42.195 meter in 4 uur 10 minuten 09 sec

Omdat het (buiten)voetbal seizoen erg kort is in Ontario was ik, toen wij hier kwamen wonen, van plan gewoon weer naar een sportschool te gaan en misschien een beetje te spinnen. Het viel wel op dat er altijd veel mensen aan het hardlopen zijn, ondanks de kou. Eind 2007 ging ik daarom naar de Running Room (grote winkelketen) om nieuwe schoenen en iets warmere running kleren te kopen. Toevallig zag ik toen de aankondiging van de clinics die ze in-store geven en ik heb mezelf direct ingeschreven voor de halve marathon clinic. De eerste avond was erg leuk en nog diezelfde avond heb ik mij ingeschreven voor de Mississauga halve marathon in Mei 2008. Dat ging allemaal erg goed en in de zomer heb ik, naast het voetballen, getraind voor de Toronto halve marathon in Oktober, al heb ik daar toen door het zomerweer, voetbal op de woensdag en zonder stok-achter-de-deur-clinic wel een stuk minder kilometers voor gemaakt. Maar uiteindelijk ging die race ook best lekker.

Dan wordt het in de winter tijd om plannen te maken voor het voorjaar. Omdat ik altijd het idee heb gehad ooit (in de verre toekomst) een marathon te lopen besloot ik mij voor de Januari clinic voor de hele in te schrijven. Met name omdat het hier heel prettig lopen is (fijne wegen, bijna geen regen) en echt, die kou op die winterdagen, daar wen je echt aan. Ik heb deze winter maar iets van 3 keer mijn 2e lange broek hoeven te dragen.

Het trainingsprogramma van de Running Room is nogal conservatief en er vooral op gericht geen blessures op te lopen. Het is een programma van een week of 18 met uiteraard steeds langere lopen. Aangezien ik eind 2008 wat last van mijn knieën had, heb ik vaak zelfs nog een van de midweekse lopen overgeslagen zodat ik meestal op 4 loopjes per week uitkwam. Het ging de hele winter goed en als training heb ik nog een halve (Chilly) en een 30k (ATB) gelopen in Maart. Begin April verrekte ik een spier in mijn hamstring, niet met lopen maar op de driving range, en toen heb ik een aantal weken niet kunnen lopen. Daarna erg voorzichtig weer begonnen met korte stukjes; de laatste piek van het schema heb ik daardoor gemist.

De laatste week voor de race zou het lopen bijna nihil moeten zijn om je lichaam rust te geven voor de grote dag. Nou, het niet lopen is die week goed gegaan! Vanaf Victoria Day op maandag ben ik heel erg verkouden geweest en heb ik geleefd op Advil, Buckleys en neusspray. Op werk deden ze er alles aan om mij naar huis te sturen want schijnbaar zag het er niet best uit (en ik was in Januari nog in Mexico geweest...)

Op donderdag ging het ietsje beter en toen besloot ik sowieso te gaan lopen. In Ottawa ging het steeds ietsje beter met mijn gezondheid en op zaterdag heb ik voor het eerst in een week een kwartiertje gelopen en dat ging redelijk. Zaterdagavond een laatste pasta, alle kleren klaarleggen, startnummer opspelden, chip aan de schoen, Gatorade mengen, gels en repen verdelen, paceband klaarleggen, Garmin opladen en redelijk op tijd naar bed met de wekker op iets voor half 6.

Zowaar werd ik op zondag voor het eerst deze week zonder hoofdpijn wakker. Enig minpunt was dat de zon vandaag al vroeg scheen en erg geen ochtendwolken waren zoals de dag ervoor. Na een paar boterhammetjes met aardbeienjam ben ik samen met pa om half 7 de deur uitgegaan. We hadden uit het raam al gezien dat er continue hardlopers uit onze buurt onderweg naar de start waren. De start was op een kruising in dezelfde straat een kleine kilometer verderop. En om 7 uur werden we met zo'n 4.500 lopers weggeschoten (de 9.000 van de halve mochten 2 uur langer slapen).

In de clinic zat ik in de groep van 4 uur - 4 uur 15 en tijdens mijn training had ik het plan gevat om gewoon brutaal 3.59.59 te proberen te lopen. Vanwege mijn blessure, de verkoudheid en de temperatuur leek dit niet zo'n goed plan en pa adviseerde om voor het familierecord te gaan (4.20). Omdat ik toch wilde kijken wat mogelijk was wilde ik een halve van 2.02/2.03 lopen (4.05 tempo dus) en dan maar zien hoe het gaat. Ik had wel besloten dat, als het te snel bleek te zijn, of het nu na 1km of tig zou zijn, om dan gelijk langzamer te gaan, zeker met die zon en de blessure in het achterhoofd.

Het begin ging niet echt lekker maar na een km of 8 kwam ik steeds beter in mijn ritme en liep bijna exact in mijn 4.05 tempo.

10k in 58.27

21.1 in 2.02.23 en zelfs

30k in 2.54, dit was precies nog op schema voor een 4.05 finish.

Maar de laatste kilometers voor de 30 voelde ik mijn kuit en hamstring opspelen (net geen kramp) en begin 30k is sowieso het moment dat je tegen de muur aanloopt. Wie weet wat de invloed van de verkoudheid en mindere training is geweest, misschien was ik sowieso bij 30k op geweest, maar de Heron Bridge was net een beetje teveel voor mij en de laatste dikke 10k ging een stukje minder. Behalve de waterstations heb ik toen nog een paar extra walk breaks genomen en uiteindelijk heb ik hier 5 minuten extra mee verloren en ben in 4.10.09 binnen gekomen. Gezien de omstandigheden ben ik hier heel blij mee. Ik heb echt absurd veel gedronken tijdens de race, normaal wil ik nog wel eens een waterpost overslaan, maar nu heb ik bij bijna elke post meerdere bekers genomen, al mijn water en Gatorade in de fuel belt was op, ondanks een refill van pa bij km23. Verder nog een paar repen, 4 gels en onderweg nog wat stukken sinaasappel van aardige toeschouwers.

Zondag en maandag deden de spieren en knieën best veel pijn, maar woensdag (en een paar uur geleden) heb ik gewoon een voetbalwedstrijd gespeeld en dat ging best.

Volgende afspraak 27 September, downtown TO.

Mijn chip details

Officiele foto's

Mijn verslag op RR forum

Garmin details volgen nog

Ottawa

Natuurlijk had Martijn ook gewoon hier zijn eerste marathon kunnen lopen (Mississauga, Toronto), maar gezien onze wens wat meer van het land te zien, besloten we naar de hoofdstad te rijden. Ook voor Cees en Eef was dit een leuke onderbreking van hun 14-daagse verblijf bij ons. Afgelopen vrijdag rond 10.30 stapten we daarom in de ruime, comfortabele Pontiac Montana met derde zitrij (al snel ingepikt door ondergetekende en volgegooid met wat kussens, tijdschriften en de koeltas), ons ter beschikking gesteld door K&N. Circa 5 uur en drie pitstops later kwamen we aan bij het Minto Suites Hotel in het hart van Ottawa. Nadat we de koffers hadden uitgepakt zijn we richting de rivier gelopen om een eerste gevoel voor de stad te krijgen. Daarna bij de Mac en Subway ons diner bij elkaar geraapt en terug naar het hotel voor een rustige avond.


Zaterdag heeft Martijn rustig een rondje gelopen in de buurt van de finish -heel handig op maar 15 minuten lopen van ons hotel en daarna zijn we via Dow's Lake naar Mooney's Bay gereden. Nadat we eerst Hogs Back Falls hebben bekeken zijn we op avontuur gegaan: In Mooney's Bay ligt een tot piratenschip omgebouwde catamaran die een paar keer per dag uitvaart om 75 minuten lang kind en volwassene "with a 5-year old imagination" te vermaken. Bij aankomst mogen de kids zich verkleden en worden ze geschminkt, als ze willen (Jesper uiteraard niet). Een maal op het meer zoeken ze een schatkaart, gaan ze het gevecht aan met een andere piraat, vissen een schatkist op en doen allerlei activiteiten aan boord. Zelfs de ranja wordt door Kapitein Terrible Terry opgevist!

Gelunchd aan het Rideau kanaal bij Canal Ritz - pasta voor Martijn en daarna blijven we bij het thema water en gaan de beroemde sluizen bekijken. Het Rideau kanaal en de sluizen zijn sinds 28 juni 2007 een World Heritage Site. De 8 sluizen, waarvan de constructie startte in 1826 (opening in 1832) worden nog altijd door 4 man met de hand bediend. Al is de locatie midden in de drukke stad, de sluizen en naast gelegen wandelpaden voelen als een groene oase en we hebben er dan ook op ons gemak rond gelopen en gezeten. Het was er heerlijk weer voor en we hadden het geluk dat er net een jacht door alle sluizen werd geloodst. Reuze interessant, ook voor Jesper die maar over de sluisdeuren heen en weer wilde blijven lopen!


Nog een stukje langs de Ottawa River gelopen, maar toen was had de dag toch echt lang genoeg geduurd voor Jesper die 'niet meer kon lopen'. Martijn en Cees zijn terug gegaan voor de auto en Eef, Jesper en ik zijn doorgelopen naar het hotel met alleen nog een paar foto-stops onderweg rond het Canada Supreme Court. Ter voorbereiding op de marathon een simpele pasta-maaltijd gegeten en op tijd naar bed.

De dag van de marathon was uiteraard een zware voor Martijn, maar ook Cees heeft het er druk mee gehad. Hij is 's ochtends meegelopen naar de start (om 7.00 uur!) en is een paar uur later halverwege gaan kijken met wat reserve-voorraden bij zich. Wij hielden de tussentijden ondertussen gewoon via internet bij. Drie kwartier voor de verwachte finish tijd zijn we met zijn allen Laurier afgelopen naar de finish area en hebben een plekje langs de route opgezocht. Gelukkig (zowel voor ons als voor Martijn) hoefden we niet al te lang te wachten voor Martijn in het zicht kwam. Helaas was ik net druk bezig met Jesper uit de hekken halen, zodat ik het te laat in de gaten had (i.v.m. foto maken) en hij al voor mijn neus stond. Maar goed, papa gezien, dus konden we eindelijk terug naar de vijver bij het stadhuis, waar we Jesper op de heenweg met moeite weg kregen.


Het was ondertussen een paar graadjes warmer geworden en Jesper wilde, net als veel andere kinderen, het water in. Dus: schoenen, sokken, spijkerbroek en t-shirt uit en gáán! Zodra zijn ondergoed nat werd wilde hij dat ook uittrekken, maar we hebben het beschaafd gehouden. Na een half uurtje had Martijn ons gevonden en moest hij met zijn zere voetjes ook maar even het water in. Nadat hij zijn gegraveerde medaille had opgehaald zijn we via de Mac terug gelopen naar het hotel -Martijn op badslippers en met Jesper op zijn nek!

's Middags zijn we in het kader van 'De spieren moeten soepel blijven' eerst naar het Musée des Beaux Arts gereden. Daar staat een gigantische spin op het voorplein waar Jesper even aan moest voelen -mama moest wel mee uiteraard... We zijn het museum niet in geweest maar zijn doorgelopen naar Major's Hill park om van het uitzicht op de stad te genieten. Daarna door gereden naar Byward Market: Heel gezellig buurtje met grote farmers market en heel veel leuke restaurantjes. We besloten daarom maar te blijven hangen en hier te eten. Terrasje in de zon gevonden van Italiaans restaurant The Grand. Zeer goed gegeten van diverse antipasti en echte pizza uit de houtoven, absoluut een aanrader!


Bij de parkeerplaats moest Jesper echt nog even spelen bij de fontein en dus hebben wij -de volwassenen- als een stel oude besjes op een bankje zitten uitbuiken. De volgende dag, maandag, zijn we niet meer de stad in geweest, maar op tijd de snelweg opgegaan om niet al te laat thuis te komen.

Ottawa is zeker een stedentrip waard. Meer zien? Op flickr staan nog meer foto's!

Raceverslag volgt later door 'the man himself'.

Jesper's baptism

Dit regelen we zelf wel even!

Het is gebeurd, Jesper is gedoopt! We hadden de kerk voor onszelf, aangezien er geen andere kinderen op dat tijdstip werden gedoopt. Gelukkig hadden we nog wat vrienden uitgenodigd voor de nodige morele steun, zodat we ons niet volledig verloren voelden in de kerk èn natuurlijk waren opa en oma - vanaf vandaag ook officieel peetoom en peettante- aanwezig.

Terwijl Father Mark en Brad (stagiair van het seminarie) nog wat voorbereidingen troffen, mochten wij alvast naar binnen en tegen de kinderen werd nadrukkelijk gezegd dat ze best bij het doopvond mochten kijken en aan het water mochten voelen. Als voorbeeld heeft hij (Father Mark) zelfs even snel Frederike's aapje 'gedoopt'. Uiteraard waren ze toen nog verlegen, maar toen Father Mark een paar minuten later terugkwam, zag hij aan de watersporen (en rennende kinderen door zijn kerk) dat die fase voorbij was.

Het was een leuke plechtigheid waarbij de kinderen erg werden betrokken. Aan het begin kwam Father Mark met een soort houten bal aan die open kon en blijkbaar zat daar een hele voorstelling in, want hij vertelde Jesper, Ann-Kathrin en Frederike dat God hen omarmt etc. Wij konden het niet goed zien, maar ik stel me zo voor dat er een soort mini-kerststal in zat. Tot dusver ging alles best goed.

Daarna werd de groep naar de achterkant van de kerk verplaatst, naar het doopvond. Zelfs met opstapje kon Jesper net niet goed boven het water hangen, dus Martijn heeft hem opgetild. Zoals het hoort heeft Jesper even tegen gesputterd, maar het is gelukt. Al moet ik zeggen dat Martijn meer water over zich heen heeft gekregen dan de bedoeling was en ik moest hem dan ook snel van Jesper afdrogen. Ann-Kathrin mocht helpen met de zalving en daarna gingen we weer naar de voorkant, naar de Paaskaars.

Dat vond Jesper dan weer wel leuk, het aansteken van de doopkaars en hij mocht hem ook nog zelf vasthouden ... Hmmm, ik heb Jesper nog nooit met vuur laten spelen, maar goed, hij (meneer pastoor) weet vast wel wat 'ie doet; hij durfde zelfs op zijn knieën bij Jesper te gaan zitten, ik zag zijn armhaar al verschroeien ...

Toen alles afgelopen was was er nog tijd voor een statieportret met Father Mark en de kinderen zijn nogmaals de hele kerk doorgerend. Jesper heeft samen met Brad de Paaskaars gedoofd met een giga-kaarsendover en daarna namen de kinderen de benen naar de hal, waar ze al heel snel doorhadden dat het daar lekker galmt. Het is maar goed dat er verder niemand aanwezig was.

Het hele gezelschap is met ons mee naar huis gegaan en Jesper is flink verwend: Van opa en oma kreeg hij een kinderbijbel, van de Viehmanns een 'Playmobil Take-along Pirate Skull Rock', van de familie Wanningen een doos K'Nex, van Yma en Nancy een leuk kledingsetje en wij hadden de Playmobil Pirate Treasure Chest gekocht. Alle aanwezige mannen hebben zich daar een tijdje goed mee vermaakt, maar toen werd het toch tijd voor de inwendige mens. Na de zondvloed van afgelopen nacht en menig regenbui overdag, was het zonnetje dan eindelijk doorgebroken en kon de BBQ aan.

De foto's staan op flickr (we krijgen er binnenkort nog meer, met als het goed is De Doop erop)

Doc vs AJ

1. Vorig jaar was A.J. Burnett de 2e pitcher van de Blue Jays. Na wat jaren met blessures gooide hij in de loop van het seizoen eindelijk goed en kwam tot 18 wins. Hij was gemixed geliefd omdat hij een beetje arrogant kan zijn. Aan het einde van het seizoen had hij een optie om zijn contract op te zeggen en transfervrij te vertrekken. Uiteindelijk koos hij voor de dollars van de Yankees, 82 mln in 5 jaar.

2. De Yankees zijn net als Ajax, veruit meeste prijzen in de kast, dubbele salarissen ten opzichte van concurrentie en al een aantal jaar niets gewonnen. Je bent een fan of je haat ze.

3. A-Rod (Alex Rodriguez, in Nederland vooral bekend afgelopen jaar als de scharrel van Madonna) is de best betaalde speler van de MLB en was niet erg geliefd hier in TO. Deze zomer kwam boven water dat hij een aantal jaar geleden doping heeft gebruikt. Toevallig speelt hij vanaf deze week weer mee na een lange blessure.

3. De Blue Jays hebben de salarissen met bijna 20 miljoen verlaagd naar 80 miljoen voor dit jaar (oa A.J.) om te bezuinigen. Er wordt dus niets verwacht van dit seizoen.

4. De American League East is de zwaarste in MLB; Yankee$, Boston Red Sox (winnaar world series 07), Tampa Bay Rays (finalist world series 08) en de kneusjes Baltimore en de Jays.

5. Tot ieders verrassing staan de Jays na 34 wedstrijden eerste in de MLB, al hebben ze nog niet tegen de Yankees, Boston en Tampa gespeeld (en dat doen ze nog 54 keer dit seizoen). En dat terwijl 5 van de mogelijke startende pitchers zijn geblesseerd, A.J. niet is vervangen, en er dus met veel jonkies wordt gespeeld.

6. Roy "Doc" Halladay is al jaren een van de beste pitchers van de MLB en onbetwist de nummer 1 van de Blue Jays en was jaren "mentor" voor A.J.

Vanavond stond de eerste Jays-Yankees van het jaar op de agenda. Stom toevallig kwamen de schema's zo uit dat A.J. en Doc beide zouden pitchen in deze wedstrijd. Genoeg reden voor Pavan en mijzelf om eens diep in de buidel te tasten en voor 12 dollar een plekje in de nose bleeders op te zoeken. Samen met 42.735 anderen hebben we een heerlijke wedstrijd gezien. Doc was weergaloos en mocht weer eens de hele wedstrijd blijven staan, A.J. en A-Rod werden verschrikkelijk uitgejouwd en de Jays wonnen verdiend 5-1. Als de Jays de komende week tegen Yankees, White Sox en Red Sox goed doorkomen kan het de 29e tegen de Red Sox wel eens een volle bak worden, de kaarten liggen al klaar.

Lange samenvatting en een korte

Zwemmen, politie, kerk, onkruid en BBQ

Hmm, misschien een vreemde titel voor een blogje en wat heeft het met elkaar te maken? Nou, het is eigenlijk gewoon een opsomming van het weekend van Jesper en papa. Weliswaar was de nekpijn van Amanda redelijk hersteld, zaterdag had ze erg last van hoofdpijn (als gevolg van de week met alle pillen?) en dus ben ik er met Jesper op uit gegaan.

Na het gebruikelijke lastige begin heeft Jesper zowaar behoorlijk meegedaan met de zwemles, en dat zonder hulp van een privé juf. Hij heeft ook zijn voortgangsrapport gekregen en ondanks alle tegenstand ligt hij goed op schema! Na het zwemmen hoorde Jesper dat Frederike naar de open dag van de politie zou gaan en dus wilde hij het spelen in de Y overslaan en ook daar naar toe. Bij het parkeren bleek dat we naast Jack H. en Kennedy stonden (van school en YMCA) en dus gingen we met zijn allen op onderzoek uit. Toen Jesper na het spelen op de boot zag dat Frederike ook aan kwam lopen sprintte hij weg bij Jack en Kiko om zijn vriendin te halen en haar de politieboot te laten zien. Net als vorig jaar weigerde Jesper op de motor te zitten. Toen echter Frederike op de motor ging zitten wist Jesper niet hoe snel hij er ook moest opklimmen....


En toen kwam de regen, regen en nog meer regen. Jesper heeft zelfs op de parkeerplaats van de Longo's in de auto grote hagelstenen kunnen bestuderen. 's Middags werd het weer er niet gezelliger op, dus op verzoek van Jesper zijn we samen naar het zwembad gegaan, alleen wilde hij echt zeker weten dat de badmeester er niet meer was en ik ook mocht zwemmen.

Na mijn loopje op zondagochtend zijn we naar de mis geweest. We gingen precies van huis weg toen Vitesse d 3-1 maakte tegen Den Haag; met de laatste weken in gedachte leek dit wel het juiste moment om even naar de kerk te gaan. (Amanda: nu snap ik waarom hij een kruisje sloeg in de kerk. Nee, echt waar!) We wilden vooral Jesper laten wennen voor aanstaande zaterdag met de doop, en ook misschien wel om even onze neus te laten zien aan de pastoor. We waren verrast dat de kerk helemaal vol zat en er waren echt ontzettend veel kinderen. Jesper heeft zich de hele tijd goed gedragen en pas na drie kwartier wilde hij een rondje lopen met mama.

Nu in de voorzomer zie je overal mooie groen-gele bermen. Als Den Haag supporter is dat wel leuk, maar eigenlijk betekent het dat elke strookje groen vol staat met grote paardenbloemen. Voor de berm is dat nog wel leuk, maar van je gazon blijft weinig over als je er niets aan doet. Daarom heb ik zondag uiteindelijk maar toegegeven aan de continue reclame voor een ergonomische onkruidwieder en deze gekocht. Samen met Jesper heb ik een hele tas vol onkruid uit het gazon geprikt en daarna alles gemaaid. Vanuit een schuine hoek ziet het er zowaar wel redelijk uit nu. Alleen aan het smalle strookje gras tussen onze oprit en die van de buren heb ik niets gedaan, da's onbegonnen werk. Binnenkort maar even omspitten en van nieuwe zoden voorzien.

Aan het eind van de dag kwamen twee Duitse collega's van KN, Nik(olai) en zijn vrouw (Micha)ela, bij ons eten. Het was erg gezellig, Amanda had lekker salade gemaakt en de BBQ heeft weer goed zijn best gedaan.

Update

Het is weer even geleden, maar op de een of andere manier kwam het er maar niet van om wat te schrijven. Sinds pasen hebben we eigenlijk geen echte uitjes gehad. De laatste weken hebben we wat tijd in de achtertuin gestoken om te proberen het zeer onregelmatige gras een beetje bij te werken en de greppel aan de achterkant is weer iets ondieper geworden. Helaas blijft er nog steeds aardig wat water in staan na een heftige regenbui.














Ondertussen hebben Amanda en ik de eerste drie (van vier) van onze golf clinic gehad. Tot groot genoegen van Amanda stond er alle drie de lessen een lekker windje, zeg maar gerust een erg koude wind. Maar de lessen gaan leuk en beetje bij beetje gaat het balletje meer de goede kant op. Het is wel duidelijk dat er nog heel wat trainingsuren nodig zijn om een beetje te kunnen golfen. Verder blijkt het nogal gevaarlijk te zijn; in de eerste les heb ik een spiertje in mijn hamstring verrekt. Het gevolg was bijna twee weken niet hardlopen en een aantal bezoekjes aan de fysio, tot aan acupuntuur met stroomgolfjes aan toe. Nu kan ik weer alles doen met lopen, maar de marathon is dan ook al over 2,5 week!

Verder heeft Amanda na zaterdag een blessure opgelopen. In de ochtend was zij de enige die bij de pilates les kwam opdagen en dus kreeg zij een uur intensieve privé les (op de Reformer), in de middag een les in putten (niet echt zwaar dus), maar zondag kreeg ze erg veel last van een spier in haar nek/schouder. Ondertussen is dit een stuk erger geworden en vandaag heeft ze van de dokter pijnstillers en spierverslappers gekregen.

Zondag hadden we trouwens een kleine BBQ bij Yma & Nancy. Dit was onze eerste kennismaking met hun nieuwe huis, tot mijn verbazing was ze erg aan het pushen om ons (en Pavan, later bleek dat Stefan en Nancy vrijdags al waren geweest) snel langs te laten komen. Vooral toen ik aangaf dat de week erna wij al bezoek hebben en daarna opa en oma hier zijn, stond ze erop dat we toch afgelopen weekend zouden komen. De reden? Op 6 juni gaan ze trouwen -hier in Canada, want in Mexico kan dat echt niet- met na de ceremonie Mexicaans eten en live Mariachi-muziek.

Verder ga ik nog steeds elke zaterdag met Jesper naar zwemles, helaas met zeer wisselend resultaat. Ondanks het feit dat Frederike nu in zijn klasje zit wil hij nog steeds het water niet in, tenminste, niet zonder daddy. Dus de weken dat er extra vrijwillgers aanwezig zijn gaat het wel goed, dan gaat er een meisje alleen met hem het water en na een minuut of tien is het wel leuk en kan hij bij de groep aansluiten. Ik ben benieuwd of hij over anderhalve week opeens wel stoer het water in gaat als opa en oma er bij zijn....