Van moeras naar kasteel?

De afgelopen dagen barstte onze agenda uit zijn voegen. Het begon vrijdagochtend om 9.30 met het kerstconcert op Pope John Paul. Net als vorig jaar zongen alle JK en SK studenten een aantal kerstliedjes voor een uitverkochte zaal. Beetje jammer alleen dat de voorstelling precies hetzelfde was... Na afloop konden alle ouders mee naar de klas voor een snack en om de door hun kroost geknutselde kerstkaart in ontvangst te nemen.

's Middags om 16.30 konden we weer opdraven. Dit keer voor het Winter Concert op Little Kids Daycare. Alle kindjes hadden een adventkrans op hun hoofd en zongen moderne kerstliedjes. De organisatie was wat chaotisch, maar hier kwam Santa langs! Heel snel hoor, hij gooide de cadeautjes nog net niet naar de kinderen toe. Jesper kreeg een opvouwbare kartonnen racebaan/pitstraat - niet echt duurzaam helaas, geef dan niets of vraag een ouderbijdrage en schaf betere cadeaus aan. Klinkt dit erg ondankbaar? Ik vind het gewoon zonde; het mag een wonder heten als deze set 2010 overleeft.

Scarborough Bluffs

Had ik "white Cliffs of Dover" in de titel gezet, dan had iedereen direct geweten waar ik het over had. Dit is net zoiets, maar dan op iets kleinere schaal en gewoon in Toronto - maar wel vernoemd naar kliffen in Scarborough in de UK. Deze kliffen aan Lake Ontario strekken zich over 14 kilometer uit en het hoogste punt is 64 meter; toch wel indrukwekkend dus. Het zachte gesteente (klei en zand) erodeert wel bijzonder snel, waardoor sommige cottages onbewoonbaar zijn geworden en men allerlei maatregelen neemt het proces stop te zetten. Bluffer's Park, waar wij waren, is daar onderdeel van.

Nadat wij al dit moois hebben bekeken zijn we weer westwaarts gereden en hebben geluncht in High Park bij de speeltuin: Even genieten van wat waarschijnlijk een van de laatste mooie weekenden van het jaar zal zijn.

Meer foto's van de Bluffs en van een voetballende Jesper in High Park vind je in onze Zomer 2009 set op Flickr.

Ontario Science Centre

Een 'hair raising experience' was ons beloofd... laten we nu net dat onderdeel niet hebben gezien. Jammer, want Jesper à la Einstein leek me wel grappig! Toch hebben we een paar uur rond gelopen in het Ontario Science Centre. Het grootste deel van de tijd hebben we besteed in Kid Spark, waar Jesper zich heeft vermaakt met blokken, water -heel veel water- rook, vuur en muziek. De achterliggende gedachte van alle opzetjes en experimentjes heeft hij dan nog wel niet door, leuk was het zeker.

Hoe werkt een luchtballon?

Want ja, wat kan het hem nou schelen dat die luchtballon stijgt door de omhoog stijgende hete lucht. In Jesper's optiek is het gewoon: "Als ik op dat knopje druk, gaat die grote ballon naar boven, straks komt 'ie weer naar beneden en doe ik het nog een keer". Toch leggen we het principe uit, want wie weet wat hij er van onthoudt.

Wie weet er nog hoe sommige grote winkelketens vroeger het (wissel)geld veilig binnen het pand vervoerden? Juist ja, in die tubes door buizen, die bedoel ik. Zo'n systeem hadden ze hier ook staan, alleen moest je, om de tubes door de buizen te krijgen, op een groot kussen springen. Aangezien Jesper daarvoor te licht was (te weinig luchtverplaatsing), mochten papa en mama dat doen. Als die kassières dat vroeger nou hadden moeten doen, dan was winkelen een stuk leuker geweest!

In een andere hal kon je papier door heel hoge buizen laten blazen en het leukste: Dat kwam er aan de bovenkant weer uit, dus het regende papiertjes! Je kunt je voorstellen wat een ongelofelijke rotzooi het daar was. In de sporthal was niet zo heel veel te doen voor Jesper, maar de Bobslee-simulator was wel een succes. Alle andere zalen zijn we niet eens ingeweest; die waren niet geschikt voor kleine smurfen. We hebben nog even buiten op het voorplein gespeeld waar zomers veel waterpret moet zijn met een waterdoolhof en muziekfonteinen etc. Dat gaan we een volgende keer wel bekijken, want we gaan zeker een keer terug!

De foto's staan op flickr.

Moroccan Night out

Vandaag hebben we eindelijk weer eens de babysitter ingeschakeld: We waren uitgenodigd door een ex-'collega' van mij om te gaan eten in Toronto in The Sultan's Tent, een Marokkaans restaurant. We waren met z'n tienen: Jennifer & Jason, Beverly & Luigi, Dennis (Nederlander) & Julia, Katherine & Martin en wij tweetjes. We waren zeer bevoorrecht met ze mee te mogen, want blijkbaar is er een aardige wachtlijst om bij dit restaurant binnen te komen; Beverly had de reservering twee maanden geleden gemaakt!

Het restaurant is bij uitstek geschikt voor groepen, want links en rechts van het gangpad waren allemaal 'tenten' ingericht met vier tafeltjes. Aan het gangpad zelf waren ook wel tafeltjes voor twee personen -met megastoelen. Bij de prijs van het zeer smakelijke (verplichte)viergangen diner zit ook entertainment inbegrepen in de vorm van twee buikdanseressen, die ongeveer 45 minuten heupwiegend en buikrollend de hele tent doorgaan. Zo veel te eten en te zien en dan nog sta je na tweeënhalf uur alweer buiten. Ja, de keukens in dit land zijn goed georganiseerd!

SCCC Gala

Stefan Kneubuhler, Martijn's baas en Zwitser, was voorheen voorzitter van de Swiss Canadian Chamber of Commerce en is nu nog steeds bestuurslid. Tevens is Kuehne + Nagel sponsor wegens andere, persoonlijke betrekkingen (grote baas). En dus had KN 2 tafels op het jaarlijkse gala dinner & Dance van de SCCC. Stefan en Nancy hadden dit weekend andere plannen (trouwdag vieren in NYC) en vroegen of wij misschien zin hadden. Leuk! Wij waren nog nooit naar een gala geweest, dus graag. Let wel: Wij hoorden dit vorige week donderdag, het was een black-tie event en ik heb geen lange jurk...

Gelukkig komen de feestdagen eraan en zijn de winkels hier tot de nok toe gevuld met mooie jurken in alle lengtes. Kort gezegd: Mijn tot nu toe enige salaris heb ik volledig gespendeerd aan dit gala, en meer! Mooie jurk, twee paar schoenen (moet nog 1 paar terugbrengen), tasje, stola, pedicure (achteraf dus niet nodig) en kapper*. O ja, en een babysitter niet te vergeten. Gelukkig was het eten gratis!

Nadat de verwarmingsmonteur dan eindelijk weg was, kon Martijn Lauren, de babysitter, ophalen en daarna moesten we ons snel omkleden. Later dan gepland reden we door de plensregen naar Toronto. Eerst Lorenz en Stefka opgehaald en toen naar het Meridien King Edward Hotel aan King. Zeer sjiek en een statieportret waardig!

Meer statie- en andere portretten op flickr

De gemiddelde leeftijd van de genodigden lag redelijk hoog, maar onze tafels waren gezellig. Het was een leuke avond, met goed eten, live entertainment, een raffle en een casino -nepgeld was voor gezorgd. Behalve de verloting van alle centre pieces zijn er geen prijzen op onze tafel gevallen; de andere KN tafel had iets meer geluk met 3 prijzen (op 8 man/vrouw). De winnaar van het Rolex horloge (vice consul) vond blijkbaar dat hij er geen nodig had en gaf hem weer terug. Dit tot grote blijdschap van een andere man die echt naar voren sprong nadat zijn lotnummer werd opgelezen! Maar, niemand hoefde met lege handen naar huis, want alle genodigden kregen een flinke doos Lindt chocolade mee.

De die avond gevallen sneeuw was gelukkig niet blijven liggen, zodat we na twaalven toch nog snel naar huis konden rijden.

* Van ervaringsdeskundige Lorenz had Martijn gehoord dat hij geen smoking hoefde te huren, aangezien de meeste mannen in 'gewoon' kostuum komen. Scheelt toch weer.

Pop goes the Wiggles!

Ahoy there me hearties!

Vanmorgen zijn we naar "een grote winkel bij de toren" geweest en hebben The Wiggles gezien. Vertaling: In het Rogers Centre in Toronto was de voorstelling Pop goes the Wiggles van Australische kleuterleiders Anthony, Sam, Jeff en Murray. In Nederland totaal niet bekend, maar de heren timmeren al 17 jaar aan de weg. Begonnen down under op verjaardagsfeestjes bij mensen thuis, nu een wereldact met een hoger inkomen dan landgenoot Nicole Kidman (al hoeft zij het niet te delen). Op Craigslist boden mensen zelfs drie keer de prijs om toch nog een kaartje te kunnen krijgen.

Op Treehouse hebben ze een eigen programma dat voorheen om 8 uur 's avonds speelde; eigenlijk te laat voor Jesper, maar hij heeft er toch een paar keer iets van meegekregen. Blijkbaar had dat aardig indruk gemaakt, want hij bleef erom vragen. Toen Martijn zag dat ze naar Toronto kwamen -wij hadden nog steeds geen idee hoe bekend die lui waren- heeft hij kaartjes gekocht: Op rij 6, gangpad, in de Hot Potato seats wat inhoud dat we dichtbij het podium op klapstoeltjes op het kunstgras zaten en allemaal een Wiggles stickeralbum(pje) kregen.


Ter voorbereiding op de voorstelling hadden we de laatste twee DVD's gekocht en die regelmatig met ondertiteling afgespeeld, zodat we vooral mee konden zingen. In de show werden, naast wat aangepaste versies van 'volwassen' nummers, vooral kinderliedjes en rijmpjes gezongen en dan heb ik het niet over Klein klein kleutertje of Poesje mauw.

We hadden Jesper niets verteld, dus hij was al helemaal blij met die stickers van de Wiggles. Kun je je dat bekkie voorstellen toen ze alle vier in de Big Red Car het podium op kwamen rijden? Onbetaalbaar! De eerste 10 minuten heeft hij ademloos zitten kijken terwijl hij mijn hand en arm stevig vasthield. Daarna besloot hij dat rij 6 niet dichtbij genoeg was en trok me mee het gangpad door naar voren. In eerste instantie werden we daar weggestuurd door de stewards, maar na een half uur gaven ze het op, want al die kinderen -en ouders- bleven maar komen!

Sam Moran (gele Wiggle en steengoede zanger), Anthony Field (blauwe Wiggle, producer en zeer knap), Jeff Fatt (paarse Wiggle) en Murray Cook (rode Wiggle) worden vergezeld door Dorothy the Dinosaur, Wags the Dog en Henry the Octopus en nog een groep dansers. Zoals in de Toronto Star werd geschreven zijn ze de Beatles for babes. Nu zit er ook een act in de show waarin ze daadwerkelijk de Beatles imiteren: Outfit, haardracht en de Sjimmie Shake met de achtergrond danseressen in Mary Quant outfits.

Er doet ook een piraat mee, Captain Feathersword, en bij de fanshop had Martijn dan ook een mooie piratenhoed en zwaard voor Jesper gekocht. Zoals de naam Feathersword al doet vermoeden is het een zacht zwaard, net een plumeau. Dat zwaard vond Jesper geweldig, maar de hoed bleef niet lang op. Komt nog wel, hij gaat gewoon met de rest van de verzameling in zijn rieten mand en dan ontdekt 'ie hem wel een keer.

Opa en oma vonden het ook een geslaagde voorstelling. Tuurlijk, het was geen Phantom of the opera of Boudewijn de Groot, maar voor een kindervoorstelling was het kwalitatief erg goed en die 1 uur en 20 minuten (zonder pauze?!) waren zó voorbij. Na afloop heeft Jesper van oma nog een lightwand gekregen. Ja, aan de lange rijen te zien doet de merchandise goede zaken!

Uiteraard staan er een paar korte filmpjes op you tube en een fotoverslag op flickr -ik heb het aantal echt al gehalveerd!

Sixteen Mile Creek

Zoals bij veel mensen het geval is, weet ook ik niet hoe mooi de natuur dicht bij huis is. En met dichtbij bedoel ik dan op ongeveer 10 minuten lopen: Sixteen Mile Creek heet het riviertje dat achter onze wijk door de vallei loopt en uiteindelijk in Lake Ontario uitmondt. Jeroen en Laura hadden wel zin in een wandeling, dus hebben wij ze op verkenning gestuurd. Wel met een kaart van Oakville op zak, want je weet maar nooit waar ze ooit weer boven water komen...


Blijkbaar had ik een vooruitziende blik (of ik ben gewoon praktisch ingesteld dat kan natuurlijk ook), want ze kwamen helemaal aan de andere kant bij Neyagawa uit, dus dat werd nog een flinke wandeling terug naar huis. Maar het was mooi zeiden ze. Dus als straks de Indian Summer in volle gang is moeten we zelf ook maar eens gaan kijken. Martijn is trouwens al wel eens in de vallei wezen hardlopen.

Verder niet veel bijzonders deze week, behalve dat we dinsdag naar de Blue Jays zijn geweest en ik dus eindelijk mijn shirt aan kon:














Er stond helaas best een fris windje die dag en met het dak van het Rogers Centre open, heb ik heel snel mijn jas aangetrokken. Ik zat nog te twijfelen om ook een trui met logo te kopen, maar besloot dat dat toch wel zonde was en ben in plaats daarvan lekker tegen Martijn aangekropen.

Toronto Zoo met Laura en Jeroen

Donderdagmiddag zijn Laura en Jeroen aangekomen. We hebben veel moeite moeten doen ze wakker te houden, maar na het eten zijn ze toch echt naar bed vertrokken. Hoefde ik me niet zo schuldig te voelen dat ik er hun eerste avond al vandoor ging -Ik was uitgenodigd voor een Pampered Chef party bij Nancy K. De volgende dag zijn ze geheel zelfstandig met de bus en GO-trein naar Toronto gereisd en gezien de enthousiaste telefoontjes gedurende de dag, hebben ze het daar erg naar hun zin gehad.

Zaterdag zijn we met z'n allen naar Webster's Falls gegaan: Er stond nu veel meer water in de rivier dan vorige keer en we konden dan ook maar net bij het water komen. Ooit hadden we gelezen dat dit park regelmatig als trouwlocatie wordt gebruikt en ja hoor, vandaag was er een bruiloft. De bruid stond al ergens om de hoek te wachten, dus we zijn even tot het begin van de ceremonie blijven kijken. Het zag er erg leuk uit, zo'n bruiloft in de open lucht naast een stromend riviertje, maar je moet er toch niet aan denken dat het regent op die dag, want waar moet je dan naar toe?

Zondag zijn we naar de Toronto Zoo geweest. Zelf waren we daar nog nooit geweest, omdat we bang waren dat het te groot zou zijn voor Jesper. Uiteindelijk was dat ook wel zo, maar doordat hij nu meer afleiding had, heeft hij het toch goed volgehouden en hebben we alleen Eurasia en de Kidszoo overgeslagen. Bij de Stingray Bay stonden gigantische rijen, dus daar zijn we bewust heel hard voorbij gelopen.

Nadat we zonder succes het olifantenterrein hebben afgetuurd, zijn we eerst gaan lunchen (ontbijt voor onze gasten) bij de Simba Safari Lodge. Voor dierentuin-fast food was de kwaliteit van het eten verrassend goed! Die plafondventilatoren hadden alleen voor mij niet aangehoeven hoor...

Jesper vond alle aapachtigen erg leuk, maar we kregen pas echt ruzie met hem toen we bij de kangeroes en wombats weg wilden. Niet dat die nu zo leuk aan het rond hupsen waren hoor; net als de rest van de dierentuin populatie waren ze in een semi-slaap toestand.

In het Noord-Amerikaanse deel, nu natuurlijk extra interessant voor ons, zagen we één raccoon verstopt hoog in de boom ("Ach, die komen ook in onze achtertuin"), twee Grizzlyberen met het bekende dierentuin-syndroom en, alweer liggend, een roedel witte wolven en een berg bisons. De beren vond Jesper trouwens ook leuk, die zijn uiteraard erg vertrouwd voor hem, want zijn bed ligt er vol mee.

Na een bezoekje aan de giftshop (grizzly knuffel voor Laura en wat educatief spul voor Jesper) stapten we even na vieren weer in de auto richting Oakville. Al snel viel Jesper in slaap en daardoor durfden we het ook aan om ter afsluiting gezellig uit eten te gaan bij Turtle Jacks. Hij had weliswaar moeite met wakker worden, maar na wat frisse lucht was hij weer helemaal het mannetje.

De foto's staan weer op flickr

In een gat gevallen?

Al maanden nemen we ons voor om vaker tijdens het weekend Toronto in te gaan en elke keer een andere wijk aan te doen -dat moet Jesper ook net volhouden. Vandaag beginnen we daar eindelijk mee en we beginnen in Yorkville; een wijk ten noorden van University die gekenmerkt wordt door authentieke panden en dure winkels.

Het is somber weer, maar voorlopig is het droog, dus in afwachting van de regen die het staartje van Ike meebrengt, gaan we op pad. We nemen Spadina om op onze bestemming te komen en zien daardoor direct een deel van Chinatown.

Parkeren is weer geen probleem en nadat Jesper uitgebreid een brandweerauto bij Firestation 312 heeft bestudeerd nemen we Yorkville Av. tot Avenue Rd. dan Cumberland St. en zijn doorgestoken naar Bloor St. W. Als je een beetje geld hebt, kun je hier je tijd wel volmaken, want alle bekende merken zijn vertegenwoordigd: o.a. Chanel, Louis Vuitton, Lacoste, Guerlain, Hermes en Gucci, maar voor de gewone man is er ook een Gap, H&M en grote vestiging van Winners aanwezig.

We hebben even het pand van het ROM (Royal Ontario Museum) bewonderd, een combinatie van de kubuswoningen in Rotterdam en de pyramide bij het Louvre, maar dan in het kwadraat (minimaal). Jesper's reactie toen we er eerder langs reden: "Die valt om, die gaat omvallen!"

We zijn nog wel de Pottery Barn (Kids) ingeweest. Ik weet dat ze er in Friends een beetje negatief over waren, maar mijn huis mogen ze er best mee volzetten hoor! Met moeite kregen we Jesper weg bij al het leuke kinderspul, zelfs een ritje in de lift kon hem niet overhalen.

Als laatste hebben we Yonge een stuk naar het zuiden afgelopen. Via een demonstratie bij de Church of Scientology en een hapje bij de Mac kwamen we terecht bij Dundas Square waar we hebben gescrambled: Op deze kruising krijgen sinds kort voetgangers voorrang en mogen 1 keer per cyclus in alle richtingen tegelijk oversteken, ook diagonaal. Voor Toronto is dit een experiment, maar in andere (Canadese) steden gebeurt het al langer. Toch ziet het er typisch uit en druist het in tegen alles wat je als kind hebt geleerd.

We zijn even op Dundas Square met al z'n reclame-uitingen blijven hangen - denk aan Times Square en Piccadilly Circus. Ook waren er nog restanten van het Toronto Film Festival dat vandaag voor het laatst is (maar Brad Pitt is al naar huis, denken we).

Onderweg had Jesper de subway al door de roosters in de straten horen rijden en na onze uitleg dat er een trein onder de stoep reed, wilde hij ook 'het gat in'. Gelukkig voor hem zaten wij er niet op te wachten dat hele eind weer naar de auto terug te lopen en dus ging hij voor het eerst met de metro. Drie haltes weliswaar, maar hij vond het errug interessant!

Terug naar huis Bloor afgereden tot aan Hyde Park (Honest Ed's gezien -wat een circus!) en via Lakeshore de Gardiner op. In een soort van natte, grijze tunnel zijn we naar huis gereden en nu, even na tienen, regent het nog steeds en volgens de voorspellingen houdt dit de komende 24 uur aan.

Argos - Blue Bombers

Vandaag een mannen-uitje met 11 andere collega's (en vrienden van - ) naar de CFL wedstrijd van de Toronto Argonauts tegen de Winnipeg Blue Bombers in het Rogers Centre. Was een gezellig avondje dat begon in de Steamwhistle Brewery waar we bij het einde van de rondleidingen diverse gratis "samples" hebben genomen zonder een tour te doen. Goed bier voor dat geld...

Helaas stelde de wedstrijd weinig voor. Beide ploegen speelden vorig jaar de halve finale van de Grey Cup tegen elkaar maar dit seizoen is het niet best. Deze week hadden de Argos zelfs de coach ontslagen, maar samen met 28.000 anderen zag ik dat de Bombers met 39-9 wonnen van een kansloos Argos team.

Bezoek Angela & Siger

Onze B&B is alweer voor de derde keer volgeboekt; dit keer zijn Angela en Siger op bezoek. Gelukkig voor hen kan Jesper zich 's ochtends beheersen en rent hij niet direct hun slaapkamer in (niet dat ze kunnen uitslapen, daarvoor maakt hij toch teveel herrie).

Na een late aankomst op Pearson vrijdag, zijn we zaterdagochtend naar Toronto gereden om de oversteek naar de eilanden te maken. Wij dachten dat ze het wel zouden waarderen om rustig te beginnen en tegelijk een indruk van de stad te krijgen. Op Center Island zijn we eerst naar de splashpad gegaan om vervolgens via de vuurtoren ergens op Hanlan´s Point naar de Air Show te kijken. Na de show van de Water Bombers (blusvliegtuigen) waren we het zat en hebben we in Centreville een ritje in het Toronto Island Monster en -iets suffer- het treintje gemaakt. Ondertussen zagen we nog wel het slotstuk van de Air Show overvliegen: de Snowbirds. Om de eerste dag op z'n Canadees af te sluiten hebben we thuis de BBQ aangestoken.

Zondagmiddag zijn we naar Burlington gereden voor Canada's Largest Ribfest. Tientallen ribbers hadden zich opgesteld in Spencer Smith Park om hun kunsten te laten proeven.

Na een rondje over het terrein zijn we neergestreken op een schaduwrijk plekje in het gras en hebben Martijn, Angela en Siger her en der onderdelen voor ons diner gekocht: verse chips, maïs en uiteraard spareribs! Wat we niet hebben genomen, maar er wel bijzonder kunstig uitzag waren de gebakken uienbloemen. Toch ook maar gezwicht voor een funnelcake; was minder zoet dan het eruit zag (en dus ook wel lekker). Jesper heeft zich nog even vermaakt in het kinderdeel in de verschillende springkussens/kastelen, maar was helemaal blij toen hij bij de Sunoco-stand een plaktattoo kreeg.

Maandag was het Labourday (of Laborday op z'n Amerikaans). In tegenstelling tot 1 mei in Nederland is het hier echt een vrije dag, maar vooral het laatste lange weekend voor de scholen weer beginnen. Een paar dagen geleden hadden we besloten op die dag toch maar Jespers verjaardag te vieren en een paar vriendjes uit te nodigen.

Door het lange weekend was uiteraard niet iedereen beschikbaar, maar we hebben toch overbuurmeisje Mary en klasgenootje Brecken weten te strikken. Aangezien het feestje pas vanaf 15.00 uur zou zijn, zijn we 's ochtends eerst naar Kelso Lake gereden voor een beetje fun in the sun. Konden we direct even Jespers PFD (Personal Flotation Device) testen: We hebben Jesper het water ingeslingerd en hij bleef drijven, de bon kan dus weg!

Weer terug thuis hebben we snel de laatste slingers opgehangen en zijn toen eerst naar de kelder afgedaald om Jesper ons kado te geven: een keuken! Hij vond het helemaal geweldig en we kregen hem met moeite weer naar boven voor de rest van de kadoos: een step, T-ball set, Mr. Potato Head, eten en pannen voor zijn keuken, DVD's van Thomas de trein en Shrek 3 (ja, die hadden we al eens gekregen, maar die had Jesper door midden gebroken), playmobil en een houten 'see & spell puzzle'.

Aangezien de twee gasten voor het feestje samen met hun broer/zusje en ouders kwamen was het toch nog redelijk druk. Nadat ze eerst binnen de boel op z'n kop hebben gezet, heb ik iedereen naar buiten gedirigeerd voor DE TAART en het cupcakes versieren. Al snel zaten de kids en hun kleding onder de chocola, maar ze hadden het naar hun zin. Ach, waarom hebben ze anders Wetties en wasmachines uitgevonden... Van de visite kreeg Jesper trouwens een Cars Doodle bord (zo'n magnetisch tekenbord; goede timing, de andere was net met het grofvuil meegegaan) en een setje dinosauriers.

Meer foto's van Jesper's verjaardag kun je op flickr bekijken.

Dinsdagochtend bleek dat het keukentje echt een goede keus was, want Jesper had amper zijn ogen open of hij was al in de kelder aan het spelen. Even na tienen hebben we Angela en Siger afgezet bij het Bronte Go Station: zij gaan vandaag Toronto verkennen en ontmoeten ons vanavond weer in het Rogers Centre voor Blue Jays - Minnesota Twins. De rest van de dag hebben Jesper en ik grotendeels in de kelder doorgebracht (lekker koel) en hij is er zelfs even in slaap gevallen. Vroeger dan verwacht kwam oppas Christie aan, zodat Martijn en ik niet al te veel van de wedstrijd hebben gemist.

Het begon bedroevend slecht en de Jays kwamen snel op een achterstand. Dat veranderde toen Angela en ik naar de fanshop gingen: We waren er nog niet binnen of de toeters gingen af voor een homerun voor de Jays (dat bleek achteraf de tweede te zijn, nr. 1 was blijkbaar al toen wij nog in de lift stonden). Kortom, toen wij eindelijk weer plaatsnamen op ons stoeltje was het een heel andere wedstrijd en de negende inning is niet eens uitgespeeld. Na de wedstrijd weer naar de fanshop om mijn personalized flashback friday shirt op te halen en een shirt voor Siger te kopen. Later dan nodig kwamen wij thuis en dit keer lag Jesper wel netjes in zijn bed.

Woensdag: creche en vrijwilligerswerk, dus Angela en Siger zijn samen naar Niagara Falls gereden in Martijns auto. Zelfs met hun geweldige gevoel voor richting zijn ze daar aangekomen en hebben later ook de outlet in Lundy´s Lane en zelfs de weg terug naar huis gevonden.

Donderdag zijn we eerst naar Crawford Lake gereden met z'n viertjes (Martijn moest gewoon werken - maandafsluiting): Iroquois dorp bekeken, beetje lacrosse gespeeld ?! en naar het meer gelopen. Daarna via het ziekenhuis (ik moest even laten zien waar ik 'werk') naar downtown Oakville gereden. Stukje Lakeshore gelopen, gelunched op Town Square bij het Star Scoops Café en ter afsluiting naar de speeltuin aan het meer. Voor de afwisseling thuis geBBQd.

Veel meer foto's op flickr.

Buskerfest

Donderdag 21 t/m zondag 24 staat de St. Lawrence Market neighbourhood in Toronto in het teken van het Buskerfest: "Buskers are gutsy street performers who fly by the seat of their pants - sometimes literally! They boldly take their astonishing talent right into the audience where spectator participation ensures every show is just a little different". Straattheater dus.

Met een heat alert en smogalarm op de TV, radio en matrixborden langs de snelweg, scheuren wij de binnenstad in. Het is een rustig weekend in Toronto:

• Buskerfest (verwacht 500.000 bezoekers dit weekend)
• Baseball Blue Jays vs. Boston Red Sox (45.000)
• CNE - kermis in Exhibition Place (1.3 millioen in 2 weken, vandaag een van de drukste dagen)
• TFC (22.000)
• Cirque du Soleil in Air Canada Centre (20.000)

By the way, deze locaties liggen allemaal op loopafstand van elkaar...

Het programma begint vandaag om 11 uur en met gemak vinden wij een parkeerplekje naast de St. Lawrence Market. Het is al gezellig druk en al snel zien wij de eerste performers.
Jesper vindt niet alles even leuk, maar bij sommige voorstellingen mogen we echt niet weglopen. De Construction Guys en Marie Antoinette (een mime speler) zijn favoriet, al vind hij de fontein achter het flat iron-building en de markt toch het leukst. Ja, wij wilden wel verder, dus dat werd gillen en schoppen. Maar na een overheerlijk, gratis yoghurtje was hij voldoende gekalmeerd om een ballon-figuur uit te zoeken (en te wachten tot deze klaar was). Het is een zeeschildpad geworden.

Aangezien Jesper tegenwoordig weigert 's middags te slapen zijn we gebleven tot wij, de volwassenen, het zat waren: Zo ontspannen loop je nu eenmaal niet rond als je continue achter zo'n peuter aan moet rennen door de menigte. Rond half 3 gingen we naar huis.

Meer foto´s van het Buskerfest vind je op flickr.