Schokkend nieuws

We hadden hier vanmiddag gewoon een aardbeving van 5,0 op de schaal van Richter! Het epicentrum lag bij Ottawa, maar hij is gevoeld tot in Windsor. Ik heb niets gevoeld, ik zat in de auto - toch jammer, kan ik het niet op mijn lijst met levenservaringen bijschrijven. Martijn, die thuis aan het werk was, zat wel te trillen. Al dacht hij eerst dat Sebastian iets uithaalde in de kelder.

En ondertussen worden er weer tornado-waarschuwingen gegeven voor het gebied ten noordoosten van Toronto. Ach, dat houdt het leven spannend...

Backyard Wildlife

Rasechte Hollanders als we zijn, dachten we de eerste maanden dat we hier woonden dat er een illegale wietkwekerij in de buurt was. Gezien het gerucht dat de vorige bewoner van dit huis er om die reden was uitgezet, is dat niet zo gek gedacht, toch?

Het bleek echter te gaan om een wezen dat je niet met een uitzettingsbevel om de oren kunt slaan - dat is in ieder geval niet aan te raden: de Skunk ofwel het Stinkdier. Regelmatig komt het voor dat we in allerijl alle ramen moeten sluiten als die heerlijke geur ons huis binnendringt. Ondanks dat we het dus al vaker hebben geroken, hadden we nog nooit een stinkdier gezien. Tot vanmorgen. Ik zat om 6.30 met Jesper in de keuken zijn pap te maken, toen ik vanuit mijn ooghoek iets wittigs in de tuin zag (op dat tijdstip had ik nog geen bril op of lenzen in). Een tweede blik leerde dat het een stinkdier was, dus ik rende naar mijn fototoestel, maar helaas, hij/zij was al onder de schutting doorgekropen.

Nog geen uur later zag ik een ander, minder overlast veroorzakend, dier in de achtertuin: Een schattige Chipmunk, "Alvin, Simon, Theodore. Doo, doo, doodoodoodoop!" Ook deze had ik nog nooit eerder bij ons in de buurt gezien. Oorzaak is waarschijnlijk dat wij in een nieuwere wijk wonen waar het groen nog niet 'volwassen' is en dus weinig bescherming biedt.

Gezinsuitbreiding!

Over de locatie van de kraamkamer zijn we niet echt te spreken, maar ja, erg veel inspraak hadden we niet. In haar ogen is het ongetwijfeld het equivalent van een Penthouse Suite, dus heeft mevrouw American (Red) Robin zich de afgelopen weken 3 slagen in de rondte gewerkt om het nestje op tijd af te krijgen. Waar dan in hemelsnaam, zullen jullie je afvragen. Bovenin onze mooie krans AAN de voordeur, heerlijk beschut onder het dak van de veranda.

En sinds vandaag liggen er twee zeer mooie, turquoise eitjes in! Martijn dacht even dat ik er nu al paaseieren in had verstopt... Maar goed, de komende tijd zullen wij dus zeer voorzichtig de deur in en uit moeten gaan. Ik heb nog even overwogen voorlopig de achterdeur te gebruiken, maar ten eerste kan die niet van buiten op/van slot en zodra we de garage open doen is de vogel 'toch al gevlogen'.

We hebben dus weer een mooie aanleiding Jesper iets te leren, in real life en real time! Al heb ik hem vandaag helaas ook de andere kant van de levenscyclus van een vogel (heel toevallig van dezelfde soort) moeten leren: Op het observatiedek van Springridge Farm lag een dode Robin, waarschijnlijk tegen het glas van het hek gevlogen. Dat was wel even schrikken voor Jesper en mijn hele uitleg -onder het genot van een krentenbol, op twee meter van het onfortuinlijke beestje- was niet helemaal aangekomen. Ik besloot hem mee naar beneden te nemen en door het personeel te laten weggooien (liever dat dan hem te laten liggen voor de Turkey Vultures). Eerst mocht dat niet, want dan zou ik ziek worden -dat deel had hij dus wel begrepen- en nadat ik beloofde een zakdoekje te gebruiken mocht het wel, maar moest ik heel voorzichtig doen, zodat hij geen pijn zou hebben. Zo schattig!

Thuis kwam Jesper er nog even op terug en vroeg of de vogel door Farmer John in de groene bak was gegooid of misschien in de WC? Aangezien wij, sinds we Jesper hebben, ons nog niet op die manier van huisdieren hebben moeten ontdoen, vraag ik me af waar hij dat nu weer van heeft.

NB. De Noord-Amerikaanse Robin is vanwege zijn rode borst vernoemd naar ons Roodborstje (al zijn ze niet echt gerelateerd), maar net zoals veel dingen hier, is ook deze een paar slagen groter! De komende vier weken houden we jullie op de hoogte, hopelijk krijgen we geen problemen als de eitjes eenmaal uitkomen.

De lente komt eraan!

Ik hou van de lente; niet alleen de natuur komt weer tot leven, ook mijn lichaam wordt weer iets makkelijker wakker en ik word vrolijk bij de gedachte aan zonder jas door het leven te kunnen. Nu is dat laatste nog iets te voorbarig, maar toch heb ik dit weekend al heerlijk -in trui- met een boek in de tuin gezeten. Alle sneeuw is verdwenen en we kunnen ons gras weer zien! Het is helemaal dor en geel en de grond is door het vele smeltwater ontzettend drassig, maar toch.

Nu de sappen van de bomen weer beginnen te stromen, zijn overal de Maple Syrup festivals in volle gang. Vorig jaar zijn we in Mountsberg geweest, nu gaan we even bij onze 'buren' kijken in Bronte Creek Provincial Park. Daar aangekomen moesten we eerst even naar de geitjes en de pasgeboren biggetjes kijken - heel schattig, maar dat kan ik helaas niet zeggen over hun hevig urinerende papa: Wat een stank zeg in dat hok! Jesper vond het allemaal reuze interessant (ja, ook papa big). Nadat Jesper een tijdje in de bovengelegen play barn (omgebouwde hooizolder) had rond gerend, hebben we de auto op parkeerplaats F gezet en zijn op zoek gegaan naar emmertjes.


Hier geen honderden emmertjes aan bomen, maar alleen een drietal voorbeelden van hoe men door de jaren heen het esdoornsap inkookte tot maple syrup. Bij het oude farmhouse (1899), maakte het personeel in kleding van die tijd Maple Taffies - een soort lollies van maple syrup die ze laten afkoelen/harden in ijs (bij gebrek aan sneeuw). Helaas werden ze niet helemaal hard, dus gedurende een half uur heb ik met regelmaat het kleverige goedje weer in model moeten kneden om te zorgen dat het niet van Jesper's stokje af zou vallen. Het smaakte best goed trouwens, zoeter dan het 'water' dat uit de bomen stroomt, maar dat is logisch want het is natuurlijk veel geconcentreerder. Ik denk dat het nog het meest lijkt op stroopsoldaatjes - ja, zo oud ben ik dus...

Als laatste hebben we nog een paar koeien geknuffeld en dat heeft aardig indruk gemaakt op Jesper, niet alleen door al dat ge-mooh, maar vooral door alle poep: "Kijk, hele grote poep papa. En daar nog een en daar!"

Weer terug op het thuisfront zijn we begonnen met de voorjaarsschoonmaak: De BBQ is letterlijk en figuurlijk uit het vet gehaald en zondag is ons BBQ-seizoen officieel begonnen!

Hoeveel foto's kun je maken van Jesper met een Maple Taffy? Kijk maar op flickr!

Zondag wandeling en running

Maandag heb ik (Martijn) voor mijn verjaardag de ultieme running gadget gekregen, de Garmin Forerunner 405 . Uiteraard heb ik de hele week er de hele tijd mee gespeeld, veel op verschillende internet fora gelezen en al drie verschillende programma's geïnstalleerd op de laptop om te zien welke het fijnste werkt. Heel simpel gezegd is het een sporthorloge met hartslagmeter en GPS. Hierdoor zie je tijdens het rennen steeds hoe ver je bent en hoe hard je gaat.

Door een speciale USB stick in de laptop gaat-ie vanzelf alle data kopieëren als het horloge 3 meter in de buurt van de laptop komt, dus geen gedoe met kabeltjes! Hierdoor kan je na afloopo.a. je runs op Google maps en - Earth bekijken, met elke 4 seconde een icoontje op de kaart met hartslag, snelheid, tijd, hoogte en afstand voor dat moment. Als het goed is ook uploaden zodat je hele wereld je run kan zien, maar dat zal wel het volgende level zijn...

Na gister een korte loop waar ik wat dingen onhandig had ingesteld, heb ik vanmorgen met wat nieuwe settings een lange duurloop gedaan en het werkt perfect. Enige nadeel is dat je nog wel zelf moet rennen. Aangezien ik door diverse oorzaken de laatste tijd veel minder heb gelopen dan voor mijn halve marathon in mei, heb ik nogal twijfels voor de volgende omdat die al over 3 weken is!

Vandaag was het gelukkig weer zonnig weer, net in de 20 graden. Perfect weer om Sixteen Mile Creek in te duiken en samen met Jesper een lange wandeling te doen. De rode kleuren komen al aardig ,dus ik hoop dat het een perfecte Indian Summer is als pa en ma hier zijn over twee weken.


Jesper heeft mij weer verbaasd door met gemak de wandeling met veel heuvels te voltooien; we hebben toch 4,11 km gelopen in 1 uur 36 en 29 seconden (inclusief pauze en stokken zoeken). Dan zou je denken dat-ie lekker rustig is bij thuiskomst, maar hij heeft nog een paar uur druk gedaan, gras gemaaid, staan springen op de bank en nog veel meer.

Sixteen Mile Creek

Zoals bij veel mensen het geval is, weet ook ik niet hoe mooi de natuur dicht bij huis is. En met dichtbij bedoel ik dan op ongeveer 10 minuten lopen: Sixteen Mile Creek heet het riviertje dat achter onze wijk door de vallei loopt en uiteindelijk in Lake Ontario uitmondt. Jeroen en Laura hadden wel zin in een wandeling, dus hebben wij ze op verkenning gestuurd. Wel met een kaart van Oakville op zak, want je weet maar nooit waar ze ooit weer boven water komen...


Blijkbaar had ik een vooruitziende blik (of ik ben gewoon praktisch ingesteld dat kan natuurlijk ook), want ze kwamen helemaal aan de andere kant bij Neyagawa uit, dus dat werd nog een flinke wandeling terug naar huis. Maar het was mooi zeiden ze. Dus als straks de Indian Summer in volle gang is moeten we zelf ook maar eens gaan kijken. Martijn is trouwens al wel eens in de vallei wezen hardlopen.

Verder niet veel bijzonders deze week, behalve dat we dinsdag naar de Blue Jays zijn geweest en ik dus eindelijk mijn shirt aan kon:














Er stond helaas best een fris windje die dag en met het dak van het Rogers Centre open, heb ik heel snel mijn jas aangetrokken. Ik zat nog te twijfelen om ook een trui met logo te kopen, maar besloot dat dat toch wel zonde was en ben in plaats daarvan lekker tegen Martijn aangekropen.

Tobermory dag 4

Als we wakker worden is het zowaar droog en na het ontbijt breekt ook nog eens de zon door! Perfect weer voor een wandeling door weer een ander deel van het Bruce Peninsula National Park, Cyprus Lake, inderdaad vernoemd naar het eiland in de Mediterranee.

Vanaf Head of Trails (het hoofdpad) volgen we het Georgian Bay trail, dat ons via de makkelijke weg langs het meer en naar Georgian Bay en de Grotto zal leiden.

Cyprus Lake

Het grootste deel van het pad was vals plat en min of meer aangelegd, dus makkelijk beloopbaar. Binnen een half uur waren we bij de kust en toen moesten we nog een stukje klimmen/klauteren om bij het "leuke deel" te komen.

Indian Head Cove

Mooi zicht op de kenmerkende kustlijn -steile dolomietsteen rotswanden, een natuurlijke brug en het klapstuk: de Grotto! Maar waar is de ingang? Van een medewerker van BPNP hadden we eerder al gehoord dat je je 'gewoon' in een gat in de grond moest laten zakken: " Als je ergens mensen opeens ziet verdwijnen, dan moet je daar zijn". Nu was het nog niet zo druk en die grot zagen we wel, maar hoe we al die meters naar waterniveau veilig konden overbruggen?

Natural Arch

Een jochie van een jaar of 12 wist ons te vertellen dat we er zo ongeveer naast stonden... oke dan... Gelukkig kwam er net een familie met tieners naar boven, zodat we even de kunst konden afkijken (bagage er achteraan gooien enzo).

Martijn is voorgegaan en toen heb ik Jesper in het gat laten zakken. Ja, de oma's zitten nu met hartkloppingen, ik weet het! Maar uiteindelijk zag het er enger uit dan het was. De rest van de ca. 10 meter hoogteverschil was een kwestie van flink klauteren en toen waren we bij de grot. Snel een droog richeltje opgezocht, ver weg van de soms hoge golven die binnen kwamen denderen over de rotsen, en toen de bravoure-acts van de jeugd bekeken.

Na een half uur was het wel mooi geweest en wilden we weer terug. Probleempje: Jesper wilde niet weg en stribbelde nogal tegen. Ja, dan wordt de moeilijkheidsgraad direct veel hoger, maar we zijn veilig boven gekomen.

Jesper is ook weer helemaal zelf terug gelopen naar de parkeerplaats. Onze kleine trooper! We zijn onderweg geen beren of slangen tegen gekomen; had wel gekund, want de laatste twee weken zijn er 3 beren gesignaleerd. Gelukkig zijn die, net als slangen, nogal mensenschuw en met Jesper bij ons is de kans wel erg klein dat ze in de buurt komen. Voor de foto (en de sterke verhalen) was het natuurlijk wel stoer geweest...

Singing Sands

Aangezien Jesper de laatste twee dagen pogingen doet de tuin van Bob en Christine om te ploegen hebben we hem nog even meegenomen naar Singing Sands, zodat hij legaal met zijn schepje en emmertje aan de slag kon. Singing Sands hoort ook bij het BPNP en ligt aan Dorcas Bay (Lake Huron). Het strand heet zo, omdat "the sand blowing from the beach hums in the wind". Vanaf de parkeerplaats lijkt het een desolate vlakte, maar het is wel ideaal voor kinderen; ze kunnen hier heerlijk rondrennen en het water is erg ondiep, tot aan de eerste zandbank misschien een centimeter of 10 en ook daarna loopt het zeer langzaam af.

Na een korte tussenstop bij de B&B zijn we de weg achter het huis afgereden en toen het pad afgelopen naar weer een leuk baaitje met zicht op Flower Pot Island.

Burnt Point was ons aangeraden door Christine en het is inderdaad een mooie, rustige baai. Net als zoveel andere plaatsen op het schiereiland is deze plek vernoemd, dit keer naar een bosbrand. We hebben weer wat geklauterd, Jesper heeft met nog meer steentjes gegooid en toen was het ondertussen alweer 6 uur.

Jesper wil later bij de Blue Jays; pitcher lijkt hem wel wat

Gegeten bij de Bootlegger's Cove Pub aan Big Tub met zicht op de bootjes. Leuk voor Jesper die na deze drukke dag nog steeds zijn ogen kon open houden, ongelofelijk! Ze hebben hier trouwens erg lekkere hamburgers en goeie frietjes.

Morgen gaan we alweer weg, maar we kunnen zeker terugkijken op een geslaagde vakantie. We hebben alles kunnen doen dat we van te voren van plan waren. Een paar graadjes warmer had het nog lekkerder gemaakt, maar he, je moet iets te zeuren hebben!

Nog meer foto´s (+200) vind je op flickr.

NB. Alle nicknames van de locaties zijn vooral bij de lokale bevolking bekend. In onze B&B lag een geschiedenisboek van Tobermory met o.a. een overzicht van deze namen (en bijnamen van leden van de gemeenschap, waaronder de ouders van Bob). Eén plaatsaanduiding wil ik jullie nog meegeven:

Mrs. Munn's Bathtub

A curve in the road at which mrs Munn fell out of the buggy that her son was driving. It was during the wet spring weather and she fell into a deep puddle. When he turned around, she was sitting in water to her waist.

Tobermory dag 3

Ten eerste, om iedereen gerust te stellen: Vannacht rond 4 uur heeft er een zware explosie plaatsgevonden in een propaanfabriek in Toronto, maar dat is zeker 30 kilometer bij ons huis vandaan. In een straal van 1,6 kilometer van de fabriek zijn duizenden mensen geevacueerd en de snelwegen 400 en 401 waren bijna de hele dag afgesloten. Wonder boven wonder zijn er 'maar' 18 gewonden en 1 dode te betreuren (en die laatste komt waarschijnlijk niet eens door de explosie).

***

De dag begint voor ons hetzelfde als gisteren: Wakker geworden van de veerboot en het regent pijpestelen. Het ontbijt bestaat vandaag uit pancakes (door Bob gebakken), bacon en fruit. Even later zien we zowaar wat blauwe vlekken in de lucht en we besluiten de gok te wagen en een boottochtje te maken. Dus op naar de haven en de " Great Blue Heron V" - een glass bottom boat die ons door een deel van het Fathom Five National Marine Park zal varen.


Vanwege de wind is de tocht iets ingekort (1,5 in plaats van 2 uur), maar de toeristische hoogtepunten doen we wel gewoon aan. De route leidt ons eerst naar Big Tub om de scheepswrakken te bekijken en daarna via de Otter Islands naar Flower Pot Island, genoemd naar de twee geërodeerde stukken gesteente die als bloempotten langs de steile wanden staan.


Dit hele gebied maakt deel uit van de Niagara Escarpment en je moet het zien als een soort Grand Canyon die onder water staat. Maar, de tocht was leuk/mooi en we hebben het bijna de hele tijd droog gehouden. Jesper kon op het benedendek veilig rondrennen, dus daar hadden we bijna geen omkijken naar.

Terug in Tobermory bij de supermarkt verse gevulde wraps gekocht en die op een bankje in de haven (in de zon, jawel!) opgegeten. Daarna de ' boulevard' afgelopen en toen weer terug naar Bob en Christine om even buiten te spelen (Jesper) en een rondje te rennen (Martijn). Nu nog even besluiten wat en waar we vanavond gaan eten en dan hopen op nog een droge, liefst zonnige dag morgen.

NB. De naam Fathom Five National Marine Park komt van Ariels Song uit 'The Tempest' van Shakespeare:

Full fathom five thy father lies,

Of his bones are coral made;

Those are pearls that were his eyes,

Nothing of him that doth fade,

But doth suffer a sea change

Into something rich, and strange

Het Marine Park is ooit opgericht om alle scheepswrakken te beschermen tegen diefstal en beschadiging (en daarmee de toeristische industrie in Tobermory te beschermen). Een fathom is ook een nautische lengteaanduiding en komt overeen met 6 feet of 1.83 meter. Zo, dat is wel weer genoeg educatie!

Meer foto's van Fathom Five National Marine Park zijn te zien op flickr.

Tobermory dag 2

Een wekker heb je hier niet nodig: De veerboot Chi-Cheemaun (Big Canoe in het Ojibwe) vertrekt om 7 uur uit de haven en laat dat duidelijk horen!

Christine vertelde ons gisteren dat ze hier al weken geen regen hebben gehad -en het toch eigenlijk wel nodig hebben gezien de staat van het gras. Toen wij vanmorgen wakker werden bleken haar gebeden te zijn verhoord; het goot! Een paar uur en een heerlijk ontbijtje later klaarde het zowaar een beetje op en zijn we naar het visitor's centre van het Bruce Peninsula National Park gereden.

We hebben eerst de 20-meter hoge uitkijktoren beklommen en zijn daarna het visitor's centre zelf ingegaan. Dat is wel een aanrader trouwens: Ze hebben een heel interactieve tentoonstelling over de omgeving en ook voor kinderen is er genoeg te doen en te zien.

Omdat het nog steeds droog was hebben we de wandeling naar Little Dunks Bay gemaakt (ca. 1 km enkele reis). Mooie natuur en Jesper heeft er met stenen kunnen gooien. Als het de komende dagen nog een keer zonnig wordt, komen we wel terug om mooiere foto's te maken.

Nog een Nederlands gezin uit Toronto ontmoet die hier precies een maand later zijn komen wonen dan wij. Ze zijn nu op een camperrondreis (zie blog van de Familie Bronkhorst). De camper hebben ze van een particulier uit Mississauga gehuurd voor een aantrekkelijke prijs. Je begrijpt dat we even email-adressen hebben uitgewisseld!

Op de terugweg langs Big Tub Harbour gereden en bij de vuurtoren naar alle duikers gekeken - mensen en watervogels. Vanwege de regen hebben we de rest van de middag in het huisje doorgebracht. Gelukkig is onze suite heel ruim, dus hebben we geen opgesloten gevoel.

's Avonds naar het dorp gereden en gegeten bij The Lighthouse Restaurant & Tavern. De kaart zag er wel goed uit, prijzen ook, maar de inrichting liet nogal wat te wensen over. Het programma Restaurant Makeover zou hier nog een hele klus aan hebben.

Nu geloven we ook wel dat de mensen hier niet al te geinteresseerd zijn in mode en randverschijnselen. Is ook wel moeilijk als de eerste 'grote' stad op een half uur rijden ligt en je voor een beetje shoppingmall nog verder weg moet. Vroeger draaide de economie hier volledig op de (forel)vis- en houtindustrie. Maar toen de forellen verdwenen is het dorp overgestapt op toerisme en dus heeft het alles in huis dat de buitensport-liefhebber (duiken en wandelen) nodig heeft. Verder zijn er aardig wat restaurantjes en coffeeshops en een kleine supermarkt -wel met uitgebreid Sobeys assortiment trouwens.

NB. Wat wel zelfs in deze uithoek is doorgedrongen: tientallen smaken koffiebrouwsels. Nadat we twee keer lang in de rij hadden gestaan voor een ordinaire beker thee omdat ze uren bezig waren met het maken van 3 mocha-lattes of french vanilla achtige koffies, kwamen we erachter dat de afhaalpizzeria ook thee verkocht; niks wachten en het scheelde nog de helft ook!

Tobermory dag 1

Een paar dagen geleden had ik Jesper verteld dat we op vakantie zouden gaan en dat we dan in een ander huis zouden slapen. Dat veroorzaakte een beetje verwarring bij de kleine man, want hij vroeg of zijn bed mee ging en de bank en ... Nou ja, het leek erop dat hij dacht dat we gingen verhuizen. Uiteindelijk vond hij het wel spannend allemaal en hij heeft dan ook een stem gehad in welke boekjes en knuffels hij mee mocht nemen. Hij kon nauwelijks wachten tot we weg gingen.

We vertrokken vanmorgen rond 11.15 uur en reden 4 uur later Tobermory binnen. Onderweg heeft Jesper nog een half uurtje geslapen en de rest van de tijd heeft hij zich goed gedragen, dus de rit ging sneller dan we hadden gehoopt. In eerste instantie wilde Jesper niet bij Christine blijven, maar toen hij eenmaal het speelhuis in de tuin had ontdekt, was alles goed.

Nadat we de tassen hadden uitgepakt en Jesper het speelhuisje onveilig had gemaakt zijn we naar Little Tub Harbour gereden. Beetje rondgelopen, sfeer geproefd, bootjes bekeken en toen in de Crowsnest aan de kop van de haven gegeten.

Tobermory is een gehucht (3400 inwoners) en behalve dat het helemaal aan het eind van Bruce Peninsula (en BP National Park) ligt, is het vooral bekend van de twee scheepswrakken in Big Tub Harbour (en nog 24 andere in de nabije wateren). Ze noemen zich ook wel 'Scuba Capital of Canada' en er hangt inderdaad wel zo'n surf & turf sfeertje. Met Lake Huron links en Georgian Bay rechts zijn de watersportmogelijkheden hier divers.

Vanwege het tijdstip en de toch wel vermoeiende reisdag verder niets gedaan vandaag. Ik heb nog wel Martijn erop uit gestuurd om thee voor mij te kopen. Geen Tim's of Starbucks hier in het het dorp by the way!