Wie de eerste steen werpt ...

Ik wil niet zeggen dat ik zonder zonde ben, toch mocht ik als eerste van ons team een poging wagen de steen weg te gooien tijdens het "3rd Annual KN Curling Adventure." Curling, is dat niet zo'n suffe sport die alleen door bejaarden wordt beoefend? (No offense!) Niet echt! Curling is een precisie sport die qua strategie lijkt op bowls, petanque en bocce, maar op ijs wordt gespeeld en met zware stenen in plaats van metalen (of plastic) ballen. Curling werd een officiële olympische wintersport in 1998. Wereldkampioenschappen zijn er sinds 1957 voor mannen en 1979 voor vrouwen. Internationaal gezien overheerst Canada de sport: Tijdens de laatste Winterspelen wonnen de mannen goud en de vrouwen zilver.

Nog iets meer achtergrond informatie (met dank aan Wikipedia):

Een curlingwedstrijd wordt gespeeld door twee ploegen van vier spelers. De aanvoerder van een ploeg, de skip, zet de te volgen strategie uit en bepaalt in overleg met de andere spelers hoe de stenen moeten worden gespeeld. Elke ploeg heeft acht stenen, van graniet en 19,1 kg zwaar, met een handvat. De curlingbaan (curling sheet) is een ijsbaan van ca. 42,5 m lang en 4,3 m breed. Vóór de wedstrijd wordt op het ijs een fijne spray van waterdruppels gespoten die onmiddellijk aanvriezen. Dit vergemakkelijkt de loop van de stenen en geeft hen een voorspelbare baan.

De wedstrijd bestaat uit een aantal "ends" (in competitieverband 10 ends, 8 ends voor junioren). In elk end spelen de teams om en om hun acht stenen, elke speler twee stenen, vanaf het ene einde van de sheet naar het "huis" aan de overzijde; dit zijn de gekleurde cirkels op het ijs.

Blue Mountain - nog zo'n 'must see... and do'

Het grote voordeel van wonen in Ontario is dat je veel recreatie binnen handbereik hebt. Zo ligt er 90 minuten rijden van Toronto een ski-gebied: Blue Mountain. Wikipedia heeft dit erover te zeggen:

Uitzicht vanuit ons appartement

Blue Mountain is an alpine ski resort in Ontario, just northwest of Collingwood. It is situated on the Niagara Escarpment about 1 km from Nottawasaga Bay and is a major destination for skiers from southern Ontario. On average, Blue Mountain sells more than 750,000 lift tickets per year, making it the third-busiest ski resort in Canada, after Whistler-Blackcomb in British Columbia and Mont Tremblant in Quebec. It is one of the largest resorts in Ontario and has been extensively built out, featuring 34 runs, 13 chairlifts and 5 freestyle terrains. Majority-owned by Intrawest since 1999, the resort has recently undergone major renovations, including new high-speed lifts and a new "village" similar to those built at Tremblant and Whistler at its base. 

Geen van ons kan skiën, dus boekten we 5 nachten in het Mosaic op basis van een "Stay and Learn to ski" pakket. Gezellig met Harry, Tamara en Frederike, zodat de kids samen naar ski camp konden. Het was een last-minute beslissing dus rende ik de week voor vertrek van hot naar her om voor Jesper toch maar een winterjas erbij te kopen (eentje waarbij hij niet op een Michelin-mannetje lijkt), een balaclava en thermo ondergoed, nekwarmers voor de hele familie, skisokken, extra handschoenen etc. Omdat ook alle babyspullen 'meemoesten', werd het een hele volksverhuizing. Om er vervolgens bij aankomst achter te komen dat ik voor mezelf totaal géén handschoenen of muts had ingepakt...

OSC Gala Day en reptielen

Vandaag was de laatste dag van het outdoor soccer seizoen; Gala Day. Op deze dag spelen alle teams van de club U4 (9 divisies van 8 teams) en U5 (11 divisies van 8 teams) een korte wedstrijd op hetzelfde complex, naast de indoor hal van de club. Op het veld ernaast staan naast een podium ook allerlei luchtkussens en andere stands. Aangezien elk team uit 8 spelers bestaat en elke speler gemiddeld bij zich heeft: twee ouders, een broertje of zusje, aantal stoelen, koelbox, etc., was het een aardige drukte op Pine Glen.

Wij kwamen met z'n viertjes aan in de warme zon en waren heel blij dat er op het veld nog een lekker windje stond -om 9 uur stond het kwik al op 30 graden. Jesper heeft met het hele team goed zijn best gedaan en hij keek al helemaal uit naar de huldiging na de wedstrijd op het podium.

Raceweekend

Twee races voor Jesper dit weekend: De eerste op zaterdagochtend, gelukkig ruim voor zijn voetbalwedstrijd, de tweede op zondagochtend. Dus twee keer vroeg op, al laat mama verstek gaan, want die loopt op het moment het liefst zo weinig mogelijk!

1. De 2km Run Way Walk - zoals de naam al zegt een wandeling op een van de start/landingsbanen van Toronto Pearson Airport, en dat laatste is natuurlijk de aantrekkingskracht van deze loop. Want hoe vaak krijg je nu de kans om ongestraft 'tussen' opstijgende en landende vliegtuigen te lopen?

En het was maar goed dat het een wandeling was, want Jesper had meer oog voor alle vliegtuigen dan voor het neerzetten van een goede tijd.

Outdoor Soccer

Na weken ernaar vragen mocht Jesper vandaag eindelijk zijn eerste wedstrijd buiten spelen. Net als bij indoor soccer zit straatgenootje Jacob weer bij hem in het team en de nieuwe coach Mike is erg leuk.

Hoe vinden jullie de nieuwe paarse outfit? Ze hebben dit keer jurkjes in plaats van shirts. De bijpassende paarse sokken hebben we zelfs niet uit de verpakking gehaald...

It's a blast!

Gisteren stonden de kranten vol omdat de Phillies met ex-Blue Jay Doc Halladay dit jaar niet naar Toronto komen (vanwege de G20). Vandaag echter waren ze wel degelijk in de GTA: De Phillies even speelden tegen de Phillies oneven, alleen was het geen MLB, maar Blastball van de OLLB (Oakville Little League Baseball).

Ja, het is lente, de zomer is onderweg en alle zomer sporten beginnen weer: Sinds vorige week heeft Jesper zwemles op dinsdagavond zodat hij op zaterdag buiten kan voetballen. Afgelopen zaterdag hebben we daarvoor zijn nieuwe -purple- tenue opgehaald bij coach Mike. En vanaf vandaag speelt Jesper op woensdagavond Blastball.

Paint the rink pink

Danielle, ik en onze 3 kinderen

Danielle en ik met onze 3 kids

Op de avond van de opening in Vancouver - de vlag wordt binnen gedragen terwijl ik dit schrijf- zijn wij weer met het vaste gezelschap naar de St Mike Majors geweest voor een hockey wedstrijd. Vanuit de KN box had Jesper binnen 3 seconden gezien dat het ijs een andere kleur had. Kort daarna was ook duidelijk dat een groot deel van het publiek dezelfde kleur droeg, de Majors andere shirts hadden en zelfs de referees zwart-rose gestreepte shirts aanhadden. Welkom bij de derde Pink Ribbon night van de St Mikes!

Het was weer een gezellig avondje met Pavan, Yma, Nancy, Aidan plus familie en wij. Vanaf 9 uur hebben we in de box ook naar de opening van de Olympische Spelen gekeken waarbij wij allemaal ons eigen land hebben zien binnen komen.

NB. In Noord Amerika zijn ze gek op dit soort thema avonden voor het goede doel: De Toronto FC speelde dit seizoen al twee keer in het roze, er was een week waarin het MLB baseball roze was (incl bats) en de NFL was ook een week roze getint.

Orange Tigers

De laatste weken staan vooral in teken van het grote wachten: Jesper kijkt elke dag hoopvol naar buiten of het nu eindelijk echt gaat sneeuwen. Nadat wij hier 2 winters hebben mee gemaakt met aardig wat sneeuw is het deze winter bijna sneeuwloos; we hebben totaal maar een paar centimeter gehad, zelfs in NL is er meer sneeuw gevallen! De laatste week is het wel weer koud genoeg voor sneeuw (gisterochtend -20 bij het wakker worden), maar meer dan wat verdwaalde flurries hebben we niet gezien.

Vorige week zondag was de eerste wedstrijd van het winterseizoen van Jesper's voetbal. De club was Martijn vergeten als coach aan te stellen en nu heeft Jesper dus een nieuwe, vreemde coach. Helaas moet hij hier nog erg aan wennen; hij vindt het helemaal niets dat papa niet meer in het veld is en heeft dus vooral langs de kant gezeten. Bij een nieuw seizoen hoort hier ook een heel nieuw team, maar gelukkig wel met een vriendje uit de straat (Jacob) erbij.

De nieuwe coach is een echte Noord Amerikaanse soccer mom en zij heeft direct een yell en bijnaam verzonnen voor het team. Tja, daar had de vorige coach nooit aan gedacht (wel door ondergetekende gesuggereerd, maar nee, dat vond meneer niet nodig). Maar het zijn dus de Orange Tigers geworden, al zat Jesper vanmiddag heel zachtjes, tijdens het in elkaar zetten van een Ikea kastje, de Orange Penguins aan te moedigen. Misschien teveel NHL hockey gekeken met papa?

Raptors

Afgelopen weekend stond voor mij (Martijn) in het teken van sport, nou ja, kijken dan. Door een zware verkoudheid heb ik nu een dikke week zelf niet gelopen. Vorige week vrijdag heb ik een collega van het hoofdkantoor uit NYC meegenomen naar de Raptors-Bucks, zowaar waren op het laatste moment de KN kaarten vrijgekomen. Dat was wel even wennen, zo dicht bij zitten. Het was een leuke avond en het 3e kwart hebben we met Carlos en Pavan erbij gezellig in de Smirnoff Ice Box doorgebracht...

Zondagavond had ik zelf kaarten om met Carlos en Pavan de LA Lakers (Kobe) aan het werk te zien. Tussen de NFL halve finales door hebben we een van de spannendste wedstrijden ooit gezien. De Raptors waren eindelijk goed in vorm en hadden genoeg zelfvertrouwen tegen de regerend kampioen. Ze hebben een tijd 10 punten achter gestaan maar kort voor tijd kwamen ze steeds verder terug. Met 1 punt voor misten de Lakers met 15 seconden te gaan. Dus kregen de Raptors weer de bal en de Turk ging naar de basket met 1.2 sec te gaan, maakte een schwalbe en kreeg 2 vrije worpen. Allebei raak, 1 punt voor met 1.2 sec te gaan. Wie anders als Kobe maakte bijna nog de winnende.... zie hier voor beelden

Santa Jingle Run

Mijn eerste "race" met een dresscode: Zaterdag 12 december, 9 uur, twee weken voor kerst en Harry en ik doen mee aan een (fun) 5k race in Burlington. En met ons nog bijna 2400 andere Santa's. Jawel... bij het ophalen van de bib kregen we een heel Santa pak, inclusief belletje voor aan de schoen. Helaas was hier geen sneeuw gevallen (in Muskoka wel een meter, bij ons op woensdag slechts een dun laagje) maar het was wel -7 met een lekker zonnetje en gelukkig bijna geen wind.

Het was erg leuk al die Santa's bij elkaar te zien! Het lopen was eigenlijk bijzaak; van te voren wilde we relaxed in een half uurtje lopen en dat hebben we dan ook gedaan (elke km ietsje sneller). Het ging verrassend makkelijk ondanks het pak en het feit dat ik alweer 2 weken niets had gedaan wegens een onwillige achillespees.

Voor wat impressies:


http://www.youtube.com/watch?v=nt8zoLfay_A
http://www.youtube.com/watch?v=PxK3u-ERoZI

Bills - Jets

Donderdagavond was de derde wedstrijd van de Buffalo Bills series in Toronto. Vorig jaar was ik al naar een pre season wedstrijd geweest tegen de Steelers, donderdag voor het echie tegen de NY Jets. Omdat ze er achter zijn gekomen dat de prijzen nogal aan de hoge kant zijn hebben Carlos en ik een upgrade gekregen naar center field. Perfect zicht en de sfeer was ondanks twee uit teams best goed. Het enige nadeel was dat het Bills en Jets waren, niet echt topteams en ondertussen zo goed als kansloos (al hebben de Jets vanaf zondag weer een beetje kans) en de 2e helft was niet al te goed.
Maar het lijstje raakt aardig vol; competitie wedstrijden van NHL, MLB, MLS, NBA, OHL, CFL en nu ook NFL. Het vervolg zou natuurlijk een play off wedstrijd zijn, maar ja, in Toronto....

Rogers Cup

De laatste twee weken hier in Canada staan in het teken van de Rogers Cup. Dit zijn twee grote tennistoernooien in één; de eerste week spelen de mannen en de tweede week de dames en dat om en om in Montreal en Toronto. Vorig jaar waren de mannen in Toronto (herinner de vroege uitschakeling van Roger F, zijn eerste wedstrijd na de Wimbledon winst op Nadal), dus dit jaar zijn de dames hier.

Sorry Roger W., mijn oud klasgenoot en nu leraar Engels op het IMC en de grootste fan van Steffi en die andere Roger, maar het toernooi is vreemd genoeg niet naar jou vernoemd... Iedereen die hier al eens is geweest weet wel waar Rogers voor staat (Ted -, - Centre, Blue Jays, gsm, internet, kabel, tv-zenders, radiozenders, etc.).

Van te voren wilden Pavan en ik wel een dagje gaan kijken. Tenslotte deden er 20 speelsters uit de top 20 mee, 33 van de top 35 en Kim had nog een wildcard gekregen ook! Maar ja, die toegangsprijzen! Omdat Pavan zich als vrijwilliger had opgegeven (staat op de wachtlijst) kreeg hij echter een aanbieding voor de vrijdag matinee, "brons" kaartjes voor een tientje in plaats van 95 plus servicekosten. Helaas waren een paar sterren al vroeg uitgeschakeld, was Maria door de tornado gisteren erg laat klaar dus die speelt vanavond pas en helaas werd Kim vannacht alsnog uitgeschakeld... dus wie zouden we wel te zien krijgen? Een paar Russische namen? Uiteindelijk hebben we twee kwartfinales gezien: De nummer 4 van de wereld, Elena Dementieva (voor de mannen, google eens op afbeeling), tegen een hele bekende Australische en daarna de nummer 3, Serena Williams, tegen een Tsjechische.
Het was een erg leuke belevenis, we hadden mooie plaatsen en hebben heerlijk van de zon genoten. Helaas was de tegenstandster van Serena in de 2e set dramatisch slecht maar het is mooi om van zo dichtbij te zien hoe die Williams de ballen raakt.

Er was nog van alles in het promodorp te doen. Vandaag van het Fly Emirates Day, behalve alle goodies en caps kwam speciaal nog de grote Airbus (zie de foto's) overvliegen tot plezier van het publiek -wij zien hem elke ma-wo-vr om half 4 langs ons bureau vliegen, maar het blijft een mooi gezicht. Volgend jaar als de mannen er weer zijn voor herhaling vatbaar!

De actiefoto's staan op flickr, zonder password.

Martijn's drukke dag

Nadat we vrijdag na het eten nog naar de splash pad waren geweest stond er voor zaterdag een aardig dagje gepland. Na het wekelijkse bezoek aan de supermarkt zijn Jesper en ik naar de YMCA gegaan voor de zwemles en voor de 2e week op rij ging het weer perfect, wat een invloed een nieuwe juf kan hebben...

Voor de middag had ik Toronto FC gepland samen met Richard, Carlos en Pavan. Begin van de week bleek dat Pavan toch niet kon en besloot ik Jesper mee te nemen. De wedstrijd begon pas om 4 uur was en zat dus erg kort op het concert, maar het was perfect om een helft te gaan kijken met Jesper. Toevallig las ik van de week dat een TFC kaartje groundsadmission geeft voor Ontario Place en omdat OP toch al op het verlanglijstje stond zijn we bijna direct na de zwemles richting Toronto gereden. Gelukkig ligt Ontario Place in/aan het meer en stond er een klein beetje wind in de 30+ graden.

Zoals verwacht had Jesper alleen interesse in de splash pad en een hele grote glijbaan met rafts. Om 1 uur hebben we in het theatertje naar een voorstelling van Thomas the Train gekeken en zijn direct daarna weer het water in gegaan. Toen het rond 3 uur tijd werd om naar het stadion te gaan wilde Jesper uiteraard de andere rides in en zijn we dus op weg naar buiten nog wat anders attracties in gegaan. Bij de auto, die echt direct achter de tribune stond, hebben we onze TFC shirts aangedaan en toen waren we er klaar voor.

Jesper had vooral interesse voor het sfeervak naast ons met de trommels en vlaggen. Hij vond het voetbal wel weer leuk maar was waarschijnlijk een beetje te moe door het spelen in die warmte. Verder vond hij Richard opeens wel een beetje eng (daar was de vorige keer bij Richard thuis niets van te merken) en hij had zich op Carlos verheugd maar die moest verstek laten gaan (omdat een tatoo afspraak een beetje uitliep!) Maar in de auto terug naar huis vertelde Jesper dat het toch weer erg leuk was en dat hij volgende keer weer naar het voetbal wil gaan. (TFC heeft gewonnen van DC United en staat nu 3e met volop kans op de playoffs)Op de terugweg hebben we tot vreugde van Jesper een Happy Meal opgehaald en tot zijn boosheid ook de babysitter Lauren.

Tja, toen ik om half een van het concert terugkwam bleek het hardlopen er niet van te zijn gekomen. Vanmorgen om half 9 zondagochtend moest ik ook nog eens invallen bij een collega bij beachvolley dus hebben we vanmiddag maar een beetje rustig aan gedaan.

Jesper en de Galácticos

Ja ja, het duurste soccer team van de wereld speelt morgenavond een wedstrijd tegen Toronto FC. Omdat Real niet op kunstgras speelt is er voor 2.5 ton voor een week gras gelegd en vraagt de club zelf dik een miljoen. Het gevolg is dat mijn normale vak 165 CAD i.p.v. 35 kost voor een oefenwedstrijdje. Omdat zelfs de extra gebouwde tribune was uitverkocht werd besloten dat de training van Real op donderdag ook bezocht kon worden, voor een tientje....

Toen Jesper vorige week na de Blue Jays langs BMO Field kwam wilde hij persé daar ook een keer naartoe en een korte training is daarvoor zeer geschikt. Onderweg in de auto was er wat onbegrip bi j Jesper; ik had hem uitgelegd dat Real net als Sinterklaas uit Spanje komt, maar moest hem hevig teleurstellen met het feit dat Sinterklaas er vanavond niet bij zou zijn.

Nadat we de aankomst van de spelersbus hebben bekeken zijn we met onze pizza en drinken heerlijk in het zonnetje gaan zitten op perfecte plaatsen dicht bij het veld. Jesper en geitje keken hun ogen uit en hebben zich perfect vermaakt. De training duurde een uur en die tijd vloog voorbij, zeker omdat Jesper halverwege stoelen wilde ruilen en naast Carlos ging zitten om gek te doen. Dat kon makkelijk omdat we ruimte zat hadden doordat Pavan perse met de trein wilde, die miste en vervolgens vol in de file terechtkwam. Pa en ma zullen zich nog herinneren dat Pavan bij de Maple Leafs pas in de 3e periode binnenkwam; de training vandaag duurde precies een uur, zodat hij binnenkwam toen de spelers het veld verlieten.

Na de wedstrijd wilde Jesper naar de bovenkant van de tribune lopen om naar de TO skyline te kijken. Onderweg naar buiten hebben we een TFC shirt voor hem gekocht zodat hij nu dezelfde heeft als papa. Voor het stadion stonden de TFC spelers nog handtekeningen uit te delen en zijn Jesper en papa met een speler op de foto gegaan, nu alleen nog even uitzoeken wie het was. Misschien was het wel de Nederlandse versterking die morgen meedoet met TFC.

O ja, de miljoenen die wij met 18.000 anderen live in actie hebben gezien waren:
Goalkeepers: Casillas, Dudek, Adan.
Defenders: Pepe, Albiol, Metzelder, Garay, Torres, Arbeloa.
Midfielders: Lass, Xabi Alonso, Sneijder, Robben, Guti, Drenthe, Granero, Kaka.
Forwards: Raul, Cristiano Ronaldo, Benzema, Higuain, Negredo.

Ruud en Rafael waren in Spanje gebleven om met het 3e te trainen, Klaas-Jan zat al in Milano.

Goed idee van papa

Over 1 1/2 week gaan Julia en Dennis in Vegas trouwen (da's heel gewoon hier) en al gaan we niet naar de bruiloft, ik was wel uitgenodigd voor Julia's Bachelorette diner. Moeders was dus vrijdagavond van huis en Martijn vond dit een goede gelegenheid voor een Vader-Zoon-uitje en Baseball bij Jesper te introduceren. Hij en Pavan hadden de goedkoopste kaartjes gekocht, want ja, zo'n wedstrijd kan uren duren en misschien is Jesper het na één inning wel spuugzat.


Dus op Flashback Friday ging Jesper naar de (Tampa Bay) Rays tegen de (Toronto Blue) Jays. Na een extreem goede start gaat het momenteel weer slecht met de Jays, maar papa en Pavan wilden toch heel graag vrijdagavond gaan. Iedereen verwacht namelijk dat de grote ster, Doc Halladay, deze week wordt geruild met een goed team en dit was waarschijnlijk zijn laatste thuiswedstrijd. Van te voren had ik gezegd dat ik in ieder geval 2 innings wilde blijven en alles wat langer was zou mooi meegenomen zijn.

Door de file kwamen we pas in het midden van de 2e inning aan en zijn snel de trappen op gelopen (nou ja, papa heeft gelopen en Jesper zat lekker op iemands nek) zodat we nog redelijk op tijd op onze stoeltjes waren en Pavan een paar stoelen verderop zagen. Jesper was gelijk erg onder de indruk van het "grote gebouw" en zat vooral naar het hoge dak te kijken en naar alle mensen op hem heen. Hij had snel door dat de blauw en grijs geklede mensen na een tijdje steeds naar de uitgang gingen. Het was even lastig uit te leggen wat een dug-out is als je er achter zit en er dus niet in kan kijken...

Omdat wij op rij 1 aan het aisle zaten hadden we veel aanspraak van de oma die suppoost was in ons vak. Toen ze hoorde zat het Jesper's debuut was in baseball beloofde ze iets te regelen. Na een tijdje kwam ze terug met een boek van de opening van het stadion (net het 20 jarig jubileum gevierd) en een echte, gebruikte baseball! Tijdens een wedstrijd worden alle gebruikte ballen steeds aan het publiek geven, maar op het 500 level waar wij zaten kom je daar niet echt bij, zo hoog slaan ze niet.

Tot groot plezier van Jesper ging na de pizza en tijdens de patatjes opeens het dak voor een groot deel open. Hij was vooral blij omdat er een paar vogeltjes waren opgesloten en die konden nu weer weg vliegen. Maar al snel had hij door dat hij nu een groot deel van de CN Tower (die heet bij Jesper dus gewoon "Toronto") kon zien, inclusief bewegende liften! Na een plaspauze zijn we een paar vakken verderop gaan zitten omdat Jesper wat moeite kreeg met stilzitten in ons volle vak en er steeds meer pinda's om ons heen kwamen. Het bleek een perfecte keuze wat we hadden 3 rijen stoelen voor onszelf zodat Jesper lekker kon lopen en gek doen. Verder had Jesper vrij zicht op de hele "Toronto" waar vanaf 9 uur de lampen aan gingen!

Uiteindelijk heeft hij ook nog wat filmpjes en dik honderd foto's gemaakt zodat de tijd vloog en hij zelfs gepikeerd was dat na 10 innings (verlenging dus) de wedstrijd was afgelopen en we weg moesten. Weer op de nek naar beneden gelopen en daar even illegaal doorgelopen om bij de dug-out een foto te maken, maar toen was hij opeens te moe om even te poseren en zijn we snel weggegaan. Buiten moest hij nog wel eerst "Toronto" aanraken en hebben we op de brug over het spoor nog een tijdje moeten wachten op een trein. Jesper blijkt het woord staking nog niet zo goed te begrijpen.

Eindelijk in de auto terug werd er op de achterbank nog een keer "papa, dat was een goed idee" gezegd en toen werd het vanaf Hyde Park stil, het was bijna 11 uur. Zaterdag was Jesper net op tijd wakker voor zwemles.

Een aantal foto's staan op Flickr in de set zomer 2009 en op Youtube staat nog een 2e kort filmpje.

Na het debuut van Jesper in de MLB heb ik (Martijn nog steeds) zaterdag mijn debuut gemaakt op de PGA tour, als toeschouwer weliswaar. Net als vorig jaar werd de Canadian Open bijna in onze achtertuin gespeeld en terwijl ik lang twijfelde om een kaart te kopen, kreeg ik van Stefan V. opeens zijn extra kaart voor een luxe box van Bell. Heel leuk om op zo'n evenement te zijn! Na een paar holes met de lokale held Mike Weir te hebben meegelopen heb ik nog wat andere bekende mannen gezien. Toen de regen kwam heb ik even lekker misbruik gemaakt van het gouden randje van mijn entréekaart. Helaas is het weer de hele week hetzelfde als vorig jaar tijdens de Canadian Open. Het gevolg is dat morgen (maandag) de 3e ronde moet worden afgemaakt en nog aan de 4e moet worden begonnen.

42.195 meter in 4 uur 10 minuten 09 sec

Omdat het (buiten)voetbal seizoen erg kort is in Ontario was ik, toen wij hier kwamen wonen, van plan gewoon weer naar een sportschool te gaan en misschien een beetje te spinnen. Het viel wel op dat er altijd veel mensen aan het hardlopen zijn, ondanks de kou. Eind 2007 ging ik daarom naar de Running Room (grote winkelketen) om nieuwe schoenen en iets warmere running kleren te kopen. Toevallig zag ik toen de aankondiging van de clinics die ze in-store geven en ik heb mezelf direct ingeschreven voor de halve marathon clinic. De eerste avond was erg leuk en nog diezelfde avond heb ik mij ingeschreven voor de Mississauga halve marathon in Mei 2008. Dat ging allemaal erg goed en in de zomer heb ik, naast het voetballen, getraind voor de Toronto halve marathon in Oktober, al heb ik daar toen door het zomerweer, voetbal op de woensdag en zonder stok-achter-de-deur-clinic wel een stuk minder kilometers voor gemaakt. Maar uiteindelijk ging die race ook best lekker.

Dan wordt het in de winter tijd om plannen te maken voor het voorjaar. Omdat ik altijd het idee heb gehad ooit (in de verre toekomst) een marathon te lopen besloot ik mij voor de Januari clinic voor de hele in te schrijven. Met name omdat het hier heel prettig lopen is (fijne wegen, bijna geen regen) en echt, die kou op die winterdagen, daar wen je echt aan. Ik heb deze winter maar iets van 3 keer mijn 2e lange broek hoeven te dragen.

Het trainingsprogramma van de Running Room is nogal conservatief en er vooral op gericht geen blessures op te lopen. Het is een programma van een week of 18 met uiteraard steeds langere lopen. Aangezien ik eind 2008 wat last van mijn knieën had, heb ik vaak zelfs nog een van de midweekse lopen overgeslagen zodat ik meestal op 4 loopjes per week uitkwam. Het ging de hele winter goed en als training heb ik nog een halve (Chilly) en een 30k (ATB) gelopen in Maart. Begin April verrekte ik een spier in mijn hamstring, niet met lopen maar op de driving range, en toen heb ik een aantal weken niet kunnen lopen. Daarna erg voorzichtig weer begonnen met korte stukjes; de laatste piek van het schema heb ik daardoor gemist.

De laatste week voor de race zou het lopen bijna nihil moeten zijn om je lichaam rust te geven voor de grote dag. Nou, het niet lopen is die week goed gegaan! Vanaf Victoria Day op maandag ben ik heel erg verkouden geweest en heb ik geleefd op Advil, Buckleys en neusspray. Op werk deden ze er alles aan om mij naar huis te sturen want schijnbaar zag het er niet best uit (en ik was in Januari nog in Mexico geweest...)

Op donderdag ging het ietsje beter en toen besloot ik sowieso te gaan lopen. In Ottawa ging het steeds ietsje beter met mijn gezondheid en op zaterdag heb ik voor het eerst in een week een kwartiertje gelopen en dat ging redelijk. Zaterdagavond een laatste pasta, alle kleren klaarleggen, startnummer opspelden, chip aan de schoen, Gatorade mengen, gels en repen verdelen, paceband klaarleggen, Garmin opladen en redelijk op tijd naar bed met de wekker op iets voor half 6.

Zowaar werd ik op zondag voor het eerst deze week zonder hoofdpijn wakker. Enig minpunt was dat de zon vandaag al vroeg scheen en erg geen ochtendwolken waren zoals de dag ervoor. Na een paar boterhammetjes met aardbeienjam ben ik samen met pa om half 7 de deur uitgegaan. We hadden uit het raam al gezien dat er continue hardlopers uit onze buurt onderweg naar de start waren. De start was op een kruising in dezelfde straat een kleine kilometer verderop. En om 7 uur werden we met zo'n 4.500 lopers weggeschoten (de 9.000 van de halve mochten 2 uur langer slapen).

In de clinic zat ik in de groep van 4 uur - 4 uur 15 en tijdens mijn training had ik het plan gevat om gewoon brutaal 3.59.59 te proberen te lopen. Vanwege mijn blessure, de verkoudheid en de temperatuur leek dit niet zo'n goed plan en pa adviseerde om voor het familierecord te gaan (4.20). Omdat ik toch wilde kijken wat mogelijk was wilde ik een halve van 2.02/2.03 lopen (4.05 tempo dus) en dan maar zien hoe het gaat. Ik had wel besloten dat, als het te snel bleek te zijn, of het nu na 1km of tig zou zijn, om dan gelijk langzamer te gaan, zeker met die zon en de blessure in het achterhoofd.

Het begin ging niet echt lekker maar na een km of 8 kwam ik steeds beter in mijn ritme en liep bijna exact in mijn 4.05 tempo.

10k in 58.27

21.1 in 2.02.23 en zelfs

30k in 2.54, dit was precies nog op schema voor een 4.05 finish.

Maar de laatste kilometers voor de 30 voelde ik mijn kuit en hamstring opspelen (net geen kramp) en begin 30k is sowieso het moment dat je tegen de muur aanloopt. Wie weet wat de invloed van de verkoudheid en mindere training is geweest, misschien was ik sowieso bij 30k op geweest, maar de Heron Bridge was net een beetje teveel voor mij en de laatste dikke 10k ging een stukje minder. Behalve de waterstations heb ik toen nog een paar extra walk breaks genomen en uiteindelijk heb ik hier 5 minuten extra mee verloren en ben in 4.10.09 binnen gekomen. Gezien de omstandigheden ben ik hier heel blij mee. Ik heb echt absurd veel gedronken tijdens de race, normaal wil ik nog wel eens een waterpost overslaan, maar nu heb ik bij bijna elke post meerdere bekers genomen, al mijn water en Gatorade in de fuel belt was op, ondanks een refill van pa bij km23. Verder nog een paar repen, 4 gels en onderweg nog wat stukken sinaasappel van aardige toeschouwers.

Zondag en maandag deden de spieren en knieën best veel pijn, maar woensdag (en een paar uur geleden) heb ik gewoon een voetbalwedstrijd gespeeld en dat ging best.

Volgende afspraak 27 September, downtown TO.

Mijn chip details

Officiele foto's

Mijn verslag op RR forum

Garmin details volgen nog

Ottawa

Natuurlijk had Martijn ook gewoon hier zijn eerste marathon kunnen lopen (Mississauga, Toronto), maar gezien onze wens wat meer van het land te zien, besloten we naar de hoofdstad te rijden. Ook voor Cees en Eef was dit een leuke onderbreking van hun 14-daagse verblijf bij ons. Afgelopen vrijdag rond 10.30 stapten we daarom in de ruime, comfortabele Pontiac Montana met derde zitrij (al snel ingepikt door ondergetekende en volgegooid met wat kussens, tijdschriften en de koeltas), ons ter beschikking gesteld door K&N. Circa 5 uur en drie pitstops later kwamen we aan bij het Minto Suites Hotel in het hart van Ottawa. Nadat we de koffers hadden uitgepakt zijn we richting de rivier gelopen om een eerste gevoel voor de stad te krijgen. Daarna bij de Mac en Subway ons diner bij elkaar geraapt en terug naar het hotel voor een rustige avond.


Zaterdag heeft Martijn rustig een rondje gelopen in de buurt van de finish -heel handig op maar 15 minuten lopen van ons hotel en daarna zijn we via Dow's Lake naar Mooney's Bay gereden. Nadat we eerst Hogs Back Falls hebben bekeken zijn we op avontuur gegaan: In Mooney's Bay ligt een tot piratenschip omgebouwde catamaran die een paar keer per dag uitvaart om 75 minuten lang kind en volwassene "with a 5-year old imagination" te vermaken. Bij aankomst mogen de kids zich verkleden en worden ze geschminkt, als ze willen (Jesper uiteraard niet). Een maal op het meer zoeken ze een schatkaart, gaan ze het gevecht aan met een andere piraat, vissen een schatkist op en doen allerlei activiteiten aan boord. Zelfs de ranja wordt door Kapitein Terrible Terry opgevist!

Gelunchd aan het Rideau kanaal bij Canal Ritz - pasta voor Martijn en daarna blijven we bij het thema water en gaan de beroemde sluizen bekijken. Het Rideau kanaal en de sluizen zijn sinds 28 juni 2007 een World Heritage Site. De 8 sluizen, waarvan de constructie startte in 1826 (opening in 1832) worden nog altijd door 4 man met de hand bediend. Al is de locatie midden in de drukke stad, de sluizen en naast gelegen wandelpaden voelen als een groene oase en we hebben er dan ook op ons gemak rond gelopen en gezeten. Het was er heerlijk weer voor en we hadden het geluk dat er net een jacht door alle sluizen werd geloodst. Reuze interessant, ook voor Jesper die maar over de sluisdeuren heen en weer wilde blijven lopen!


Nog een stukje langs de Ottawa River gelopen, maar toen was had de dag toch echt lang genoeg geduurd voor Jesper die 'niet meer kon lopen'. Martijn en Cees zijn terug gegaan voor de auto en Eef, Jesper en ik zijn doorgelopen naar het hotel met alleen nog een paar foto-stops onderweg rond het Canada Supreme Court. Ter voorbereiding op de marathon een simpele pasta-maaltijd gegeten en op tijd naar bed.

De dag van de marathon was uiteraard een zware voor Martijn, maar ook Cees heeft het er druk mee gehad. Hij is 's ochtends meegelopen naar de start (om 7.00 uur!) en is een paar uur later halverwege gaan kijken met wat reserve-voorraden bij zich. Wij hielden de tussentijden ondertussen gewoon via internet bij. Drie kwartier voor de verwachte finish tijd zijn we met zijn allen Laurier afgelopen naar de finish area en hebben een plekje langs de route opgezocht. Gelukkig (zowel voor ons als voor Martijn) hoefden we niet al te lang te wachten voor Martijn in het zicht kwam. Helaas was ik net druk bezig met Jesper uit de hekken halen, zodat ik het te laat in de gaten had (i.v.m. foto maken) en hij al voor mijn neus stond. Maar goed, papa gezien, dus konden we eindelijk terug naar de vijver bij het stadhuis, waar we Jesper op de heenweg met moeite weg kregen.


Het was ondertussen een paar graadjes warmer geworden en Jesper wilde, net als veel andere kinderen, het water in. Dus: schoenen, sokken, spijkerbroek en t-shirt uit en gáán! Zodra zijn ondergoed nat werd wilde hij dat ook uittrekken, maar we hebben het beschaafd gehouden. Na een half uurtje had Martijn ons gevonden en moest hij met zijn zere voetjes ook maar even het water in. Nadat hij zijn gegraveerde medaille had opgehaald zijn we via de Mac terug gelopen naar het hotel -Martijn op badslippers en met Jesper op zijn nek!

's Middags zijn we in het kader van 'De spieren moeten soepel blijven' eerst naar het Musée des Beaux Arts gereden. Daar staat een gigantische spin op het voorplein waar Jesper even aan moest voelen -mama moest wel mee uiteraard... We zijn het museum niet in geweest maar zijn doorgelopen naar Major's Hill park om van het uitzicht op de stad te genieten. Daarna door gereden naar Byward Market: Heel gezellig buurtje met grote farmers market en heel veel leuke restaurantjes. We besloten daarom maar te blijven hangen en hier te eten. Terrasje in de zon gevonden van Italiaans restaurant The Grand. Zeer goed gegeten van diverse antipasti en echte pizza uit de houtoven, absoluut een aanrader!


Bij de parkeerplaats moest Jesper echt nog even spelen bij de fontein en dus hebben wij -de volwassenen- als een stel oude besjes op een bankje zitten uitbuiken. De volgende dag, maandag, zijn we niet meer de stad in geweest, maar op tijd de snelweg opgegaan om niet al te laat thuis te komen.

Ottawa is zeker een stedentrip waard. Meer zien? Op flickr staan nog meer foto's!

Raceverslag volgt later door 'the man himself'.

Doc vs AJ

1. Vorig jaar was A.J. Burnett de 2e pitcher van de Blue Jays. Na wat jaren met blessures gooide hij in de loop van het seizoen eindelijk goed en kwam tot 18 wins. Hij was gemixed geliefd omdat hij een beetje arrogant kan zijn. Aan het einde van het seizoen had hij een optie om zijn contract op te zeggen en transfervrij te vertrekken. Uiteindelijk koos hij voor de dollars van de Yankees, 82 mln in 5 jaar.

2. De Yankees zijn net als Ajax, veruit meeste prijzen in de kast, dubbele salarissen ten opzichte van concurrentie en al een aantal jaar niets gewonnen. Je bent een fan of je haat ze.

3. A-Rod (Alex Rodriguez, in Nederland vooral bekend afgelopen jaar als de scharrel van Madonna) is de best betaalde speler van de MLB en was niet erg geliefd hier in TO. Deze zomer kwam boven water dat hij een aantal jaar geleden doping heeft gebruikt. Toevallig speelt hij vanaf deze week weer mee na een lange blessure.

3. De Blue Jays hebben de salarissen met bijna 20 miljoen verlaagd naar 80 miljoen voor dit jaar (oa A.J.) om te bezuinigen. Er wordt dus niets verwacht van dit seizoen.

4. De American League East is de zwaarste in MLB; Yankee$, Boston Red Sox (winnaar world series 07), Tampa Bay Rays (finalist world series 08) en de kneusjes Baltimore en de Jays.

5. Tot ieders verrassing staan de Jays na 34 wedstrijden eerste in de MLB, al hebben ze nog niet tegen de Yankees, Boston en Tampa gespeeld (en dat doen ze nog 54 keer dit seizoen). En dat terwijl 5 van de mogelijke startende pitchers zijn geblesseerd, A.J. niet is vervangen, en er dus met veel jonkies wordt gespeeld.

6. Roy "Doc" Halladay is al jaren een van de beste pitchers van de MLB en onbetwist de nummer 1 van de Blue Jays en was jaren "mentor" voor A.J.

Vanavond stond de eerste Jays-Yankees van het jaar op de agenda. Stom toevallig kwamen de schema's zo uit dat A.J. en Doc beide zouden pitchen in deze wedstrijd. Genoeg reden voor Pavan en mijzelf om eens diep in de buidel te tasten en voor 12 dollar een plekje in de nose bleeders op te zoeken. Samen met 42.735 anderen hebben we een heerlijke wedstrijd gezien. Doc was weergaloos en mocht weer eens de hele wedstrijd blijven staan, A.J. en A-Rod werden verschrikkelijk uitgejouwd en de Jays wonnen verdiend 5-1. Als de Jays de komende week tegen Yankees, White Sox en Red Sox goed doorkomen kan het de 29e tegen de Red Sox wel eens een volle bak worden, de kaarten liggen al klaar.

Lange samenvatting en een korte

Update

Het is weer even geleden, maar op de een of andere manier kwam het er maar niet van om wat te schrijven. Sinds pasen hebben we eigenlijk geen echte uitjes gehad. De laatste weken hebben we wat tijd in de achtertuin gestoken om te proberen het zeer onregelmatige gras een beetje bij te werken en de greppel aan de achterkant is weer iets ondieper geworden. Helaas blijft er nog steeds aardig wat water in staan na een heftige regenbui.














Ondertussen hebben Amanda en ik de eerste drie (van vier) van onze golf clinic gehad. Tot groot genoegen van Amanda stond er alle drie de lessen een lekker windje, zeg maar gerust een erg koude wind. Maar de lessen gaan leuk en beetje bij beetje gaat het balletje meer de goede kant op. Het is wel duidelijk dat er nog heel wat trainingsuren nodig zijn om een beetje te kunnen golfen. Verder blijkt het nogal gevaarlijk te zijn; in de eerste les heb ik een spiertje in mijn hamstring verrekt. Het gevolg was bijna twee weken niet hardlopen en een aantal bezoekjes aan de fysio, tot aan acupuntuur met stroomgolfjes aan toe. Nu kan ik weer alles doen met lopen, maar de marathon is dan ook al over 2,5 week!

Verder heeft Amanda na zaterdag een blessure opgelopen. In de ochtend was zij de enige die bij de pilates les kwam opdagen en dus kreeg zij een uur intensieve privé les (op de Reformer), in de middag een les in putten (niet echt zwaar dus), maar zondag kreeg ze erg veel last van een spier in haar nek/schouder. Ondertussen is dit een stuk erger geworden en vandaag heeft ze van de dokter pijnstillers en spierverslappers gekregen.

Zondag hadden we trouwens een kleine BBQ bij Yma & Nancy. Dit was onze eerste kennismaking met hun nieuwe huis, tot mijn verbazing was ze erg aan het pushen om ons (en Pavan, later bleek dat Stefan en Nancy vrijdags al waren geweest) snel langs te laten komen. Vooral toen ik aangaf dat de week erna wij al bezoek hebben en daarna opa en oma hier zijn, stond ze erop dat we toch afgelopen weekend zouden komen. De reden? Op 6 juni gaan ze trouwen -hier in Canada, want in Mexico kan dat echt niet- met na de ceremonie Mexicaans eten en live Mariachi-muziek.

Verder ga ik nog steeds elke zaterdag met Jesper naar zwemles, helaas met zeer wisselend resultaat. Ondanks het feit dat Frederike nu in zijn klasje zit wil hij nog steeds het water niet in, tenminste, niet zonder daddy. Dus de weken dat er extra vrijwillgers aanwezig zijn gaat het wel goed, dan gaat er een meisje alleen met hem het water en na een minuut of tien is het wel leuk en kan hij bij de groep aansluiten. Ik ben benieuwd of hij over anderhalve week opeens wel stoer het water in gaat als opa en oma er bij zijn....

Opening Day 2009

Gistermiddag was het heerlijk weer: De zon scheen, dus hebben we de tuinset uit de kelder gehaald en viooltjes in de hangpotten geplant. Het is lente. En in de lente beginnen we hier weer met honkbal. Vandaag was de eerste wedstrijd van het seizoen en Pavan en ik wilden wel gaan kijken, eindelijk een keer Doc Halladay zien pitchen en waarschijnlijk het meeste publiek van het seizoen. Rond de lunch vonden we op craigslist mooie kaarten onder face value en dus gingen wij rond vijf uur van kantoor weg... door de sneeuw, hagel, storm en temperaturen onder nul... Gelukkig heeft het Rogers Centre een héééél groot dak.

Toen wij lekker onze pizza zaten te eten werden we gebeld door de jongen die ons 2 van zijn 4 kaarten wilde verkopen; hij was zelf genept en de kaarten bleken geblokkeerd (gestolen?) Hij kwam zelf niet naar binnen en er was dus ook niets om aan ons te verkopen. Toen maar een kwartiertje met de scalpers onderhandeld waarbij we de meest absurde bedragen hebben gehoord, totdat we mooie kaarten (rij 9 van veld, wel bijna in de Bull Pen) konden krijgen voor iets onder face value.

Samen met 48.000 anderen hebben we een heerlijke wedstrijd gezien waarin de Blue Jays de Detroit Tigers een lesje batten gaven. De sfeer was erg uitgelaten en het was wel duidelijk dat in deze hoek van het stadion ietsje meer bier wordt geconsumeerd dan in de VIP club waar we KN kaarten hebben. Er was heel veel interactie met de tegenstanders die in het verre veld stonden. En zowaar een unicum; de wedstrijd werd een paar minuten gestaakt.

De North Side fans van de Jays durfden zowaar een baseball en een paar papieren vliegtuigjes het veld op te gooien! Wat een boefjes! Uiteindelijk 12-5 gewonnen, hebben we er in ieder geval eentje in de pocket, want veel overwinningen worden niet verwacht dit jaar. Na afloop op de snelweg tussen alle gespinde wagens naar huis geschoven en heel aangekomen.

NB. Ik had veel bekijks en aanspraak met mijn Nederland-baseball shirt!