Voetbalmonster

Al dagen gaat het zo: "Wanneer ga ik voetballen? Moet ik morgen voetballen?" Dus toen het eindelijk de avond vóór de grote dag was, werd het hele tenue op de vloer voor zijn bed klaar gelegd -door Jesper zelf. 's Ochtends werd snel de pap naar binnen gegoten en toen was het: 'En nu wil ik gelijk weg!" Normaal gesproken is hij niet vooruit te branden, maar ons hoor je niet klagen, want we moesten om kwart voor acht al de deur uit.

Met Martijn als coach van team "B4 Navy Blue" konden we natuurlijk niet te laat aankomen, dus sprongen we snel in de auto en een paar minuten later waren we in het Pine Glen Soccer Centre. Het duurde even voor alle teamleden aanwezig waren en in de chaos heb ik me maar als assistent-trainer opgeworpen - absentielijst, shirtjes uitgedeeld, verlegen kindjes ontdooid en ja, zelfs een paar balletjes geschopt met de ukken! Na een kort teamoverleg konden ze dan eindelijk beginnen. In deze leeftijdsgroep (onder 5, gemengd) spelen ze 4 tegen 4, zonder keeper en zonder dat de score wordt bijgehouden. In 2 x 20 minuten werd er bij vlagen best leuk gespeeld, maar vooral driftig gewisseld (ons team had 8 spelers, bij de tegenstander waren er maar 5 komen opdagen) en al veel te snel was de tijd om en zaten we weer thuis.

Dat is dan meteen het enige voordeel van voetballen om 8 uur 's ochtends: Je hebt de hele dag nog voor je... De lucht was ondertussen strak blauw geworden en volgens de voorspelling zou het wel 10 graden kunnen worden. Jesper wilde iets leuks gaan doen. "Wat dan?", vroegen wij. "Ik wil naar Toronto, naar de CN Tower". Nu roepen wij al tijden om dat een keer met hem te doen, dus vooruit maar.

De veiligheidscontrole daar vond hij niets (zei hij, maar wij hebben hem zien lachen), de lift was wel aardig, maar het uitzicht razend interessant - vooral aan de kant van de eilanden en het vliegveld- en bij de glazen vloer wilde hij niet meer weg: "Mama, is dit hard, mag ik hierop stampen?" Maar als je dan later in de auto aan hem vraagt wat hij ervan vond zegt hij: "Niet leuk, het was een beetje eng..."

Vanuit de toren had hij het oude Round House met de treinen gezien en daar wilde hij ook kijken. Check. En toen wilde meneer in een restaurant lunchen. Regelen we ook! Op naar het Distillery District via een afgeladen Front Street (TO downhill Marathon was nog niet afgelopen, dus kruispunten gedeeltelijk geblokkeerd). Konden wij tenminste ook iets van ons lijstje strepen. Alleen helaas voor Jesper hadden ze bij de ambachtelijke chocolade- en ijsmakerij geen peanut free ijs. Gelukkig accepteert hij dat tegenwoordig heel makkelijk. Jammer ook voor mij, want alleen de geuren in die winkel al! Ze maken er vast heel lekkere chocolade...

Meer foto's op flickr, ook van het appels plukken gisteren.