Een kijkje achter de schermen

Voor iedereen die dacht dat wij de afgelopen jaren wel vaak genoeg naar Niagara Falls zijn geweest... Niet dus! Afgelopen nacht hebben wij zelfs doorgebracht in het Sheraton aan het begin van Clifton Hill. En aangezien we dat maar één keer denken te doen, hadden we een falls view room geboekt. Maar de echte reden waarom we hier zijn is dat het het laatste weekend is van een aantal evenementen: Het Niagara Falls CAA Winter Festival of Lights en het Icewine Festival in de regio Niagara.

Vrijdagmiddag zijn we via de sluizen van het Welland Canal in St. Catharines naar Niagara gereden. Veel was er niet te zien, want in het winterseizoen worden de sluizen niet gebruikt. Dat wisten we, maar wat we niet wisten is dat je vanwege onderhoudswerkzaamheden ook niet dichtbij kon kijken. Beetje jammer, dus zijn we het St.Catharines museum en de Ontario Lacrosse Hall of Fame maar doorgelopen.

Disney Playhouse Live

Zaterdagmiddag zijn we na de zwemles met z'n drietjes naar COPPS Coliseum in Hamilton gegaan voor een voorstelling van Disney Playhouse Live. We hadden het geluk dat we "veld" stoelen hadden op de 3e rij recht in het midden van het podium. Het zicht was perfect, alleen jammer dat de ijsvloer nog onder de vloermatten lag waardoor het nogal fris was... Het was een leuke show met onder andere Jesper's favoriet Handy Manny en zijn Tools.

Santa Jingle Run

Mijn eerste "race" met een dresscode: Zaterdag 12 december, 9 uur, twee weken voor kerst en Harry en ik doen mee aan een (fun) 5k race in Burlington. En met ons nog bijna 2400 andere Santa's. Jawel... bij het ophalen van de bib kregen we een heel Santa pak, inclusief belletje voor aan de schoen. Helaas was hier geen sneeuw gevallen (in Muskoka wel een meter, bij ons op woensdag slechts een dun laagje) maar het was wel -7 met een lekker zonnetje en gelukkig bijna geen wind.

Het was erg leuk al die Santa's bij elkaar te zien! Het lopen was eigenlijk bijzaak; van te voren wilde we relaxed in een half uurtje lopen en dat hebben we dan ook gedaan (elke km ietsje sneller). Het ging verrassend makkelijk ondanks het pak en het feit dat ik alweer 2 weken niets had gedaan wegens een onwillige achillespees.

Voor wat impressies:


http://www.youtube.com/watch?v=nt8zoLfay_A
http://www.youtube.com/watch?v=PxK3u-ERoZI

Festivals en feestdagen

We hebben een aantal gezellige dagen achter de rug: Afgelopen weekend was het Oakville Waterfront Festival. Martijn was nog maar net terug van een bliksembezoek aan Nederland of hij liep al met Jesper door Coronation Park. Net als vorig jaar was de Draak aanwezig en binnen een uurtje had Jesper 20 dollar opgemaakt aan ritjes. 's Avonds hadden we een BBQ bij de familie Wanningen ter gelegenheid van Harry's 35e verjaardag. Alle kinderen (familie Vosmeer en nog twee andere families met kids) vermaakten zich prima in de ruime tuin en we hebben weinig gehuil gehoord - altijd een goed teken!


Zondag tussen de buien door weer naar het Festival geweest, dit keer met zijn allen. Al snel kwamen we Frederike met Tamara en oma tegen en wat later ook nog de families Viehmann en Köstergarten. Jesper kon maar niet beslisen met wie hij nu het liefst in de attracties ging. Vandaag had hij een 'onbeperkt polsbandje' gekregen en dat was een goed idee; door het wisselvallige weer was het redelijk rustig en konden de kids overal zo doorlopen. Ze zijn dan ook talloze keren in de Draak en van de grote glijbaan geweest en Martijn is een keer met ze in de Aardbeien geweest ... hij liever als ik.


's Avonds hadden we weer een BBQ, dit keer bij ons thuis. Het trouw-fotoboek van Yma en Nancy was binnen en om dat nu gewoon op kantoor te geven... We hadden ook Nancy & Stefan en Pavan uitgenodigd om de feestvreugde te verhogen. Al zijn we zelf niet tevreden over de kwaliteit, het fotoboek was een succes; Yma was nog niet voorbij de titelpagina of ik kon de Kleenex erbij halen! Ach, daar deden we het ook voor natuurlijk.

Het is nu drie dagen later en het voelt alsof het weer weekend is. Vandaag is het Canada Day, Martijn is vrij en aan het eind van de ochtend zijn we richting het meer vertrokken. In het park bij Bronte Harbour was van alles te doen, van een braderie tot verschillende Bouncy Castles. Heel Canadees hebben wij zonder te mopperen uren in de rij gestaan om Jesper twee minuten in een van de springkussens los te laten gaan. Vervolgens in de rij (gelukkig een stuk korter) bij de Kinsmen Club voor burgers en toen was het wel weer mooi. Onderweg naar huis nog wat vuurwerk gescoord, maar dat bewaren we voor zondag. Nieuwsgierig? Blijf lezen en je weet het snel genoeg!


Meer foto's (inclusief een superleuke portretfoto van Jesper al zeg ik het zelf) vind je op Flickr - kijk in het album Zomer 2009. mocht je het nog niet gezien hebben, ik heb er ook een selectie van de foto's van Yma & Nancy's bruiloft op gezet.

Sinterklaasfeest

Gisteravond had Martijn contact gehad met de Bronkhorstjes over het assortiment van 'onze' Nederlandse bakker. Aangezien wij toch hun richting op gingen vandaag, hebben we iets groter ingekocht bij de familie Schep. Voor Sinterklaas moesten wij wat strooigoed meenemen -de goede man had te weinig meegenomen naar Canada- maar dat had de bakker niet, dus zijn we even naar de Dutch Shop in Burlington doorgereden (we moesten toch ook appelstroop kopen).

Daarna even snel thuis alles verdelen en toen op naar het Delta Hotel in Toronto. De Nederlandse vereniging Dutch Treat organiseerde daar vandaag een Sinterklaasfeest. Vanaf 12 uur was de zaal open en om 1 uur begon de (black light) puppet show -met Engelstalige Kerstliedjes (?!). Tijdens de 20 minuten durende pauze geloofde Jesper al bijna niet meer dat Sinterklaas nog zou komen, maar nadat we met z'n allen een paar Sinterklaasliedjes hadden gezongen, werd er op de zaaldeuren gebonkt. Zou hij dan toch nog...?

...Ja! Via de achterdeur kwamen Sint en zijn Pieten binnen en in no time hadden alle kindertjes die braaf vooraan bij het podium zaten te wachten zich naar de andere kant van de zaal begeven. Chaos alom! En ergens daar tussen in stonden mama en Jesper en een paar meter verderop papa met de camera. Nog een wonder dat we samen met de Sint op de foto zijn geweest!

Nadat Sinterklaas eindelijk de menigte door was en op zijn stoel zat, bleek dat hij alle tijd van de wereld had. Elk kind mocht bij hem op schoot en hij had ook ruimschoots aandacht voor alle fotograferende ouders. In een volgende rij richting de uitgang kregen alle kinderen op vertoon van hun toegangskaartje een kadootje van Sponsor Piet DUCA: Een mini Etch-a-sketch en wat snoepgoed.

Het feest had ondertussen lang genoeg geduurd voor Jesper -zijn kadootje slingerde hij al de hotellobby door- dus zijn we de auto ingestapt en de DVP opgereden, op weg naar de Bronkhorstjes. We hadden geluk; ze waren nog thuis, dus hebben we ouderwets gezellig een bakkie bij ze gedaan. Ter info: Wij hebben hen één keer eerder ontmoet in Tobermory en daarna incidenteel gemaild, maar als Nederlanders in den vreemde leg je denk ik toch makkelijker contact. Het kon natuurlijk geen kwaad dat wij een tas vol lekkers bij ons hadden!

Isa, bijna 3, en Linn, bijna 6, hebben mij een rondleiding door hun huis uit 1911 gegeven (hebben Albin en Katinka zelf opgeknapt, zie hun blog). Mooi hoor, maar ik houd dan ook erg van oudere huizen. Ze wonen ook in een heel leuk buurtje bij Danforth Av. om de hoek. Vanaf hun huis zit je ook zo down town en op de Gardiner, dus eigenlijk dichterbij dan wij dachten.

's Avonds hebben we allemaal ons schoen gezet bij de kachel en Sinterklaas Kapoentje gezongen. Jesper geloofde niet dat Piet al op het dak liep, maar wilde toch dat we het liedje een paar keer herhaalden, en steeds harder, want je weet maar nooit!

Alle Sinterklaas-gerelateerde foto's staan op flickr.

SCCC Gala

Stefan Kneubuhler, Martijn's baas en Zwitser, was voorheen voorzitter van de Swiss Canadian Chamber of Commerce en is nu nog steeds bestuurslid. Tevens is Kuehne + Nagel sponsor wegens andere, persoonlijke betrekkingen (grote baas). En dus had KN 2 tafels op het jaarlijkse gala dinner & Dance van de SCCC. Stefan en Nancy hadden dit weekend andere plannen (trouwdag vieren in NYC) en vroegen of wij misschien zin hadden. Leuk! Wij waren nog nooit naar een gala geweest, dus graag. Let wel: Wij hoorden dit vorige week donderdag, het was een black-tie event en ik heb geen lange jurk...

Gelukkig komen de feestdagen eraan en zijn de winkels hier tot de nok toe gevuld met mooie jurken in alle lengtes. Kort gezegd: Mijn tot nu toe enige salaris heb ik volledig gespendeerd aan dit gala, en meer! Mooie jurk, twee paar schoenen (moet nog 1 paar terugbrengen), tasje, stola, pedicure (achteraf dus niet nodig) en kapper*. O ja, en een babysitter niet te vergeten. Gelukkig was het eten gratis!

Nadat de verwarmingsmonteur dan eindelijk weg was, kon Martijn Lauren, de babysitter, ophalen en daarna moesten we ons snel omkleden. Later dan gepland reden we door de plensregen naar Toronto. Eerst Lorenz en Stefka opgehaald en toen naar het Meridien King Edward Hotel aan King. Zeer sjiek en een statieportret waardig!

Meer statie- en andere portretten op flickr

De gemiddelde leeftijd van de genodigden lag redelijk hoog, maar onze tafels waren gezellig. Het was een leuke avond, met goed eten, live entertainment, een raffle en een casino -nepgeld was voor gezorgd. Behalve de verloting van alle centre pieces zijn er geen prijzen op onze tafel gevallen; de andere KN tafel had iets meer geluk met 3 prijzen (op 8 man/vrouw). De winnaar van het Rolex horloge (vice consul) vond blijkbaar dat hij er geen nodig had en gaf hem weer terug. Dit tot grote blijdschap van een andere man die echt naar voren sprong nadat zijn lotnummer werd opgelezen! Maar, niemand hoefde met lege handen naar huis, want alle genodigden kregen een flinke doos Lindt chocolade mee.

De die avond gevallen sneeuw was gelukkig niet blijven liggen, zodat we na twaalven toch nog snel naar huis konden rijden.

* Van ervaringsdeskundige Lorenz had Martijn gehoord dat hij geen smoking hoefde te huren, aangezien de meeste mannen in 'gewoon' kostuum komen. Scheelt toch weer.

You´d better watch out...

Het is midden november: In Nederland staan duizenden kinderen op de kades om de goedheiligman en zijn pieten op te wachten. Aan deze kant van de oceaan kloppen de hartjes ook vol verwachting, want Santa Claus komt eraan. Heel het weekend zijn er overal parades (denk carnaval-optocht), waaraan grote bedrijven, scholen, sportverenigingen etc. meedoen; lopend, zingend, snoep uitdelend en dat vaak op mooi versierde wagens.

Zaterdagochtend om 9 uur (hoe verzinnen ze het) begon de parade in Oakville. Helaas voor alle deelnemers was het weer bijzonder triest. Door de regen was het beduidend rustiger dan vorig jaar en we konden dan ook om de hoek parkeren. De sfeer was er niet minder om, dus we waren blij dat we toch waren gegaan, maar na een half uur kreeg ik het best wel koud. Even volhouden maar, want je gaat toch niet weg zonder Santa te hebben gezien?


En dan kom je een uur later verkleumd thuis, doet de verwarming het niet, aaaargh!!!!!! Gelukkig hadden we wel warm water, dus na een snelle lunch ben ik heerlijk in bad gaan liggen. Daarna naar de kapper voor stap 1 van de voorbereiding op het SCCC Gala. Daarover meer in de volgende blog-entry.

Van Danielle O'Connor had ik gehoord dat Santa Claus, samen met Bob the Builder, Barney en nog wat Treehouse figuren zondagochtend in Maple View Mall in Burlington zouden komen. Dus moesten wij weer op tijd de deur uit. Het weer was niet veel beter: natte sneeuw, maar dit keer was het event binnen. Als we nu nog de ingang kunnen vinden... (mall wordt verbouwd en we waren er nog nooit eerder geweest). Santa kwam net het podium op toen wij ons bij de menigte aansloten. Ja, het was erg druk! Maar dankzij papa's schouders kon Jesper het toch volgen.


Na afloop liep Santa nog een rondje voor hij zich in de Treehouse VIP-tent terugtrok. Toen nog even in de rij gestaan voor een 'kadootje', dat uiteraard direct bestudeerd moest worden en daarna snel naar huis: zwemspullen ophalen en naar de YMCA.

Veel verregende foto's op flickr

Pop goes the Wiggles!

Ahoy there me hearties!

Vanmorgen zijn we naar "een grote winkel bij de toren" geweest en hebben The Wiggles gezien. Vertaling: In het Rogers Centre in Toronto was de voorstelling Pop goes the Wiggles van Australische kleuterleiders Anthony, Sam, Jeff en Murray. In Nederland totaal niet bekend, maar de heren timmeren al 17 jaar aan de weg. Begonnen down under op verjaardagsfeestjes bij mensen thuis, nu een wereldact met een hoger inkomen dan landgenoot Nicole Kidman (al hoeft zij het niet te delen). Op Craigslist boden mensen zelfs drie keer de prijs om toch nog een kaartje te kunnen krijgen.

Op Treehouse hebben ze een eigen programma dat voorheen om 8 uur 's avonds speelde; eigenlijk te laat voor Jesper, maar hij heeft er toch een paar keer iets van meegekregen. Blijkbaar had dat aardig indruk gemaakt, want hij bleef erom vragen. Toen Martijn zag dat ze naar Toronto kwamen -wij hadden nog steeds geen idee hoe bekend die lui waren- heeft hij kaartjes gekocht: Op rij 6, gangpad, in de Hot Potato seats wat inhoud dat we dichtbij het podium op klapstoeltjes op het kunstgras zaten en allemaal een Wiggles stickeralbum(pje) kregen.


Ter voorbereiding op de voorstelling hadden we de laatste twee DVD's gekocht en die regelmatig met ondertiteling afgespeeld, zodat we vooral mee konden zingen. In de show werden, naast wat aangepaste versies van 'volwassen' nummers, vooral kinderliedjes en rijmpjes gezongen en dan heb ik het niet over Klein klein kleutertje of Poesje mauw.

We hadden Jesper niets verteld, dus hij was al helemaal blij met die stickers van de Wiggles. Kun je je dat bekkie voorstellen toen ze alle vier in de Big Red Car het podium op kwamen rijden? Onbetaalbaar! De eerste 10 minuten heeft hij ademloos zitten kijken terwijl hij mijn hand en arm stevig vasthield. Daarna besloot hij dat rij 6 niet dichtbij genoeg was en trok me mee het gangpad door naar voren. In eerste instantie werden we daar weggestuurd door de stewards, maar na een half uur gaven ze het op, want al die kinderen -en ouders- bleven maar komen!

Sam Moran (gele Wiggle en steengoede zanger), Anthony Field (blauwe Wiggle, producer en zeer knap), Jeff Fatt (paarse Wiggle) en Murray Cook (rode Wiggle) worden vergezeld door Dorothy the Dinosaur, Wags the Dog en Henry the Octopus en nog een groep dansers. Zoals in de Toronto Star werd geschreven zijn ze de Beatles for babes. Nu zit er ook een act in de show waarin ze daadwerkelijk de Beatles imiteren: Outfit, haardracht en de Sjimmie Shake met de achtergrond danseressen in Mary Quant outfits.

Er doet ook een piraat mee, Captain Feathersword, en bij de fanshop had Martijn dan ook een mooie piratenhoed en zwaard voor Jesper gekocht. Zoals de naam Feathersword al doet vermoeden is het een zacht zwaard, net een plumeau. Dat zwaard vond Jesper geweldig, maar de hoed bleef niet lang op. Komt nog wel, hij gaat gewoon met de rest van de verzameling in zijn rieten mand en dan ontdekt 'ie hem wel een keer.

Opa en oma vonden het ook een geslaagde voorstelling. Tuurlijk, het was geen Phantom of the opera of Boudewijn de Groot, maar voor een kindervoorstelling was het kwalitatief erg goed en die 1 uur en 20 minuten (zonder pauze?!) waren zó voorbij. Na afloop heeft Jesper van oma nog een lightwand gekregen. Ja, aan de lange rijen te zien doet de merchandise goede zaken!

Uiteraard staan er een paar korte filmpjes op you tube en een fotoverslag op flickr -ik heb het aantal echt al gehalveerd!

Toronto International Half Marathon

Sinds vanmorgen heeft Martijn er weer een stuk eremetaal bij: Om 8 uur startte de Toronto International Marathon en hij heeft de helft gelopen. Ondanks een slechte voorbereiding en kleine kuitblessure heeft hij 'maar' 2 minuten slechter gelopen dan afgelopen voorjaar.

Cees en Eef waren de klos en hebben voor transport gezorgd, Jesper en ik zijn lekker in bed blijven liggen toen ze in het holst van de nacht van huis gingen. Hieronder volgt Martijn's verslag.

Vandaag dus voor de 2e keer ooit een halve marathon gelopen. In het voorjaar had ik de clinic van de Running Room gevolgd en was ik goed voorbereid. In de zomer heb ik wel hetzelfde schema gebruikt, alleen lang niet alles gelopen wat er op staat: Te warm, visite, werk, genoeg excuses te vinden. Moet wel zeggen dat het in de winter bij -15 en sneeuw lekkerder loopt als op die warme zomerdagen.


De laatste twee weken gingen de lange duurlopen verrassend goed en dus had ik goede moed een redelijke race te lopen. Helaas kreeg ik vorige week last van een een spiertje in mijn kuit, met het heuvelachtige parcours in het vooruitzicht toch weer een groot vraagteken.

Nadat het vorig weekend nog dik in de 20 graden was mochten we vanmorgen om 8 uur van start met een onbewolkte lucht en maar liefst 3 graden. Toch maar een warm Craft shirt onder mijn shirt gedaan en de eerste 40 minuten handschoenen gedragen. Omdat er al snel een pittig heuveltje in het parcours zat heb ik het eigenlijk niet meer koud gehad. Begonnen met het schema van de vorige keer en dat ging goed tot halverwege, maar toen speelde mijn kuit wel op en al snel liep ik tegen kramp aan te hikken. Daarom het laatste deel maar niet versneld (zoals vorige keer) en gewoon de race uitgelopen in hetzelfde tempo. Al met al iets sneller geëindigd als gevreesd (1.53.46) slechts iets langzamer als de vorige keer (1.51.15), zie sportstats.

Om te zien dat mijn nieuwe speelgoed het goed doet, zie de details van vandaag hier. Rondetijden waren redelijk constant, slechts 2 keer rare data door storing van de wolkenkrabbers om mij heen.

Volgende inschrijving is voor de Around The Bay Race in Hamilton, 30 km op 29 Maart. Dit zal onderdeel zijn van de training voor de hele marathon in Mei 2009. Ik twijfel nog tussen Mississauga en Ottawa.

Teddy Bear Hospital

In het kader van Fire Prevention Week houdt de Oakville brandweer een open dag op hun trainingscentrum. Er worden allerlei leerzame, maar leuke demonstraties gehouden zoals het verschil tussen een brandje in een huiskamer mét en een zonder sprinkler installatie. Uiteraard mochten kinderen op en in alle wagens klimmen, maar ze mochten ook met een heuse brandslang zelf een brandje blussen. Helaas besloot Jesper toen hij daarvoor eindelijk aan de beurt was dat hij toch niet durfde.

Ook waren er allerlei stands met veiligheids-gerelateerde onderwerpen en in dat kader was het logisch dat het ziekenhuis ook was vertegenwoordigd. Maar we hadden niet zomaar een infostandje, er was een heus ziekenhuis ingericht voor... TEDDYBEREN! Op het eerste oog gewoon een ludieke actie, maar het was voornamelijk bedoeld om bij kinderen de angst voor doktoren en ziekenhuizen weg te nemen. Tegelijkertijd probeerden we ze wat bij te brengen over veiligheid in en om het huis: Helm op als je gaat fietsen en niet met vuur spelen, want daar kun je brandwonden van krijgen, dat soort onderwerpen.

Tijdens de ochtendshift deden Jennifer en ik de registratie van alle knuffels: Aan de eigenaren vroegen we hun [knuffel] naam, of ze eerder in het ziekenhuis waren geweest, of ze allergisch waren en wat er met ze aan de hand was. Vervolgens kreeg beer/hond/reptiel een polsbandje en werden ze naar de dokter doorgestuurd. Nu waren er ook kinderen die niet wisten dat wij aanwezig waren en dus hun zieke of gewonde knuffel niet bij zich hadden. Gelukkig hadden we een hele berg knuffels meegenomen die graag geadopteerd wilden worden.

Het was bijzonder leuk om te zien hoe serieus sommige kinderen in dit spel meegingen. De fantasie van kinderen blijft toch iets ongrijpbaars. Als je ook hoorde welke namen sommigen hadden verzonnen voor hun knuffel! Van simpel 'Bear' tot een meisje dat haar knuffel 'Adventure' had genoemd. Ons kind is ook van de simpele naamgeving: Beer, Ezel en Geitje heten zijn lievelingsknuffels. Alleen jammer dat Geitje eigenlijk een schaap is...

Meer foto's van teddyberen op flickr.

Bezoek Angela & Siger

Onze B&B is alweer voor de derde keer volgeboekt; dit keer zijn Angela en Siger op bezoek. Gelukkig voor hen kan Jesper zich 's ochtends beheersen en rent hij niet direct hun slaapkamer in (niet dat ze kunnen uitslapen, daarvoor maakt hij toch teveel herrie).

Na een late aankomst op Pearson vrijdag, zijn we zaterdagochtend naar Toronto gereden om de oversteek naar de eilanden te maken. Wij dachten dat ze het wel zouden waarderen om rustig te beginnen en tegelijk een indruk van de stad te krijgen. Op Center Island zijn we eerst naar de splashpad gegaan om vervolgens via de vuurtoren ergens op Hanlan´s Point naar de Air Show te kijken. Na de show van de Water Bombers (blusvliegtuigen) waren we het zat en hebben we in Centreville een ritje in het Toronto Island Monster en -iets suffer- het treintje gemaakt. Ondertussen zagen we nog wel het slotstuk van de Air Show overvliegen: de Snowbirds. Om de eerste dag op z'n Canadees af te sluiten hebben we thuis de BBQ aangestoken.

Zondagmiddag zijn we naar Burlington gereden voor Canada's Largest Ribfest. Tientallen ribbers hadden zich opgesteld in Spencer Smith Park om hun kunsten te laten proeven.

Na een rondje over het terrein zijn we neergestreken op een schaduwrijk plekje in het gras en hebben Martijn, Angela en Siger her en der onderdelen voor ons diner gekocht: verse chips, maïs en uiteraard spareribs! Wat we niet hebben genomen, maar er wel bijzonder kunstig uitzag waren de gebakken uienbloemen. Toch ook maar gezwicht voor een funnelcake; was minder zoet dan het eruit zag (en dus ook wel lekker). Jesper heeft zich nog even vermaakt in het kinderdeel in de verschillende springkussens/kastelen, maar was helemaal blij toen hij bij de Sunoco-stand een plaktattoo kreeg.

Maandag was het Labourday (of Laborday op z'n Amerikaans). In tegenstelling tot 1 mei in Nederland is het hier echt een vrije dag, maar vooral het laatste lange weekend voor de scholen weer beginnen. Een paar dagen geleden hadden we besloten op die dag toch maar Jespers verjaardag te vieren en een paar vriendjes uit te nodigen.

Door het lange weekend was uiteraard niet iedereen beschikbaar, maar we hebben toch overbuurmeisje Mary en klasgenootje Brecken weten te strikken. Aangezien het feestje pas vanaf 15.00 uur zou zijn, zijn we 's ochtends eerst naar Kelso Lake gereden voor een beetje fun in the sun. Konden we direct even Jespers PFD (Personal Flotation Device) testen: We hebben Jesper het water ingeslingerd en hij bleef drijven, de bon kan dus weg!

Weer terug thuis hebben we snel de laatste slingers opgehangen en zijn toen eerst naar de kelder afgedaald om Jesper ons kado te geven: een keuken! Hij vond het helemaal geweldig en we kregen hem met moeite weer naar boven voor de rest van de kadoos: een step, T-ball set, Mr. Potato Head, eten en pannen voor zijn keuken, DVD's van Thomas de trein en Shrek 3 (ja, die hadden we al eens gekregen, maar die had Jesper door midden gebroken), playmobil en een houten 'see & spell puzzle'.

Aangezien de twee gasten voor het feestje samen met hun broer/zusje en ouders kwamen was het toch nog redelijk druk. Nadat ze eerst binnen de boel op z'n kop hebben gezet, heb ik iedereen naar buiten gedirigeerd voor DE TAART en het cupcakes versieren. Al snel zaten de kids en hun kleding onder de chocola, maar ze hadden het naar hun zin. Ach, waarom hebben ze anders Wetties en wasmachines uitgevonden... Van de visite kreeg Jesper trouwens een Cars Doodle bord (zo'n magnetisch tekenbord; goede timing, de andere was net met het grofvuil meegegaan) en een setje dinosauriers.

Meer foto's van Jesper's verjaardag kun je op flickr bekijken.

Dinsdagochtend bleek dat het keukentje echt een goede keus was, want Jesper had amper zijn ogen open of hij was al in de kelder aan het spelen. Even na tienen hebben we Angela en Siger afgezet bij het Bronte Go Station: zij gaan vandaag Toronto verkennen en ontmoeten ons vanavond weer in het Rogers Centre voor Blue Jays - Minnesota Twins. De rest van de dag hebben Jesper en ik grotendeels in de kelder doorgebracht (lekker koel) en hij is er zelfs even in slaap gevallen. Vroeger dan verwacht kwam oppas Christie aan, zodat Martijn en ik niet al te veel van de wedstrijd hebben gemist.

Het begon bedroevend slecht en de Jays kwamen snel op een achterstand. Dat veranderde toen Angela en ik naar de fanshop gingen: We waren er nog niet binnen of de toeters gingen af voor een homerun voor de Jays (dat bleek achteraf de tweede te zijn, nr. 1 was blijkbaar al toen wij nog in de lift stonden). Kortom, toen wij eindelijk weer plaatsnamen op ons stoeltje was het een heel andere wedstrijd en de negende inning is niet eens uitgespeeld. Na de wedstrijd weer naar de fanshop om mijn personalized flashback friday shirt op te halen en een shirt voor Siger te kopen. Later dan nodig kwamen wij thuis en dit keer lag Jesper wel netjes in zijn bed.

Woensdag: creche en vrijwilligerswerk, dus Angela en Siger zijn samen naar Niagara Falls gereden in Martijns auto. Zelfs met hun geweldige gevoel voor richting zijn ze daar aangekomen en hebben later ook de outlet in Lundy´s Lane en zelfs de weg terug naar huis gevonden.

Donderdag zijn we eerst naar Crawford Lake gereden met z'n viertjes (Martijn moest gewoon werken - maandafsluiting): Iroquois dorp bekeken, beetje lacrosse gespeeld ?! en naar het meer gelopen. Daarna via het ziekenhuis (ik moest even laten zien waar ik 'werk') naar downtown Oakville gereden. Stukje Lakeshore gelopen, gelunched op Town Square bij het Star Scoops Café en ter afsluiting naar de speeltuin aan het meer. Voor de afwisseling thuis geBBQd.

Veel meer foto's op flickr.

Buskerfest

Donderdag 21 t/m zondag 24 staat de St. Lawrence Market neighbourhood in Toronto in het teken van het Buskerfest: "Buskers are gutsy street performers who fly by the seat of their pants - sometimes literally! They boldly take their astonishing talent right into the audience where spectator participation ensures every show is just a little different". Straattheater dus.

Met een heat alert en smogalarm op de TV, radio en matrixborden langs de snelweg, scheuren wij de binnenstad in. Het is een rustig weekend in Toronto:

• Buskerfest (verwacht 500.000 bezoekers dit weekend)
• Baseball Blue Jays vs. Boston Red Sox (45.000)
• CNE - kermis in Exhibition Place (1.3 millioen in 2 weken, vandaag een van de drukste dagen)
• TFC (22.000)
• Cirque du Soleil in Air Canada Centre (20.000)

By the way, deze locaties liggen allemaal op loopafstand van elkaar...

Het programma begint vandaag om 11 uur en met gemak vinden wij een parkeerplekje naast de St. Lawrence Market. Het is al gezellig druk en al snel zien wij de eerste performers.
Jesper vindt niet alles even leuk, maar bij sommige voorstellingen mogen we echt niet weglopen. De Construction Guys en Marie Antoinette (een mime speler) zijn favoriet, al vind hij de fontein achter het flat iron-building en de markt toch het leukst. Ja, wij wilden wel verder, dus dat werd gillen en schoppen. Maar na een overheerlijk, gratis yoghurtje was hij voldoende gekalmeerd om een ballon-figuur uit te zoeken (en te wachten tot deze klaar was). Het is een zeeschildpad geworden.

Aangezien Jesper tegenwoordig weigert 's middags te slapen zijn we gebleven tot wij, de volwassenen, het zat waren: Zo ontspannen loop je nu eenmaal niet rond als je continue achter zo'n peuter aan moet rennen door de menigte. Rond half 3 gingen we naar huis.

Meer foto´s van het Buskerfest vind je op flickr.

Oakville Waterfront Festival

Dit weekend is er weer van alles te doen in de omgeving; 21 juni is natuurlijk Summer Solstice (midzomernacht), maar vooral National Aboriginals Day. Dit wordt door de Aboriginals (indianen) groots gevierd en dus zijn er overal pow wows. Ja, echt waar! Alhoewel het me leuk lijkt om dat een keer mee te maken, hebben wij gekozen voor een lokaal feest, het Oakville Waterfront Festival in Coronation Park; een soort Parkpop met iets minder muziek, maar mét een braderie en kermis.

Het begon gisteravond met een optreden van de Canadese rockformatie Hedley. Vanavond wordt de dag afgesloten door Jully Black (voorprogramma door Canadian Idol Kalan Porter). Alledrie deze artiesten zijn de hele dag op de radio te horen, geen kleintjes dus! En dan is er de rest van de dag ook nog genoeg te doen. Voor 11 dollar (voorverkoopprijs) krijg je 3 dagen toegang tot het hele park, alleen voor de kermisattracties moet je nog apart betalen.

De Kermis lag direct links van de ingang en was voornamelijk op kinderen gericht. Na een ritje te paard in de carroussel liepen we langs een achtbaantje in de vorm van een draak. Jesper wilde er direct in en dat kon, hij was lang genoeg. Ik mocht niet mee (want te groot) en dus moest hij alleen. Gelukkig was er nog een jongetje dat alleen was en die is naast Jesper neer gezet. Als dat maar goed gaat...

...Na een paar rondjes zat Jesper nog te schateren, maar dat jongetje wilde eruit. Jesper niet en die zat dan ook vreemd te kijken toen zijn medepassagier huilend uit het karretje werd getild.

Filmpje van Jesper in "De Draak"

Daarna is hij samen met Martijn van een heel hoge glijbaan geweest. Eerst helemaal naar boven klimmen en dan op een soort vliegend tapijt met een rotgang die glijbaan af! Ook dat vond Jesper helemaal geweldig en hij was bijna zonder te betalen weer de trap opgeklommen.

Toen kwamen we Penny en Jacob (+vriendin + kids) tegen en die gingen ook in de achtbaan. Nou, Jesper wilde wel weer mee hoor! Als ervaringsdeskundige wist hij precies waar hij moest zijn: het voorste karretje! Daarna is hij zonder papa, maar met Jacob toch maar weer van de grote glijbaan geweest en toen zijn we maar eens ergens anders gaan kijken, want onze kaartjes gingen wel heel snel op zo.


De braderie was wel aardig, maar na de adrenalinekick van de achtbaan kon de zandbak in de 'Children's Village' Jesper niet meer zo bekoren. Maar goed ook, want het werd tijd om naar het optreden van Ellie Tolley te gaan.

Elllie zit bij een Ierse dansgroep en die traden vandaag op het kleine podium op. Ellie is de jongste van de groep en is meer een soort mascotte. Toch had ook zij een paar solo's. De dansers moesten vanwege de regen wel na één nummer hun kostuums uittrekken en in hun gewone kloffie verder optreden; de jurken kosten gemiddeld zo'n 2000 dollar en kunnen blijkbaar niet tegen wat water.

Filmpje van Ellie en DeMenezes Academy of Irish Dance

Na het dansgebeuren zijn we weer richting de Kermis gegaan; nog een keer in de carroussel, dartpijltje gegooid voor een miniknuffelbeest (altijd prijs!), patatjes gegeten en als afsluiting van de ochtend -en om de kaartjes op te maken- nog een keer in de draak. Verrassing! Vooraan in de rij stond Ellie met dansvriendinnetje, dus dat was gezellig. Jesper rende dit keer meteen naar het laatste karretje en Ellie & Co. gingen er voor zitten. Weer lachen, gieren, brullen, maar na dit ritje werd het toch echt tijd om weg te gaan.

Nu vraag ik me toch af: Zou Jesper echt al doorhebben dat je in een achtbaan het best helemaal voor- of achterin kan gaan zitten???