02/2.03 lopen (4.05 tempo dus) en dan maar zien hoe het gaat. Ik had wel besloten dat, als het te snel bleek te zijn, of het nu na 1km of tig zou zijn, om dan gelijk langzamer te gaan, zeker met die zon en de blessure in het achterhoofd.
Het begin ging niet echt lekker maar na een km of 8 kwam ik steeds beter in mijn ritme en liep bijna exact in mijn 4.05 tempo.
10k in 58.27
21.1 in 2.02.23 en zelfs
30k in 2.54, dit was precies nog op schema voor een 4.05 finish.
Maar de laatste kilometers voor de 30 voelde ik mijn kuit en hamstring opspelen (net geen kramp) en begin 30k is sowieso het moment dat je tegen de muur aanloopt. Wie weet wat de invloed van de verkoudheid en mindere training is geweest, misschien was ik sowieso bij 30k op geweest, maar de Heron Bridge was net een beetje teveel voor mij en de laatste dikke 10k ging een stukje minder. Behalve de waterstations heb ik toen nog een paar extra walk breaks genomen en uiteindelijk heb ik hier 5 minuten extra mee verloren en ben in 4.10.09 binnen gekomen. Gezien de omstandigheden ben ik hier heel blij mee. Ik heb echt absurd veel gedronken tijdens de race, normaal wil ik nog wel eens een waterpost overslaan, maar nu heb ik bij bijna elke post meerdere bekers genomen, al mijn water en Gatorade in de fuel belt was op, ondanks een refill van pa bij km23. Verder nog een paar repen, 4 gels en onderweg nog wat stukken sinaasappel van aardige toeschouwers.
Zondag en maandag deden de spieren en knieën best veel pijn, maar woensdag (en een paar uur geleden) heb ik gewoon een voetbalwedstrijd gespeeld en dat ging best.
Volgende afspraak 27 September, downtown TO.
Garmin details volgen nog
1 opmerking:
Gefeliciteerd. Een marathon rennen is niet niks en een verval van maar 5 minuten in de 2de helft is erg goed.
Een reactie posten